Bł. ks. Władysław Findysz - prezentacja

Bł. Ks. Władysławie Findyszu

Prezentacja o:

Patronie naszej szkoły

Dzieciństwo

Ks. Władysław Findysz urodził się 13 grudnia 1907 r. w Krościenku Niżnym k/Krosna w rodzinie Apolonii z domu Rachwał i Stanisława Findysza, jako trzecie z sześciorga dzieci. Następnego dnia przyjął chrzest. Codzienność przeplatano modlitwą i pracą w gospodarstwie. Trudy codziennego życia potęgowały nieszczęścia dotykające rodzinę. W bardzo młodym wieku zmarło troje rodzeństwa: Jan (5 IX 1908), Józefa (11 VI 1912), Maria (21 X 1915). Jednak największym ciosem dla młodego Władysława i jego rodziny z pewnością była śmierć matki 27 września 1912 roku. Śmierć matki odcisnęła niezwykle bolesne piętno na życiu Władysława i jego siostry Heleny. Po śmierci swojej żony Stanisław Findysz musiał zająć się trójką dzieci, z których najstarsze miało 10, a najmłodsze 3 lata. 6 listopada 1912 roku zawarł kolejny związek małżeński, tym razem z Katarzyną Miezin, z którego przyszło na świat pięcioro dzieci: Anna, Janina, Stanisław, Kazimierz i Leontyna Maria.

Ks. Findysz uczęszczał najpierw do szkoły w swojej rodzinnej wsi, następnie uczył się w krośnieńskiej szkole wydziałowej męskiej (1919/1920). Jego pracowitość i stosunkowo dobre wyniki pozwoliły mu kontynuować naukę w szkole średniej – Państwowej Szkole Realnej w Krośnie. Naukę w niej rozpoczął 1 września 1920 roku. Początkowo uczęszczał do klasy o profilu matematyczno – przyrodniczym, następnie przeniósł się do klasy humanistycznej.

Edukacja

Po zdaniu egzaminu dojrzałości w maju 1927 roku podjął decyzję o rozpoczęciu formacji w przemyskim seminarium duchownym (wcześniej jego siostra Helena wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi). Zanim Władysław rozpoczął studia odbył rekolekcje zamknięte dla maturzystów w Chyrowie, pod kierownictwem znanego rekolekcjonisty o. Jana Rostworowskiego – jezuity.Zgodnie z ówczesnym programem formacja odbywała się w ciągu 5 lat. Jego koledzy z tamtych czasów wspominają go jako człowieka kulturalnego, pogodnego i uprzejmego. Takie cechy charakteru zjednywały mu przyjaźń wielu kleryków. Władysław przyjął święcenia kapłańskie w katedrze przemyskiej z rąk bpa Anatola Nowaka 19 czerwca 1932 roku. Wkrótce potem odprawił Mszę św. prymicyjną, najpierw w kaplicy w Krościenku Niżnym, a następnie w kościelne farnym w Krośnie.

Seminarium

Ks. Władysław Findysz jako neoprezbiter został skierowany do pracy duszpasterskiej w Borysławiu. Funkcję wikariusza tej parafii pełnił do roku 1935, kiedy przeniesiono go do Drohobycza. Dwa lata później został skierowany do Strzyżowa, gdzie w latach 1939 – 1940 był administratorem. W latach 1940-1941 posługiwał w Jaśle.

