Prezentacja z Filozofii

Etyka, czyli filozofia życia

Emila frontczak,zofia kowalczykmaja kujawska,julia marcinkowskakacper puzan

epikur

opowiadanie

Epikureizm

Epikur a przyjemność

hedonizm

źródła

Po co dzielimy przyjemności?

Arystyp zakładał, że skoro szczęście daje doznawanie przyjemności, to należy po prostu czerpać z życia tyle przyjemnych doznań ile się da, nie zważając na konsekwencje. Epikur stał na bardziej zrównoważonym stanowisku, twierdząc, że zanim skorzysta się z jakiejś przyjemności należy rozważyć, czy suma ewentualnego cierpienia, które będzie związane z osiągnięciem tej przyjemności, nie będzie większa od niej samej. W tym celu Epikur podzielił przyjemności na 4 różne ich rodzaje

Radość samego życia

Podstawową przyjemnością (i najbardziej cenną) jest czysta radość życia.

Zdaniem Epikura, gdyby człowieka odciąć nagle od wszelkich bodźców zewnętrznych, odczuwałby przyjemność z samego faktu istnienia

Przyjemności bierne

Na przykład podziwianie natury lub niezobowiązująca przyjaźń.

Przyjemności bierne, czyli nie wymagające świadomego wysiłku

Przyjemności czynne

Przyjemności czynne, czyli wymagające świadomego wysiłku, dzielą się na 2 różne typy przyjemności, czyli :

*Przyjemności duchowe – Na przykład; czytanie, oglądanie filmu, serialu lub przedstawień teatralnych. (Zazwyczaj nie są związane z przykrymi konsekwencjami) *Przyjemności fizyczne – Na przykład; jedzenie, jogging (Mające możliwe konsekwencje np. kontuzje)

Epikureizm

kierunek filozoficzny zapoczątkowany w starożytności przez Epikura

Został zapocządkowany przez Epikura. Ten kierunek filozoficzny skupia się przede wszystkim na dziedzinie etyki. Opiera się ona na hedonizmie.

Epikur

Zajmował się filozofią już od czternastego roku życia. Epikur dzielił filozofię na trzy części: *fizykę zajmującą się teorią przyrody *etykę zajmującą się poznawaniem istoty szczęścia *kanonikę zajmującą się teorią poznania W 307r. p. n. e. osiadł na stałę w Atenach, gdzie założył własną szkołę filozoficzną. Epi­kur i jego zwo­len­ni­cy żyli wspól­nie „w spo­sób ukry­ty" w ateń­skim ogro­dzie zwanym "ogrodem Epikura". Prowadzili tam wspólne dyskusje oraz wysłuchiwali wykładów swojego mistrza. Słuchacze darzyli go wielkim szacunkiem, ponieważ uważali, iż wskazał im właściwy sposób na życie pozbawione strachu oraz bólu.

Epikur uważał, że człowiek jest istotą materialną. Twierdził, iż jedynymi dostepnymi dla człowieka doswiadczniami są doznania zmysłowe. Dlatego dobro oraz zło mają również charakter materialny.

Założenia oraz przekonania

czytaj wiecej

Według filozofa bardzo istotnym celem ludzkiego istnienia było osiąganie przyjemności. Najbardziej oryginalne było jednak pojęcie śmierci przez Epikura. Twierdził, że nie należy bać się śmierci, bo, jak sam powiedział "dopóki jesteśmy, nie ma śmierci, a gdy ona przychodzi, nie ma nas". Według tego filozofa, aby być szczęśliwym wystarczające jest nieodczuwanie cierpienia, w którym widział największe nieszczęście człowieka. Uważał także, że stanem naturalnym jest taki stan, w którym istota ludzka nie doświadcza, ani złych rzeczy.

