Romantyzm - twórcy

Wielka EmigracjaRomantyzm

Romantyzm to prąd ideowy, literacki i artystyczny, którego dominacja przypada w Europie na okres między Wielką Rewolucją Francuską a Wiosną Ludów. W Polsce zaś (umownie) od roku 1822 – daty wydania tomu pierwszego „Poezji„ Adama Mickiewicza – do powstania styczniowego 1863 r.

Skąd nazwa romantyzm?Od łacińskiego słowa romanus, które oznaczało właściwie… rzymski. Ale już w średniowieczu nazwę romańskie stosowano do języków ludów żyjących w prowincjach rzymskich (np. Galów, Celtów). Romancami zwano ich twórczość – niezwykłe legendy, baśnie, podania. Ponieważ ta kultura i ta twórczość fascynowała młodych twórców XIX wieku – nazwano ich romantykami, a całą formację kulturową epoki – romantyzmem. Uwaga!Romantyzm to nie tylko literatura to także filozofia, estetyka, a nawet sposób myślenia, postawa życiowa, myśl polityczna I połowy XIX wieku.

Najważniejsze hasła ­romantyzmu:

• Odrzucenie nauki i racjonaliz­mu, zamiast nich – wiara, uczucie, ­wyobraźnia.
• Kult indywidualizmu – jednostka ważniejsza niż zbiorowość.
• Kult wolności jednostki i narodu (jednostka ważniejsza niż zbiorowość).
• Kult młodości.
• Dążenie do wolności, pochwała buntu, spisku, walki ­narodowowyzwoleńczej.

Obraz epoki romantyzmuEuropa romantyczna to Europa, która właśnie przeżyła epokę Napoleona. Koniec epoki rozumu był krwawy – rewolucja we Francji, a potem ciąg wojen napoleońskich. Kongres wiedeński w 1815 roku miał uporządkować sprawy. Choć nazwano go „tańczącym”, bo w tym czasie w Wiedniu bal gonił bal, ustalono jednak pewien europejski porządek.

• Na mocarstwo wyrosła, już bezdyskusyjnie, Rosja. Potęgą są Prusy, obok Austria.
• Te trzy potęgi wchłonęły państwo polskie – kongres ustalił „Królestwo Polskie pod panowaniem cara”.
• Francja pozostaje cesarstwem – rządy zaczyna Ludwik XVIII. Potęgą wciąż jest
• Anglia – jej siła w dużej mierze zależy od ekspansji kolonialnej. Oto Europa na początku XIX wieku.

W pierwszej połowie wieku zmiany nastąpiły również w świadomości ludzi, w sposobie odczuwania i postrzegania świata.

• Romantyk zrozumiał ograniczenia wiedzy i zakwestionował potęgę rozumu. W tym duchu tworzyli poeci, powstała zupełnie inna od klasycznej literatura.
• Już nie rozum, lecz dusza i serce, nie wiedza, lecz gorące uczucia są autorytetem; wiara, intuicja, gwałtowne przeczucie.
• Chętniej spoglądali romantycy w stronę baroku, bo podobny był w swojej dysharmonii, w swoim niepokoju, dążeniu do wyrażenia uczuć.
• Jeszcze bardziej interesowało młodych twórców średniowiecze – tam, wśród opowieści o ryce­rzach, w świecie znaków, magii i wiary znajdowali to, czego rozumem ogarnąć nie sposób.

Były to czasy buntu młodych wobec ideologii starszego pokolenia, przeciw schematom i konwenansom. Czasy burzliwe, pełne emocji, namiętności, czasy, w których pojedynek czy samobójstwo z miłości lub rozczarowania światem nie było niczym niezwykłym. Zwano epokę czasem burzy i naporu (Sturm und Drang), tak bowiem postrzegano ferment twórczy, buntowniczą postawę i aktywne, nowe nastawienie młodzieży. Nazwa pochodzi od tytułu dramatu Klingera. Najbardziej reprezentatywny tytuł nurtu to: Cierpienia młodego Wertera (Goethe).

