Kobieta w Biblii

• Wydaje się, że w Biblii główną rolę odgrywają mężczyźni.Miało to związek z patiarchalnym sposobem życia, oraz rolą kobiety w społeczeństwie.
• Kobieta była zaliczana do dóbr rodowych mężczyzny, którymi on dobrowolnie i według własnego uznania rozporządzał.
• Męska połowa narodu wybranego traktowała kobiety z pogardą, wyższością i podejrzliwością związaną z uwikłaniem kobiety w czysto biologiczny aspekt życia.
• Kobieta w Izraelu nie miała pełni praw, zawsze podlegała ona jakiemuś mężczyźnie. Po śmierci męża o jej losie, mógł decydować nawet pełnoletni syn! Ojciec mógł sprzedać swoją córkę w niewolę, a żonę w szczególnej sytuacji zmusić do cudzołóstwa.
• Kobieta bezdzietna uważana była za niepełnowartościową. Ta, która urodziła syna, stawała sie drugą - po mężu, osobą w domu. Dziewictwo było obowiązkową wartością. Za jego utratę groziły konsekwencje. Za cudzołóstwo - karano nawet śmiercią.
  

• Za zgodą Kobiety-Maryi przychodzi na świat.
• Pod sercem Kobiety rozwija się jak każde ludzkie dziecko i przywraca kobiecie godność, jaką miała na początku w oczach Boga.
• Za wstawiennictwem Kobiety uczynił pierwszy cud w Kanie Galilejskiej.
• Pogwałcił nakazy rytualne, uzdrawiając kobiety. Przyszedł do domu Piotra (por. Mt 8, 14-15), gdzie przebywała jego chora teściowa. On - Mistrz i Nauczyciel dotknął jej, uzdrowił i pozwolił sobie usługiwać!
  

• Uzdrowił kobietę cierpiącą na krwotok (por. Mt 9, 20-22). Nie traktował chorób kobiecych jak coś gorszego, wstydliwszego niż niedomagania mężczyzn.
• Nie potępił kobiety cudzołożnej (por. J 8, 1-11).Uratował ją przed mężczyznami, którzy znali Prawo i chcieli ją zgodnie z nim ukamienować.
• Bronił kobiety, która namaszcza Go olejkiem, przed przykrymi uwagami. Docenia jej czyn mimo oburzenia obecnych (por. Mk 14, 3-9).
• Jezus często i chętnie przebywał w ich towarzystwie. Uzdrawiał je, nie potępiał, rozmawiał z nimi, pouczał tych, którzy próbują im umniejszyć. Jezus nie gardził, nie podważał wartości kobiety. Jego postawa była pełna szacunku.
  

Maryja została wybrana spośród wielu dziewcząt na matkę Zbawiciela. Ten fakt mógł zrodzić w Jej sercu dumę, czy pewnego rodzaju pychę. Jednak Ona zachowała się inaczej, wypowiedziała słowa, które każdy z nas winien codziennie powtarzać Bogu:

Tamar była z pochodzenia Kananejką, nie wiadomo nic o jej dzieciństwie ani rodzinie, gdyż na kartach Biblii pojawia się w momencie wydania jej za najstarszego syna Judy Era.
Nie cieszyła się jednak długo z tego związku, gdyż Er przedwcześnie zmarł, a jego zgon tłumaczony był jako kara za grzechy. Kolejnym mężem kobiety został zgodnie z prawem lewiratu, Onan, drugi z synów Judy. Ten jednak unikał spłodzenia potomstwa współżyjąc z żoną, gdyż nie chciał, aby jego dziecko stało się zgodnie z prawem dzieckiem nieżyjącego brata.
W niedługim czasie zmarł również drugi mąż Tamar, a młoda kobieta ponownie została wdową. W kulturze Kananejczyków i Hebrajczyków posiadanie potomstwa było znakiem błogosławieństwa, dlatego odrzucona i bezdzietna Tamar była w bardzo trudnym położeniu.
Jej ostatnią szansą na urodzenie dzieci było wyjście za mąż za trzeciego z synów Judy, Szelę, gdy ten dorośnie. Jednak teść, w obawie o życie swojego najmłodszego dziecka, odsyła Tamar do rodzinnego domu i odmawia przysługującego jej prawa.
Załamana kobieta nie poddała się w walce o dzieci i tym samym Boże błogosławieństwo. Gdy dowiedziała się, że jej teść podróżuje do Timny, aby strzyc swoje stada owiec, postanowiła użyć podstępu, ponieważ wiedziała, że trzeci syn Judy nie będzie jej mężem, mimo że jest już wystarczająco dojrzały. Przebrała się, zasłoniła twarz i usiadła w bramie miasta Enaim leżącego na drodze do Timny. Przechodzący tamtędy Juda zauważył ją, a myśląc, że jest nierządnicą sakralną odbył z nią stosunek, obiecując w zamian koźlątko.