Epikur jako podstawowy warunek szczęścia

Wskazywał na praktykowanie mądrości praktycznej, w przeciwieństwie do innych, którzy uważali go za spełnianie pragnień. Mądrość praktyczną nazywał zdolność do rozumowej refleksji nad własnym życiem i do oceny przyjemności z uwzględnieniem ich przyczyn i skutków. Głównym celem było unikanie bólu i cierpienia. Brak negatywnych doznań był dla niego fundamentem szczęśliwego życia.

Epikureizm

przykład

Człowiek, który nawiązał w swoim życiu liczne trwałe przyjaźnie, łatwiej znosi niekorzystne dla siebie wydarzenia, bo wie, że może liczyć na wsparcie i pociechę najbliższych.

Główne źródła cierpienia

• Strach przed bogami oraz życiem pozagrobowym
• strach przed nieosiągalnością szczęścia
• strach przed śmiercią
• strach przed cierpieniem fizycznym

czytaj więcej

czytaj więcej

czytaj więcej

czytaj więcej

Boimy się, że nie doznamy szczęścia, bo jest nam już to z góry narzucone. by pozbyć się tego strachu Epikur mówił, że o kształcie świata decydują atomy a nie siły wyższe. Przypadkowość zderzeń i odchyleń atomów, Epikur odbierał jako znak, że człowiek może decydować o swoim losie i swobodnie kształtować swoją rzeczywistość. na przykład gdy straci się kogoś bliskiego (rodzina/przyjaciele), pogrążamy się w żałobie i smutku, myślimy, ze było to nie sprawiedliwe co nam się przytrafiło i nie jesteśmy w stanie pogodzić się z rzeczywistością. Jednak od nas zależy czy będziemy do końca życia obwiniać los za niesłuszne odebranie nam kogoś bliskiego, czy pójdziemy naprzód, zawrzemy nowe znajomości, a bol po straconej osobie zmienimy w najlepsze wspomnienia związane z nią.

Epikur uważał, że ludzka dusza jest śmiertelna, czyli ginie razem z ciałem. Filozof nie był zwolennikiem współczesnych przywódców religijnych. Twierdził, że celowo pogłębiają oni u swoich zwolenników lęk przed śmiercią, aby zyskać dzięki temu więcej władzy. Robili to tak, że wszystkim opowiadali o karach, które miałyby spotkać ludzi, nie żyjących w zgodzie z określonymi zasadami i regułami, nadanymi przez bogów. Zatem nie powinniśmy się kierować tylko słowami kościoła, a również swoimi potrzebami (oczywiście nie oznacza to ze mamy zacząć kraść czy zabijać).

Boimy się czerpać co dla nas przyjemne, ponieważ boimy się, że jak nie pomożemy innym, to po śmierci zostaniemy za to skarceni i odesłani do piekielnych bram. Epikur nie negował istnienia Bóstw, lecz uważał, że nie powinny one stawać nam na drodze do szczęścia. Materialistyczne poglądy na naturę bytu i życia ludzkiego spowodowały, że filozof odrzucił także wiarę w życie pozagrobowe.

Ten rodzaj strachu paraliżuje wolę człowieka i odbiera mu odwagę w dążeniu do przyjemności. Tymczasem Epikur przekonuje, że ból można znieść i nie należy się go obawiać. Gdy bowiem jest ostry, zwykle szybko przemija, natomiast gdy jest długotrwały, najczęściej prowadzi do śmierci, czyli do końca udręki.

Epikureizm

Strach

• strach przed udaniem

się do piekielnych bram

• wiara w narzucony na

nas smutny los

• strach przed karami, po

śmierci za nie życie zgodnie z zasadami

• strach przed bólem

• odrzucenie wiary w życie

pozagrobowe

• podażanie własnymi drogami i kierowanie własnymi przekonaniami
• uwolnienie się poprzez zapoprzestaniu wiary w życie po śmierci

• nie przejmowanie sie, bo każdy ból się kończy, w najgorszym wypadku śmiercia.