• Spiski, bunty, powstania narodowowyzwoleńcze – to obraz tej epoki. Wolnościowe dążenia romantyzmu doprowadzą do zmian na mapie politycznej: zjednoczą się Włochy, niepodległość odzyskają Belgia czy Grecja.
• Romantyzm to także czas pokonania pozostałości feudalnych, ścierania się konserwatyzmu z liberalizmem.
• Jest to też czas rozwoju przemysłu.

Inny obraz epoki

• Wiek XIX to nie tylko wiek buntu, rewolucji i spisku, to także fenomen rewolucji przemysłowej!
• Uczeni poszukują źródeł energii.
• Usprawnia się transport, następuje dynamiczny rozwój kolei: W 1807 po rzece Hudson w USA zaczyna pływać parowiec. Także w Ameryce działać będzie pierwsza linia telegraficzna (1844).
  • w 1804 r. – pierwsze lokomotywy torowe,
  • 1829 – słynna Rakieta – lokomotywa Stephensona,
  • w 1830 r. wyrusza pociąg z Liverpoolu do Manchesteru (Anglia),
  • w 1832 pierwsza linia kolei żelaznej zaczyna funkcjonować we Francji.
• W 1830 we Francji uruchomiono pierwszą maszynę do szycia, a od 1818 rozwinęła się fotografia (1822).
• W 1852 Łukasiewicz wynalazł lampę naftową.
• Zmienił się strój — frywolne, lekkie i luźne stroje czasów Napoleona zastąpiły surowe suknie, wcięte w talii (gorset!), bez dekoltów, za to z koronkowymi kołnierzami i ogromnymi rękawami. Mężczyźni nosili cylindry i peleryny, żaboty, wąskie spodnie i kamizelki.
• Nastąpił ogromny postęp w medycynie, zwłaszcza w chirurgii. Dzięki zastosowaniu środków znieczulających (eter, chloroform) operacje stały się skuteczniejsze, a pacjent nie umierał w szoku i bólu, jak to było dotychczas.

W romantycznym świecie trzeba:

• Wyglądać i czuć jak WerterLiteratura ma teraz ogromny wpływ na życie. Młodzi romantycy chcą być tacy jak bohaterowie dzieł Goethego czy Byrona – marzą o niezwykłych uczuciach i przygodach. Pozują na romantycznych kochanków i poetów, zakładają niebieski frak i żółtą kamizelkę jak cierpiący Werter. Karierę robi także suknia Lotty: biała z różowymi kokardami. Czasami to naśladowanie literatury przynosi tragiczne skutki: po wydaniu Cierpień młodego Wertera wyraźnie wzrosła liczba samobójstw; jeden z biskupów kazał nawet z tego powodu zniszczyć wszystkie egzemplarze powieści. A nawet bez tak drastycznych gestów – modny Weltschmerz (czyli odczuwanie bólu świata) nie jest raczej radosną postawą – wiąże się z cierpieniem i apatią, nazwany jest tez chorobą wieku.
• Ubrać się – to wyraz indywidualizmu…Przez ubranie romantycy starają się podkreślić swoją oryginalność, odmienność czy nawet zamanifestować głoszone poglądy. Przyjaciółka Fryderyka Szopena, pisarka George Sand, szokowała współczesnych, nosząc męskie spodnie i paląc cygara. Słowacki – jak studenci i rewolucyjna młodzież – nosił swobodne kołnierzyki zamiast mozolnie wiązanych krawatów. Romantyczni krawcy szukali inspiracji w historii – w gotyku! – i kulturze orientalnej. Mężczyźni podobnie jak damy ubierają się kolorowo, zakładają wąskie spodnie, frak z kamizelką, noszą cylinder – ostatni krzyk mody.
• http://buduar-porcelany.blogspot.com/2014/11/bunt-i-romantyzm-moda-meska-w-latach.html Bunt i romantyzm / moda męska w latach 1830-1850W letniej serii postów opisałam modę damską moich ulubionych dekad XIX wieku (1840-1868). A ponieważ bloga czytają też młodzi gentlemani, a ja...Buduar-porcelany
• Być zakochanym… najlepiej nieszczęśliwie…Romantyczna miłość to wielki temat – uczucie staje się symbolem epoki, motorem działań, tematem dzieł. Ale – jest to, niestety, miłość niemożliwa do spełnienia. Albo konwenanse stoją jej na przeszkodzie, albo sytuacja polityczna – ukochana musi ustąpić ojczyźnie. Werter z miłości popełni samobójstwo, po nim Gustaw-Konrad, Kordian. Konrad Wallenrod opuści ukochaną dla walki za ojczyznę… Z tęsknoty za ukochaną powstanie piękna liryka miłosna.
• Trzeba podróżować!Podróż romantyczna to jeden z podstawowych motywów epoki. Podróże (czasem podejrzane, bo pirackie) Byrona, wielka podróż Słowackiego na Wschód, Mickiewicza na Krym, do Szwajcarii. Romantycy uwielbiali podróże i znajdowali w nich inspiracje do dzieł. Ale – istniała też tułaczka przymusowa – konieczność emigracji politycznej. Emigracja Polaków po powstaniu listopadowym okazała się tak ważnym zjawiskiem w dziejach, że otrzymała miano Wielkiej Emigracji – ortograficzny przywilej pisania wielką literą.