Postać Rachab pojawia się na kartach Księgi Jozuego w Starym Testamencie. Z pochodzenia była Kananejką, wraz ze swoją rodziną mieszkała w Jerychu, a jej dom przylegał do murów miasta. Była prostytutką (chociaż w niektórych źródłach rabinicznych można znaleźć informację, że zarządzała gospodą) i z tego powodu należała do marginesu społeczeństwa. Była żoną Szalmona, miała syna Booza, późniejszego przodka króla Dawida.
Gdy Izraelici po wieloletniej wędrówce przez pustynię wkroczyli do Kanaanu, stopniowo zaczęli zdobywać tereny obiecane im przez Jahwe, ale zamieszkiwane przez inne plemiona. Aby móc lepiej przygotować się do walki z Kananejczykami, Jozue wysłał do Jerycha dwóch zwiadowców w celu podpatrzenia możliwości ataku i zbadania terytorium wroga.

Dwaj Izraelici przybyli do miasta, jednak zauważeni przez mieszkańców musieli szukać kryjówki. Przyszli zatem do domu Rachab, która ukryła ich na dachu przykrywając łodygami lnu. Kiedy do jej drzwi zapukali strażnicy wysłani przez króla Jerycha kobieta przytaknęła, że widziała obcych. Skłamała jednak mówiąc, iż zdążyli oni uciec przed wieczornym zamknięciem bram. Oddział królewski uwierzył jej słowom i wyszedł za terytorium Jerycha w poszukiwaniu szpiegów, a Rachab powróciła do szpiegów. Zawarła z nimi umowę: Izraelici po zdobyciu miasta ocalą ją wraz z całą rodziną jako odpłatę za udzielenie schronienia szpiegom. Niewątpliwą zdradę swojego narodu, jakiej się dopuściła, motywowała swoim przekonaniem, że Izraelici z pewnością zwyciężą nad mieszkańcami Jerycha. Rachab słyszała już wcześniej o dokonaniach Narodu Wybranego i wyjawiła swoją wiarę w ich Boga, który niewątpliwie pomagał swojemu ludowi.Po rozmowie z izraelskimi zwiadowcami, pomogła im uciec z miasta, przerzucając przez okno znajdujące się przy murach miasta gruby purpurowy powróz, po którym mężczyźni zeszli na dół. Wywieszony przez okno sznur był gwarantem bezpieczeństwa dla Rachab i jej krewnych, a Izraelici po zdobyciu Jerycha oszczędzili całą rodzinę w trakcie wybijania wszystkich mieszkańców miasta. Po zwycięskim oblężeniu Rachab wraz z najbliższymi zamieszkała wśród zdobywców i przyjęła ich zwyczaje. Mimo, że nie pochodziła z Narodu Wybranego jej syn, Booz został pradziadkiem Dawida, najsłynniejszego króla izraelskiego.

65%

Księga Judyty opowiada, iż w czasie najazdu wojsk asyryjskich na Izrael, ich wódz Holofernes rozpoczął oblężenie miasta Betulii. Wydawało się, że nic nie uratuje ani miasta, ani kraju. Judyta postanowiła wówczas sama obronić miasto. Po wieczornej modlitwie udała się do obozu Asyryjczyków. Wyjaśniła im, że opuściła miasto, chcąc ocalić życie. Kiedy zaprowadzono ją przed oblicze Holofernesa, ten zakochał się w niej, będąc pod wrażeniem jej urody, i zabrał ją do swojego namiotu. Czwartego dnia po wielkiej uczcie, kiedy Holofernes spał, Judyta ucięła mu głowę. Następnie włożyła ją do kosza i powróciła do Betulii. O świcie wywieszono głowę na murach miasta. Gdy ujrzało ją wojsko asyryjskie, uciekło w popłochu. Izraelici rzucili się w pogoń za wrogami i ich rozgromili.

Pochodziła prawdopodobnie z Magdali, wioski leżącej nad zachodnim brzegiem jeziora Genezaret w Galilei. Św. Łukasz ewangelista pisze, że Jezus uwolnił ją spod władzy złych siedmiu demonów. Widzimy ją stojącą pod krzyżem i wiernie trwającą u boku Matki Bożej. Była obecna przy składaniu Jezusa do grobu. Po powrocie do domu wraz z innymi kobietami przygotowała wonności i olejki, aby po upływie szabatu pójść i namaścić ciało Jezusa zgodnie z obyczajem żydowskim. Maria Magdalena jako pierwsza przybyła wczesnym niedzielnym rankiem do grobu Jezusa. Jej pierwszej ukazał się Zmartwychwstały Zbawiciel i nakazał zanieść radosną wieść o Zmartwychwstaniu Apostołom. Dlatego Maria Magdalena czczona jest jako Apostołka Apostołów.

jest wzorem pokory

Maryja

jest wzorem posłuszeństwa woli Bożej

Debora

uczy nas bojaźni Bożej

Rachab

jest wzorem męstwa i odwagi

Judyta

jest wzorem determinacji w walce o posiadanie potomstwa

Tamar

jest wzorem wytrwałej modlitwy

Anna

uczy nas jak pokonywać własne słabości

Maria Magdalena

Z Panem Bogiem!