------------------->

------------------->

------------------->

------------------->

Hedonizm

Definicja

Hedonizmem nazywamy pogląd filozoficzny, według której najważniejszą cechą życia, jego głównym celem i motywem ludzkiego postępowania jest przyjemność, rozkosz. Hedonizm często mylony jest z epikureizmem, gdzie unikanie cierpienia i bólu jest głównym warunkiem osiągnięcia szczęścia. Czasami jednak ten cel jest niezgodny z obecnie obowiązującymi normami społecznymi, w których istnieje wiele ograniczeń i zakazów.

Rodzaje hedonizmu

Wyróżniamy głównie trzy rodzaje hedonizmu:

• Hedonizm materialistyczny

• Hedonizm psychologiczny

• Hedonizm etyczny

Read more

Read more

Read more

Najwyższej lub jedynej wartości szuka w gromadzeniu i zużywaniu dóbr materialnych.

To naturalna tendencja człowieka do zwiększania przyjemności w życiu i zmniejszania ilości cierpienia. Zjawisko to jest uważane za główny (a czasem jedyny) motyw większości ludzkich działań.

To nauczanie, że człowiek powinien dążyć do uzyskania przyjemności. Jednocześnie nie należy utożsamiać hedonizmu z egoizmem. Chodzi o to, że społeczeństwo powinno być budowane w taki sposób (a ludzie powinni ze sobą współdziałać), aby każdy był usatysfakcjonowany i doświadczał minimum niedogodności.

Historia rozwoju hedonizmu

Pogląd ten został założony przez starożytnego greckiego filozofa Arystypa (V-IV wiek pne). Uważał, że dusza ludzka ma dwa główne stany: przyjemność i ból. Jego zdaniem nie ma dużej różnicy między różnymi typami tych dwóch uczuć, a zmienia się tylko ich intensywność. Arystyp przedstawił podstawową zasadę hedonizmu: czerpać z życia maksimum przyjemności, unikając cierpienia.

czytaj więcej

Epikur (IV-III wiek pne) uważał, że człowiek powinien wieść „udane” życie, a za najważniejszy wyznacznik udanego życia uważał brak cierpienia i nieszczęścia. W rozumieniu Epikura szczęśliwa osoba to taka, która nie musi robić nieprzyjemnych rzeczy. Jednocześnie nie przywiązywał dużej wagi do wykwintnych przyjemności i luksusu, wierząc, że najważniejsze są korzyści proste i dostępne: szczęście osobiste i silna przyjaźń.

• Odczuwanie przyjemności obniża poziom stresu i sprzyja relaksowi i odpoczynkowi. Dzięki temu możesz pracować wydajniej, unikać wypalenia emocjonalnego i być bardziej efektywnym we wszystkich sprawach.

• Zwolennik hedonizmu ma tendencję do myślenia nie tylko o własnych interesach, ale także o innych. Dlatego zawsze obok takiej osoby jest wygodnie i przyjemnie.

• Hedoniści nie kumulują negatywnych emocji. Dzięki temu nie są podatni na toksyczność i prawie nigdy nie kłócą się z bliskimi.

• Wykazano eksperymentalnie, że regularna przyjemność zwiększa kreatywność i inne zdolności poznawcze. Poprawia się nawet stan zdrowia fizycznego, więc życie hedonisty staje się pod każdym względem przyjemniejsze.

Przykłady plusów hedonizmu w życiu

wskazówka

Przestrzeganie zasad hedonizmu to nie tylko szukanie przyjemności, ale także unikanie dyskomfortu. Dlatego zawsze zastanów się z wyprzedzeniem, czy naprawdę chcesz zrobić to, co planujesz. Warto również zapytać o to innych, ponieważ hedonizm oznacza, że jest to dobre dla wszystkich, a nie tylko dla Ciebie. I nie zapominaj, że nie ma nic złego w rezygnacji z nieciekawej rozrywki proponowanej przez znajomych.