Specyfika polskiego romantyzmu!

• Polega na tym, że ideologia buntu i wolności pada na bardzo podatny grunt – sytuację świeżo utraconej wolności. Dlatego w Polsce temat narodowowyzwoleńczy, powstańczy, mesjanizm narodowy będą szczególnie ważne.
• Romantyzm urasta do rangi jednej z najbardziej znaczących epok literackich. Nie tylko dlatego, że tworzyli wówczas romantyczni wieszczowie: Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński, Cyprian Kamil Norwid. Dlatego, że romantyzm wpłynął na polską świadomość, ukształtował polską postawę polityczną, a nawet pewien typ psychologiczny Polaka – powstańca romantyka (jego spadkobiercą będzie inteligent).

Romantyczna wyobraźnia

• To romantycy wprowadzają do literatury świat fantazji. Do tej pory o duchach, zjawach, rusałkach i podobnych widmach nie pisano w poważnej literaturze. Owszem, opowiadano sobie w ludowych bajaniach, ale na przykład starsi panowie tworzący klasyczną literaturę w duchu oświecenia uważali to wszystko za zabobon, za skandal i za dziedzinę niegodną pióra. Romantycy – wykpili ich „uczynność”.
• W końcu cała ta wiedza nie odpowiadała człowiekowi na najważniejsze pytania: o sens śmierci, o niewyjaśnione zjawiska. A poza tym świat wyobraźni: wizje, sny, umarlaki, rusałki – to świat piękny, straszny, tajemniczy. Stworzony dla poezji, a poeci romantyczni dobrze się w nim czuli.

Uwaga! Nigdy później w dziejach literatury nie będziemy mieć do czynienia z taką ilością postaci fantastycznych: widm, zjaw i upiorów. Romantycy zaprosili do literatury i sztuki zjawy i zjawiska nadprzyrodzone, z czym nie mogli się pogodzić klasycy. Świat

• Rzeczywistość materialna
  • sprawdzalna metodami nauki,
  • sprawdzalna świadectwem zmysłów,
  • ulubiona przez racjonalistów, ludzi uczonych.
• Rzeczywistość duchowa
  • sprawdzalna tylko poprzez wiarę i uczucie,
  • powoływana przez wyobraźnię, intuicję, fantazję,
  • ukochana przez romantyków.

Charakter epokiromantyzmu daje się ująć w kilka charakterystycznych pojęć i postaw. Można podporządkować je sobie według następujących pytań: Co głosili?

• mistycyzm,
• mesjanizm,
• irracjonalizm,
• romantyczne JA

Do czego się odwoływali?

