Трывожнае Шчасце

Трывожнае шчасце

За раман «Сэрца на далоні» і за кнігу аповесцей «Трывожнае шчасце» Шамякіну Івану Пятровічу прысуджана Дзяржаўная прэмія БССР імя Якуба Коласа за 1967 год.

• ”Хіба гэта гульня, спаборніцтва, спорт? Вайна, смерць, гора... Хіба можна ў такі час думаць пра нейкую славу, узнагароду? Трэба біць, біць іх больш, ворагаў, што хочуць украсці маё... тваё... наша шчасце”.
• “Калi маешь шчасце, дык, мабыць, заўсёды баiшся яго страцiць”.
• “Наіўнае юнацтва! Табе здаецца, што ты выключнае, ты самае разумнае, мудрае, не падобнае на ўсіх, і жаданні ў цябе недасягальныя! Не адразу да цябе прыходзіць разуменне, што "як усе" - гэта не дакор; мудрасць, разумнасць і чалавечая вартасць якраз у тым, каб раўняцца на ўсіх - на лдзей, на калектыў, на чалавецтва. Не адразу ты пачынаешь разумець, што хараство не ў тваіх незямных марах, не ў тваім імкненні да выключнасці, а ў жыцці людзей і што людзі выпрацавалі самае прыгожае, высакароднае, карыснае, разумнае і ў навуцы, і ў мастацтве, і ў адносінах паміж сабой - у каханні, у сям'і. З разумення гэтых надзвычай простых ісцін і пачынаецца твая сапраўдная сталасць, юнак!”
• “Мы заўсёды кахаем мацней, калi адчуваем, што каханню нашаму нешта пагражае”.
• “А вокруг на все голоса шумела весна. Радовалось все живое. Только люди радоваться не могли. Люди воевали”.