Strona 1

strona 2

Źle zinterpretowana filozofia...

strona 3

Dzwonek. Ten dźwięk zawsze wprawiał mnie w niepokój. Może to jeszcze lęk z dzieciństwa, kiedy każdy taki odgłos równał się wizycie policji w najlepszym przypadku. Pierwotnie moje miejsce zamieszkania nie posiadało takiego urządzenia, ale telemarketer mnie na nie namówił. Nienawidzę, kiedy ktoś mi przerywa. Frustruje mnie to. Zaburza to moje skupienie, które ciężko jest mi osiągnąć, a powodem jest moje ADHD. Mam bardzo ważną rzecz do zrobienia, a muszę otworzyć drzwi. Nienawidzę, nienawidzę, nienawidzę przerywać pracy. Kto mógłby tutaj przyjść? Przecież mój domek znajduje się w górach, w środku lasu sosnowego, na niewielkiej polance. Przed domkiem znajduje się ogródek z warzywami oraz przyprawami, a obok budynku pasą się owce. Dom jest cały z drewna, lecz z zewnątrz został pomalowany na pastelowy niebieski. Ponieważ jest wiosna, wokół kwitną kwiaty, ptaki śpiewają a kolorowe motyle i inne owady latają w kółko. Lepszego miejsca zamieszkania nie mogłam sobie wymarzyć. Przypominając sobie o gościu, zaczynam się stresować. Epikureizm, całe życie stosuje się do zasad tej filozofii i muszę powiedzieć, że są one praktyczne i przyjemne. Przyjemność jako droga do szczęścia. Kto by tak nie chciał? dodatkowo szczęście jest jedynym istotnym celem w życiu. Jak w bajce. Brak negatywnych doznań w samowystarczalnym domku w górach gwarantowany. Jako osoba z fobią społeczną, uważam że moje miejsce zamieszkania jest idealne. Nie muszę się konfrontować z ludźmi. No właśnie, ludźmi. Kto tak uparcie próbuje skontaktować się ze mną? Dzwoni już trzeci raz. Podchodzę do schodów, jednak cofam się, ponieważ drzwi do pokoju nie zostały zamknięte. Zamykam je na klucz. Taki nawyk. Dobro wypływa z przyjemności… Czyli wszystko co nieprzyjemne, oczywiście tylko dla mnie, będzie złe. Ludzie mi mówią, że dobro i zło nie są stałymi, niepodważalnymi wartościami. Ja wtedy odwołuję się do mojego ulubionego filozofia, Epikura i mówię, że przecież wszystko co przyjemne jest dobre. Ktokolwiek dzwoni do moich drzwi, czy możesz chwilkę poczekać? Dzwoni już chyba piąty raz. Mogłam nie instalować tego cholernego kawałka metalu, który miał za zadanie ułatwić mi i innym życie.

