Niepodległość w poezji

MARZENIA O NIEPODLEGŁOŚCI I POLSKA NIEPODLEGŁA W POEZJI

Wielu rodaków zaczęło sobie zadawać pytanie, gdzie w tej sytuacji jest dla nich miejsce, jak mają się zachować wobec konfliktu mocarstw zaborczych.

Wybuch I wojny światowej w 1914 r. wywołał pobór Polaków do armii zaborczych.

Rozdzielił nas, mój bracie, zły los i trzyma straż – w dwóch wrogich sobie szańcach patrzymy śmierci w twarz. W okopach pełnych jęku, wsłuchani w armat huk, stoimy na wprost siebie – ja – wróg twój, ty – mój wróg!

Edward Słoński w swoim wierszu Ta co nie zginęła pokazuje dramat Polaków, którzy muszą walczyć przeciw sobie w obcych armiach.

Józef MączkaWstań, Polsko moja

Wstań, Polsko moja! Uderz w czyn. Idź znów przebojem w bój szalony! Już płonie lont podziemnych min – Krwawą godzinę biły dzwony – Zerwane pęta – Uderz w czyn! –

• była kobietą
• była Chrystusem
• była Maryją

Ojczyzna w literaturze czasów I wojny światowej przedstawiała wartość żywą, przybierała kształt ukochanej osoby, budziła czułość lub religijny kult:

Dowodem na to są pisane masowo wiersze poświęcone Józefowi Piłsudskiemu.

Tak naprawdę niepodległość 1918 r. otrzymała twarz Piłsudskiego (tak jak w 1989 r. będzie miała twarz Lecha Wałesy).

W listopadzie 1918 roku podpisano na Zachodzie zawieszenie broni, a w Polsce dowództwo nad armią zostało przekazane Józefowi Piłsudskiemu.

Melancholijny ton tej poezji brzmi przejmująco - także jako świadectwo, że w momencie próby potrafimy być silni i zjednoczeni.

Większość wierszy legionowych to utwory epigońskie wobec dogasającej już wtedy epoki Młodej Polski i wobec dawno już minionego romantyzmu.

Propozycje nie tylko poetyckie do obejrzenia, przeczytania na temat NIEPODLEGŁOŚCI POLSKI

JESZCZE POLSKA NIE ZGINĘŁA

Na zakończenie zapraszamy do wspólnego odśpiewania HYMNU NARODOWEGO!