Posługa wikariuszowska

Posługa w Nowym Żmigrodzie

W 1941 r. został administratorem, a w sierpniu 1942 r. proboszczem parafii pw. Św. Apostołów Piotra i Pawła w Nowym Żmigrodzie k. Jasła (ówczesna diecezja przemyska). W czasie II wojny światowej nie tylko ofiarnie i gorliwie pełnił posługę duszpasterską, ale również organizował pomoc materialną dla potrzebujących oraz utrzymywał listowny kontakt z parafianami wywiezionymi do pracy przymusowej do Niemiec. W 1944 r. przez okolice Jasła przeszedł front wojenny. Nowy Żmigród, tak jak i okoliczne miejscowości, został prawie doszczętnie zniszczony, a ludność wysiedlona. Wśród przymusowo wysiedlonych znalazł się również proboszcz, ks. Findysz, który powrócił do parafii w styczniu 1945 r. Po powrocie rozpoczął organizowanie pomocy materialnej dla poszkodowanych i odbudowy miasteczka oraz katolickich pogrzebów dla ofiar wojny. Pomocą obejmował wszystkich mieszkańców, bez względu na narodowość i wyznanie, dzięki czemu wiele rodzin łemkowskich uniknęło wysiedlenia w ramach tzw. akcji „Wisła”. Na gorliwą działalność duszpasterską mającą na celu odbudowę nie tylko materialnych zniszczeń po wojnie, ale przede wszystkim odnowienie wiary, praktyk religijnych oraz życia moralnego i sakramentalnego, komunistyczne władze odpowiedziały prześladowaniami.

Posługa w Nowym Żmigrodzie

Od 1946 r. Urząd Bezpieczeństwa inwigilował ks. Findysza. W 1952 r. został zawieszony przez władze szkolne w obowiązkach katechety w miejscowym liceum. Władze powiatowe w Jaśle odmawiały ks. Findyszowi pozwolenia na pobyt w strefie nadgranicznej uniemożliwiając mu sprawowanie posługi duszpasterskiej w znacznej części parafii. W latach Soboru Watykańskiego II ks. Findysz aktywnie włączył się w dzieło „Soborowego czynu dobroci”, zainicjowanego przez polski episkopat, mającego na celu pogłębienie wiary oraz duchowe wsparcie dzieła soborowego. W tym czasie 56-letni proboszcz żmigrodzki mocno podupadł na zdrowiu. We wrześniu 1963 r. przeszedł operację usunięcia tarczycy i czekał na kolejną operację nowotworu przełyku, zaplanowaną na grudzień tego roku. W czasie rekonwalescencji ks. Findysz powrócił do Nowego Żmigrodu i kontynuował dzieło duchowej odnowy w parafii. Do swoich parafian skierował ponad sto listów – apeli, w których zachęcał do odnowienia życia religijnego: uczęszczania do kościoła, życia sakramentalnego, zerwania z pijaństwem oraz zaprzestania waśni rodzinnych i sąsiedzkich. Listy adresował także do osób żyjących w związkach niesakramentalnych. Proboszcz przypominał im o potrzebie pojednania się z Bogiem i uregulowania swojej sytuacji z Kościołem, oferując pomoc w zawarciu sakramentu małżeństwa. Niektórzy adresaci poczuli się dotknięci apelem proboszcza i złożyli skargę do władz komunistycznych, użalając się, iż część parafian zmusza on do praktyk religijnych, innym zaś ich odmawia. 25 listopada 1963 r. ks. Findysz po przesłuchaniu w rzeszowskiej prokuraturze został aresztowany. W tym samym czasie w jego mieszkaniu funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa dokonali rewizji.