Jest nieprzyjemny, więc zdejmę go dziś wieczorem. Albo rozbiję na milion kawałków - tak przyjemniej. Otwieram drzwi, lecz nikogo nie widzę. Po jakiego grzyba tutaj schodziłam? Już miałam zamykać drzwi, kiedy moim oczom ukazała się ulotka. Skąd znalazła się tutaj reklama? Nie dowierzam własnym oczom i biorę ulotkę do ręki. Zwykła biała kartka. Reklama jakiś kursów o medytacji, praktykowania rozumowej refleksji nad życiem, oceny przyjemności i innych gówien. Moją uwagę przyciąga estetyczny napis zajmujący znaczny fragment górnej części kartki. Wygląda jakby był ręcznie napisany piórem przez jakiegoś kaligrafa. Jednak treść zdania szokuje mnie. “Nawet Epikur, przestrzegał przed przyjemnościami”. Że co? Nie jestem w stanie pozbierać myśli. Patrzę się bezcelowo w tytuł przez jakiś czas, próbując zrozumieć, co zostało tutaj napisane. Nie mogąc się otrząsnąć, wchodzę do domu i kieruję się do mojej domowej biblioteczki. A raczej biblioteki. Jest to wielkie pomieszczenie znajdujące się na parterze. Ściany zdobią wielkie regały z drewna orzechowego, na których stoi każdy możliwy rodzaj książek, od najstarszy oprawionych w skórę, po najnowsze wydania. Przestrzeń zajmują mniejsze półki szczelnie wypełnione księgami, tworząc wielki labirynt w środku, którego znajduje się niewielka, zielona, aksamitna kanapa wyposażona w złote nogi a obok niej stolik z tego samego drewna co regały zostały zrobione i na nim niewielka lampka. Kolor ścian pokoju pierwotnie był biały, jednak przez upływ czasu, brak odpowiedniego czyszczenia i kurz, stal się tak jakby szary. Pomimo ogromu pomieszczenia, wcale nie panuje tu bałagan. Tuż przy wejściu wisi ręcznie malowany na już wyżółkłej i postrzępionej na rogach kartce, plan a każda jedna półka jest innym działem ksiąg, odpowiednio oznaczonym i każda sztuka ma swój numer. Oczywiście, mam wykaz książek, w którym jest napisane jaki egzemplarz gdzie się znajduje, ale nie jest mi już to potrzebne, znam to miejsce na pamięć. Pokój rozświetla żółte światło, a gdy się wchodzi, czuć ciepło. Można by chodzić tutaj na bosaka w zimę, ale nadal się nie zmarznie.

Kieruję się na dział filozofii i poszukuję książek o etyce. Znajduję wielką księgę oprawioną w skórę. Pomimo upływu czasu, okładka jest nietknięta. Brzegi stron niestety przybrały żółty kolor i się wystrzępiły, ale żadnej kartki nie brakuje. Szukam hasła epikureizm. Nie jest to szczególnie trudne zadanie. “Epikureizm, ” - czytam - “kierunek filozoficzny zapoczątkowany w starożytności w ok. 306 r. p.n.e. Jego twórcą jest Epikur, od imienia którego pochodzi nazwa nurtu. Filozof zakładał, że przyjemność jest ważnym elementem życia i jest pośrednią drogą do szczęścia. Nie uznawał jej jednak za główny cel egzystencji, a szczególną uwagę zwracał na mądrość praktyczną, która była dla niego głównym kierunkiem do szczęścia, czyli umiejętność rozumowej refleksji nad życiem i ocenianiem przyjemności pod względem skutków i ich przyczyn. Za cel nadrzędny Epikur uważał unikanie bólu i cierpienia. Podobnym nurtem filozoficznym jest hedonizm, który uznawał przyjemności za najwyższe dobro.” Z trudem zamykam książkę i próbuję zrozumieć zaistniałą sytuację. Czyli żyję w błędzie? Więc w epikureizmie cel nie uświęca środków? ani chwilowa przyjemność to nie droga do szczęścia? W mojej głowie panuje mętlik. Nie jestem w stanie się ruszyć. Mój oddech staje się ciężki, a ja staram się nie zacząć panikować. Łzy mi napływają do oczu i powoli zaczyna do mnie dochodzić co się właśnie stało. Źle zinterpretowana filozofia, nie uzasadni moich czynów, prawda? To co teraz zrobić z ciałem?

https://destrudo.pl/hedonizm/ https://mamyrade.pl/najslodsza-forma-zniewolenia-jest-hedonizm-podstawo we-zasady-zalety-i-wady/ https://polszczyzna.pl/hedonizm-definicja-odmiana-synonimy-przyklady/https://www.bryk.pl/wypracowania/pozostale/filozofia/15075-poglady-epikura-i-epikurejczykow.html#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=otherhttps://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Strona_g%C5%82%C3%B3wna

Źródła

Dziękujemy za uwagę