• historia,
• Szekspir,
• kultura ludowa

Jakie postawy przyjmowali?

• werteryzm,
• wallenrodyzm,
• bajronizm

Gatunki romantyczne

• ballada
• dramat romantyczny
• powieść poetycka
• poemat dygresyjny

Najważniejsze tematy literatury romantycznej:

• miłość romantyczna,
• walka o wolność,
• poezja i misja poety,
• natura, jej piękno i duchowa istota,
• natura, Orient, historia,
• świat fantazji, wizji, wyobrażeń.

Romantyczne przestrzenie:

• Jeśli pejzaż…to przyroda dzika i ponura, pełna tajemnic, ożywiona i współodczuwająca – jak człowiek. Ten ulubiony – orientalny, egzotyczny (np. Akerman czy Bakczysaraj). Może być górski.
• Jeśli budowle…to najchętniej ruiny, pamiątki przeszłości, stare opustoszałe opactwo albo zamczysko z naprawdę koszmarną tajemnicą.
• Jeśli sceneria spotkania…to noc. Przy blasku księżyca, pod osłoną ciemności, w ogrodowej altanie. Najlepiej – o północy. Za dnia – nie bywa romantycznie.

https://zpe.gov.pl/a/na-europejskich-salonach-wielka-emigracja/DAqlAIALz Na europejskich salonach. Wielka EmigracjaEmigracja popowstaniowa miała charakter spontaniczny, chociaż już w trakcie wojny polsko‑rosyjskiej w 1831 roku przewidywano możliwość opuszczenia...Zpe

Adam Mickiewicz

"Miej serce i patrzaj w serce"

Wieszcz narodowy

Bibliografia

Biografia

Wiersze

Bio

Adam Mickiewicz (1798-1855) – polski poeta, działacz polityczny, uznawany za wieszcza narodowego. Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 w Zaosiu lub Nowogródku w rodzinie adwokata sądowego, wywodzącego się ze szlachty zaściankowej. W 1815 roku wyjechał na studia do Wilna, gdzie zaangażował się w działalność patriotyczną, tworząc Towarzystwo Filomatów. Pod koniec lat dwudziestych XIX wieku poznał swoją wielką miłość – Marylę Wereszczakównę. Ze względu na trudną sytuację materialną Mickiewicza, rodzice panny wymogli na niej ślub z innym, lepiej sytuowanym kandydatem. Za działalność patriotyczną Mickiewicz został zesłany w głąb Rosji. W 1829 roku zaczął podróżować po Europie. W 1831 roku chciał wrócić do kraju, w którym szalało powstanie, ostatecznie jednak granicy nie przekroczył i pozostał w Dreźnie. Stamtąd wyruszył do Paryża, gdzie osiadł na stałe i ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał szóstkę dzieci. W stolicy Francji podjął karierę akademicką, wykładając między innymi języki słowiańskie (na te wykłady uczęszczała między innymi George Sand). Mickiewicz stał się czołowym przedstawicielem tzw. Wielkiej Emigracji. W czasie Wiosny Ludów utworzył w Rzymie legion polski w służbie walczącej Lombardii. Ostatni zryw patriotyczny poety nastąpił po przyłączeniu się Francji do wojny krymskiej. Wieszcz wyruszył wówczas do Konstantynopola, gdzie przystąpił do formowania polskich i żydowskich oddziałów (Legion Polski, Legion Żydowski) do walki z Rosją. Zmarł nagle w 1855 roku w czasie epidemii cholery. Jego ciało przetransportowano do Francji i pochowano na największej polskiej nekropolii w Montmorency, a w 1890 roku przeniesiono do Polski i pochowano na Wawelu. https://www.rp.pl/Rzecz-o-historii/312269982-Adam-Mickiewicz-jakiego-nie-znamy.html Adam Mickiewicz, jakiego nie znamyWedług kanadyjskiego psychologa Gille'a-Maisaniego Mickiewicz miał rodzinną skłonność do depresji 24 grudnia tego roku minęła 221. rocznica urodzin...Rp

