Krótka lekcja historii

Zapraszamy na krótką lekcję historii

rozwiń tablicę

7 lutego 1863 roku pod Siemiatyczami doszło do jednej z największych bitew powstania styczniowego.

Wojska rosyjskie odniosły zwycięstwo nad powstańcami polskimi w bitwie pod Siemiatyczami. Dowódcami oddziałów polskich byli pułkownik Walenty Lewandowski, Roman Rogiński i pułkownik Władysław Cichorski. Powstańcy w liczbie 4000, mieli przewagę liczebną nad liczącym 2500 osób oddziałem wroga, jednak Rosjanie dysponowali przewagą ogniową. Siemiatycze zostały prawie w całości spalone. Część powstańców wróciło do królestwa lub puszczy białowieskiej, Rogiński wraz ze swoimi żołnierzami uszedł na Białoruś. W bitwie poległo 200 powstańców i 70 rosyjskich żołnierzy. Tego samego dnia polscy powstańcy zwyciężyli w mniejszej bitwie, pod Sosnowcem.

10 lutego mineła 81. rocznica pierwszej masowej wywózki Polaków na Sybir przeprowadzonej przez NKWD.

10 lutego 1940 roku rozpoczęła się pierwsza z czterech fal masowych deportacji polskich obywateli z terenów Kresów Wschodnich. W głąb ZSRR zostało wywiezionych kilkaset tysięcy polskich obywateli, głównie kobiet z dziećmi, osób starszych. W wagonie, w którym miano przewozić 20-30 osób, zazwyczaj podróżowało około 50 osób. Ze względu na mróz, brak pożywienia i dramatyczne warunki higieniczne, śmiertelność była bardzo wysoka. Po zakończeniu podróży, tych którzy zdołali przeżyć, czekał kolejny rozdział dramatu. Zesłani, umieszczeni w budynkach przypominających obozowe baraki, w ekstremalnych warunkach pogodowych pracowali przy wyrębie lasów. Ciężka praca, mróz, głód - stały się codziennością zesłańców. Do czerwca 1941 roku miały miejsce cztery deportacje, w wyniku których zesłano około miliona Polaków.

14 lutego 1942 roku z rozkazu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych gen. Władysława Sikorskiego Związek Walki Zbrojnej został przemianowany na Armię Krajową.

Iwona Krzepkowska-Bułat – Żołnierze Armii Krajowej „Nie powiewały sztandary, nie grały surmy bojowe,Gdy wyruszali do boju żołnierze Armii Krajowej.Choć nie nosili mundurów, nie mieli czołgów, ni armatDo walki nierównej stanęli, jako podziemna armia.Walczyli podstępnie, z ukrycia, mszcząc się za krzywdy doznaneI nawet za cenę życia chcąc zerwać niewoli kajdany.A krwi nie żałowali i śmierć też mieli za nicRzucali na stos swe życie, niby kamienie na szaniec.A dzisiaj, ci co zostali, żyją już tylko wspomnieniemLat tamtych walki krwawej żywe historii cienie.Kiedyż to wszystko minęło? Niedawno byli tak młodzi.A teraz już wielu odeszło, im także czas wkrótce odchodzić. Czy młode pokolenie doceni ich czyny chwalebne?Nie jeden wszak dzisiaj pyta: „komu to było potrzebne?Po co wciąż o tym wspominać?Przecież to wszystko nas nudzi.To temat dla historyków, nie dla zwyczajnych ludzi.”Nie da się nigdy wymazać z pamięci tamtych wspomnień.Choć tyle lat już minęło, niech pamięć wiecznie trwaO Bohaterach Podziemia, dawnych żołnierzach AK”.

14 lutego 1942 roku z rozkazu Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych gen. Władysława Sikorskiego Związek Walki Zbrojnej został przemianowany na Armię Krajową. Dowódcą Armii Krajowej został Stefan Rowecki „Grot”,następnie Tadeusz Komorowski „Bór”, a po powstaniu warszawskim – Leopold Okulicki „Niedźwiadek. W czasie II wojny światowej Armia Krajowa była największym w Europie podziemnym wojskiem zorganizowanym do walki z okupantem niemieckim oraz sowieckim. W 1944 r. jej liczebność wynosiła ponad 350 tys. zaprzysiężonych żołnierzy, w tym ok. 10 tys. oficerów i ok. 35-40 tys. ochotników walczących w oddziałach leśnych.Strategicznym celem Armii Krajowej było przygotowanie i zorganizowanie ogólnopolskiego powstania. 19 stycznia 1945 r. AK została rozwiązana przez gen. Leopolda Okulickiego „Niedźwiadka”.

15 lutego 1910 roku urodziła się Irena Sendler.

15 lutego 1910 roku urodziła się Irena Sendler. W czasie wojny i okupacji niemieckiej zaangażowała się w działalność konspiracyjną oraz wiele akcji społecznych. Jesienią 1939 roku Irena Sendler wraz z grupą współpracowników, m.in. Janem Dobraczyńskim, Ireną Schultz, Jadwigą Piotrowską założyła przy Wydziale Opieki Społecznej Zarządu Miejskiego w Warszawie tajną komórkę pomocy Żydom. Gdy w 1942 r. utworzono polską organizację podziemną - Radę Pomocy Żydom "Żegotę" - Irenę Sendler mianowano szefową Referatu Dziecięcego. Jako pracownica Wydziału Opieki Społecznej miała przepustkę do getta. Irena Sendlerowa uratowała 2 500 dzieci żydowskich, wywożąc je z warszawskiego getta i ukrywając w polskich rodzinach, w sierocińcach oraz klasztorach. Sendlerowa i jej łączniczki przemycały dzieci na różne sposoby, np. w samochodzie, który na teren getta wwoził środki czystości, a wracał z dziećmi, które wywożono w pudle, skrzyni lub w worku. Podczas Powstania Warszawskiego Irena – jako siostra Jolanta – pracowała w charakterze pielęgniarki PCK w punkcie sanitarnym, który wkrótce przekształcił się w duży szpital. W 1965 r. została uhonorowana przez izraelski instytut Yad Vashem medalem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. Irena Sendlerowa zmarła 12 maja 2008 r. w Warszawie.

19 lutego 1846 roku w zachodniej Galicji wybuchło wielkie powstanie chłopskie.

19 lutego 1846 roku w zachodniej Galicji wybuchło wielkie powstanie chłopskie, określane również jako rabacja galicyjska. Rabacja miała niezwykle krwawy przebieg. Bezpośrednią przyczyną krwawych wydarzeń było dążenie Austriaków do zapobieżenia ewentualnego wybuchu powstania krakowskiego skierowanego przeciw nim. W tym celu zaborcy rozpuścili wśród chłopów plotkę, iż szlachta planuje akcję zbrojną mającą na celu pozbawienie życia miejscowych włościan. Zbrojne gromady chłopów zrabowały i zniszczyły w ciągu kilku dni w drugiej połowie lutego 1846 roku ponad 500 dworów .Zamordowano od ponad 1200 do 3000 osób, niemal wyłącznie ziemian, urzędników dworskich i rządowych oraz kilkudziesięciu księży.Przywódca rabacji był Jakub Szela.Po stłumieniu powstania krakowskiego ,wojsko przywróciło spokój wśród chłopów.

Dziękujemy za uwagę