edykt i początki chrześcijaństwa

trochę historii kościoła

może się przydać

początki chrześcijaństwa

Do wiary, która jest umiłowaniem Boga, nie da się nikogo przymusić. Tak jak nie da się kogoś zmusić do miłości drugiej osoby. Wiara jest relacją osoby z osobą, dlatego musi płynąć z głębi serca. Przymuszanie do wiary przynosi odwrotny skutek od założonego. Budzi wrogość do tych, którzy przymuszają, oraz prowadzi do odrzucenia Boga.

początki chrześcijaństwa

Prześladowanie Kościoła rozpoczęło się od postawienia apostołów Piotra i Jana przed Sanhedrynem w Jerozolimie. Kapłani żydowscy byli oburzeni, iż nauczają oni o zmartwychwstaniu Jezusa. W ich obronie stanął Gamaliel, uczony faryzeusz i biegły w Prawie. Przekonał Sanhedryn, że jeżeli sprawa Jezusa jest dziełem człowieka, to sama się rozpadnie. Jeżeli zaś pochodzi od Boga, to nic jej nie zniszczy i nie można walczyć z Bogiem. Apostołów ukarano więc chłostą i zakazano im przemawiać w imię Jezusa. Kolejne prześladowanie rozpoczęło się ok. 33/34 roku i objęło swoim zasięgiem wspólnoty chrześcijan na terenie Palestyny. Zaczęło się od wystąpienia Żydów z jerozolimskiej synagogi przeciwko diakonowi Szczepanowi. Pierwsze wystąpienie imperium rzymskiego przeciw chrześcijanom miało miejsce za panowania Nerona. Kolejne prześladowania wybuchły za panowania cesarza Domicjana (w latach 81–96), który bał się utraty władzy. Poczuł się zagrożony, gdy poznał przepowiednię, że potomek Dawida ma zostać władcą świata. Cesarz Domicjan przypisywał sobie tytuł „pan i bóg” (dominus et deus) i karał wszystkich, którzy odmawiali mu tego tytułu. W czasie prześladowań nie rozumiano tajemniczości sprawowanego kultu, w tym spotkania, na którym „łamano Chleb”. Przekazywane wiadomości o spożywaniu Ciała i Krwi Pana oraz o ucztach miłości (agapach) rodziły plotki i posądzenia. Do wybuchu aktów nienawiści wobec chrześcijan dochodziło także na terenie Azji Mniejszej. Informował o tym Pliniusz Młodszy, namiestnik Bitynii, w piśmie skierowanym do cesarza Trajana. Pisał on, że chrześcijanie są wszędzie, w miastach i na wsi, w różnych warstwach społecznych. Pliniusz pisał, że są oskarżani przed urzędnikami, a ci skazują ich na śmierć, gdy przyznają się do swojej religii.

początki chrześcijaństwa

pierwsi męczennicy

ignacy antiocheński

Biskup Antiochii. Św. Ignacy zginął śmiercią męczeńską w Rzymie, prawdopodobnie w Koloseum.

piotr

Dokonywał wiele cudów przez co stał się dla Żydów głównym celem nienawiści i obiektem prześladowań.Miał być ukrzyżowany głową w dół na własną prośbę, gdyż czuł się niegodny umierać na krzyżu jak Chrystus.

szczepan

Fałszywi śwaidkowie zeznawali przeciw Szczepanowi, oburzeni wyrzucili go za miasto i obrzucali kamieniami, aż skonał.

01

Edykt Mediolański

edykt mediolański

Od początku istnienia chrześcijaństwo spotykało się z prześladowaniami. Trzeci wiek był okresem ich szczególnej intensywności.Septymiusz Sewer zakazał przede wszystkim przyjmowania i udzielana chrztu. Za Decjusza chrześcijanie zostali objęci represjami wraz z innymi obywatelami, którzy nie złożyli ofiary za cesarza i imperium. Najkrwawsze prześladowanie dotknęło chrześcijan za cesarza Dioklecjana.

edykt mediolański

Kres prześladowaniom miał położyć w kwietniu 311 r. wspólny dekret tolerancyjny cesarzy Galeriusza, Maksymina Dai, Licyniusza i Konstantyna. Sytuacja uległa jednak ostatecznej zmianie dopiero dzięki Konstantynowi, który wraz ze współcesarzem Licyniuszem przyjął w 313 r. jednolity program polityki religijnej w cesarstwie wobec chrześcijan, nazywany „edyktem mediolańskim”. Zrealizowała się w nim myśl chrześcijańskiego fi lozofa Laktancjusza: że przymus i prawdziwa wiara nie idą w parze, bo „Bóg chce być uwielbiony przez ludzi wolnych”.

edykt mediolański

Tzw. edykt mediolański to list cesarza Licyniusza, wydany w jego imieniu, oraz cesarza Konstantyna, skierowany do zarządców prowincji wschodniej części cesarstwa, w którym polecano rozwiązywać sprawy religijne w duchu tolerancji

ustalenia edyktu

„Gdy ja, Konstantyn August, i ja, Licyniusz August, przybyliśmy szczęśliwie do Mediolanu i zastanawialiśmy się nad tym, co służy dobru i pożytkowi państwa, wśród innych postanowień, które wydawały się nam pod wieloma względami korzystne dla powszechnego dobra (...) postanowiliśmy wydać zarządzenie dotyczące czci i bojaźni Bożej, to znaczy przyznać chrześcijanom i wszystkim innym ludziom swobodny wybór wyznawan2ia dowolnej religii, by wszelkie możliwe boskie i niebiańskie istoty mogły być łaskawe dla nas i wszystkich naszych poddanych. Tak więc w zbawiennym i najszczerszym naszym przekonaniu wyraziliśmy raczej wolę, by nikomu w ogóle nie odmawiano prawa do praktykowania i wyboru religii czy wyznania chrześcijańskiego oraz by każdemu przyznano prawo zwrócenia swego serca do tej religii, którą sam uważa za najodpowiedniejszą dla siebie (...)”. Euzebiusz z Cezarei, Historia kościelna 10, 5, 4-5

• Jakie były ustalenia tzw. „edyktu mediolańskiego”?
• Jakich religii dotyczył?
• Czym cesarze uzasadnili podjęcie takiej decyzji?

skutki edyktu

• zmiana charakteru chrześcijaństwa z religii elitarnej na masową (wynikiem była powierzchowność praktyk religijnych),
• przyjmowanie chrztu ze względu na korzyści społeczne i przywileje,
• powiązanie władzy świeckiej ze sprawami Kościoła,
• uzależnienie duchowieństwa od polityki cesarstwa,
• przejście od politycznego tolerowania chrześcijan do urzędowej dominacji chrześcijaństwa…

negatywne

- swobodne praktykowanie wiary, - ogłoszenie niedzieli dniem wolnym od pracy (regularność liturgii), - rozwój budownictwa sakralnego, - rozwój liturgii i nauczania Kościoła, - rozwój kultu męczenników, - możliwość prowadzenia działalności misyjnej na terenie cesarstwa, - możliwość zorganizowania pierwszego soboru powszechnego w Nicei (325 r.)…

pozytywne