Poezje t. 1 – wydane w Wilnie w roku 1822; zawierały Ballady i romanse, a także przedmowę O poezji romantycznej. Ten tom poezji miał przełomowe znaczenie w literaturze polskiej, zapoczątkowując nurt romantyczny oparty na ludowości, poezji ludowej, obyczajach i wyobrażeniach ludu Poezje t. 2 – wydane w roku 1823, zawierały Grażynę oraz II i IV część Dziadów; Sonety krymskie – wydane w roku 1826 w Moskwie; W Dreźnie powstała III część Dziadów – najwybitniejszy polski dramat romantyczny, napisany wiosną 1832 roku[48]; Konrad Wallenrod – wydane w roku 1828 w Petersburgu; Pan Tadeusz, czyli ostatni Zajazd na Litwie – epopeja napisana w Paryżu w latach 1832–1834, wydana w 1834 roku. W Panu Tadeuszu Mickiewicz przedstawił romantyczną i pełną nostalgii wizję Polski szlacheckiej; Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego – broszura polityczna z 1832 roku; Prelekcje paryskie – cykl wykładów Mickiewicza na temat literatury słowiańskiej wygłoszony w Collège de France w latach 1840–1844; pierwsze wydania były redagowane przez Mickiewicza; Liryki lozańskie wydane dopiero pośmiertnie; Pisana przez całe życie I część Dziadów, ukazuje się prawdopodobnie na początku 1821 roku[49]; Historia przyszłości – traktat prekursorski wobec osiągnięć europejskiej fantastyki naukowej. Mickiewicz zniszczył rękopisy dzieła, zachowało się jedynie kilka kart oraz relacje przyjaciół autora; Konfederaci barscy (fr. Les confédérés de Bar) – dramat z 1836 roku; Jakub Jasiński albo dwie Polski (fr. Jacques Jasiński ou les deux Polognes) – dramat z 1836; Oda do młodości

Juliusz Słowacki

"Lecz zaklinam - niech żywi nie tracą nadziei. I przed narodem niosą oświaty kaganiec"