Posługa w Nowym Żmigrodzie

W czasie pokazowego procesu, który odbył się w dniach 16-17 grudnia 1963 r. w Sądzie Wojewódzkim w Rzeszowie zarzucono mu zmuszanie obywateli do praktyk i obrzędów religijnych, czym rzekomo złamał art. 3. Dekretu o ochronie wolności sumienia i wyznania z dn. 5 sierpnia 1949 r. Proboszcz z Nowego Żmigrodu został skazany na karę dwóch i pół roku więzienia. Proces został opisany na łamach ogólnopolskiej prasy, które zniesławiały osobę skazanego. Ks. Findysz dwa pierwsze miesiące kary pozbawienia wolności odbył w więzieniu na zamku w Rzeszowie, a w styczniu 1964 r. został przeniesiony do więzienia przy ul. Montelupich w Krakowie. W obronie uwięzionego kapłana, wymagającego natychmiastowego leczenia, interweniowały władze diecezji przemyskiej i adwokat. Zarówno prokuratura jak i sąd, celowo opóźniając procedury odwoławcze oraz powołując się na fikcyjne przeszkody, odrzucały kolejne zażalenia, odmawiały pozwolenia na właściwe leczenie i przeprowadzenie wcześniej zaplanowanej operacji nowotworu. Wskutek tego, a także za sprawą znęcania się fizycznego i psychicznego, stan zdrowia więźnia gwałtownie się pogarszał. W stanie skrajnego wycieńczenia 29 lutego 1964 r. został warunkowo zwolniony z więzienia i powrócił do Nowego Żmigrodu. Zmarł po kilku miesiącach, 21 sierpnia. Jego pogrzeb stał się wielką publiczną manifestacją wiary i sprzeciwu wobec działań władz komunistycznych. Na grobie swojego proboszcza parafianie, którzy od początku widzieli w nim prawdziwego męczennika za wiarę, umieścili motyw Jezusa Dobrego Pasterza, który gotów jest oddać życie za powierzone mu owce.

Posługa w Nowym Żmigrodzie

Na prośbę mieszkańców, kapłanów i instytucji regionu, ordynariusz diecezji rzeszowskiej, bp Kazimierz Górny, 27 czerwca 2000 r. rozpoczął proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym. 20 grudnia 2004 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych, na polecenie Ojca Świętego Jana Pawła II, który zatwierdził jej ustalenia, wydała dekret o męczeństwie Sługi Bożego: „Ks. Władysław Findysz, umocniony łaską Bożą, odważnie zniósł zadane mu liczne prześladowania i cierpienia. Będąc świadomym grożących mu niebezpieczeństw, nie uchylił się od obowiązków kapłańskich i nie szczędząc własnych sił okazał wielką troskę o dobro duchowe powierzonych mu wiernych. Z wielkim męstwem zniósł prześladowania władz komunistycznych a cierpienia, których doznał w więzieniu, doprowadziły do jego śmierci. Naśladując przykład Boskiego Zbawiciela przebaczył swoim prześladowcom i modlił się o ich nawrócenie.” (fragment z dekretu). Stwierdzono, że ks. Findysz poniósł śmierć z powodu cierpień zadanych mu w więzieniu in odium fidei, tzn. z motywu nienawiści do wiary, a także potwierdzono fakt jego męczeństwa. List Apostolski, którym Jego Świątobliwość Papież Benedykt XVI zaliczył go w poczet błogosławionych został uroczyście ogłoszony 19 czerwca 2005 r. w Warszawie podczas zakończenia Krajowego Kongresu Eucharystycznego. Sprawa ks. Władysława Findysza jest pierwszym zakończonym procesem beatyfikacyjnym przeprowadzonym przez powstałą w 1992 r. diecezję rzeszowską, a także pierwszym stwierdzonym oficjalnie przez Kościół męczeństwem ofiary systemu komunistycznego w Polsce.

Zapraszam na krótki Quiz

Dziękuje!

Informacje zaczerpnięto z

„OJCIEC PARAFII”POSŁUGADUSZPASTERSKA BŁ. KS. WŁADYSŁAWA FINDYSZA W ŚWIETLE MATERIAŁÓW POSTĘPOWANIA BEATYFIKACYJNEGOhttp://www.pedkat.pl/images/czasopisma/po13/PO13_08.pdforaz stronyhttps://wsd.przemyska.pl/o-seminarium/swieci-alumni/bl-wladyslaw-findysz/?fbclid=IwAR2Ug-NQJ-0T8JCcV13GyQqsARkmSv4WPOIMk3ob0qmJwNqzAqGzIzSPgKA