Wieszcz narodowy

Twórczość

Biografia

Wiersze

Bio

Juliusz Słowacki przyszedł na świat 4 września 1809 roku. Jego ojciec, Euzebiusz, był profesorem literatury polskiej w Liceum Krzemienieckim oraz na Uniwersytecie w Wilnie. Po jego śmierci Juliusza wychowywała matka, Salomea z Januszewskich, która w 1818 roku poślubiła doktora Augusta Becu. Matka przyszłego poety prowadziła salon literacki, dzięki czemu Juliusz miał w dzieciństwie i wczesnej młodości kontakt z ówczesną elitą intelektualną, zwłaszcza z kręgu Uniwersytetu Wileńskiego. Tym sposobem poznał m.in. Adama Mickiewicza przed jego wyjazdem z Litwy. W 1825 roku Juliusz Słowacki rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim. W okresie nauki w Wilnie poznał m.in. Joachima Lelewela, braci Śniadeckich i ich siostrę - Ludwikę, która była pierwszą wielką miłością młodego poety. W lutym 1829 roku Słowacki przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Swoje zarobki umiejętnie pomnażał, inwestując je na paryskiej giełdzie, m.in. w akcje kolei lyońskiej. Pozwoliło mu to zyskać pewną niezależność finansową, wszystkie swoje dzieła wydawał własnym sumptem. Po wybuchu powstania listopadowego, 9 stycznia 1831 r., podjął pracę w powstańczym Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. 8 marca udał się z misją dyplomatyczną Rządu Narodowego do Londynu. W 1831 roku Słowacki wyjechał do Drezna, a następnie - w misji dyplomatycznej - do Paryża i Londynu. Od grudnia 1832 do lutego 1836 r. przebywał w Genewie, dokąd wydelegowany został przez środowisko paryskiej emigracji polskiej, aby dopilnować wybicia medali upamiętniających powstanie listopadowe. Jak pisze Zieliński, Słowacki miał z powodu tych medali całą masę kłopotów. Doszło do tego, że musiał przemycać cały ich transport przez granicę francusko-szwajcarską, prawdopodobnie dofinansował całe przedsięwzięcie z własnych środków. Nad Jeziorem Genewskim Słowacki wydał trzeci tom swoich wierszy, przeżył też miłość do Marii Wodzińskiej. W roku 1838 wyruszył w podróż po Włoszech, Grecji, Egipcie, Palestynie i Syrii, którą opisał w "Podróży do Ziemi Świętej". Po powrocie do Paryża poeta związał się na krótko z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego, z którym jednak wkrótce zerwał, aby rozwijać własną doktrynę filozoficzną. Jej założenia zawarte zostały m.in. w traktacie "Genezis z Ducha", który powstał latem 1844 r. Nieco bulwersujące ze współczesnego punktu widzenia może być przywiązanie Słowackiego do morfiny, która w owym czasie uchodziła za środek łagodzący dolegliwości gruźlików. Zieliński odnajduje pewne poszlaki, że Słowacki podczas swego młodzieńczego pobytu w Londynie nie tylko próbował uprawiać boks, ale odwiedzał też chętnie palarnie opium, których w prowadzących handel z Chinami XIX-wiecznej Anglii było wiele. Jan Zieliński, autor biografii Słowackiego pt. "SzatAnioł" pisze, że choć wiadomo, że poeta przeżył kilka wielkich miłości, jednak biografowi trudno się doszukać w życiorysie poety śladów jakiegoś dłuższego związku z kobietą. Zieliński podejrzewa, że Słowacki najbliżej był z księżniczką Charlottą Bonaparte - włosko-francuską arystokratką, prowadzącą w Rzymie słynny salon literacki. Poeta poznał ją, jako wdowę i prawdopodobnie był ojcem jej dziecka, przy którego urodzeniu Charlotta zmarła. Słowacki był bardzo dyskretny, jeżeli chodzi o ten związek, jednak jego ślady można znaleźć m.in. w listach do matki. Mimo że gruźlica, na którą Słowacki cierpiał od dziecka podkopała jego zdrowie, poeta wyruszył w 1848 roku do Wielkopolski, by wziąć udział w powstaniu, jednak zamierzeń swych nie zrealizował. Wtedy też ostatni raz spotkał się z matką we Wrocławiu. Rok później - 3 kwietnia 1849 roku - poeta zmarł w Paryżu na gruźlicę.

Z bogatej twórczości Słowackiego najbardziej znane są dramaty "Kordian" (1834), "Balladyna" (1839), "Mazepa" (1840), "Lilla Weneda" (1840), "Sen srebrny Salomei" (1844), poemat dygresyjny "Beniowski" (1841), poemat "Król-Duch" oraz wiersze m.in. "Grób Agamemnona", "Testament mój".

Zygmunt Krasiński

"Bądź cierpliwością – tą panią niedoli – Co gmach swój stwarza z niczego – powoli!"

Wieszcz narodowy

Twoórczość

Biografia

Wiersze

Bio

Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński herbu Ślepowron urodził się 19 lutego 1812 roku w Paryżu jako syn Marii z Radziwiłłów i Wincentego Krasińskiego, generała wojsk Księstwa Warszawskiego, oficera napoleońskich szwoleżerów. Ojcem chrzestnym dziecka został sam Napoleon. Wincenty Krasiński - ojciec przyszłego poety - był postacią nietuzinkową. Dowódca szwoleżerów, którzy wsławili się w szarży pod Somosierrą, po upadku Napoleona stał się wiernym poddanym cara Aleksandra I. Po przedwczesnej śmierci matki poety, ojciec stał się najważniejszą osobą w jego życiu. Mimo prób buntu Zygmuntowi nigdy nie udało się wyrwać spod wpływu ojca, który wpływał na jego poglądy polityczne i ingerował w życie osobiste. Zygmunt rozpoczął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w owym czasie panowały antyrosyjskie nastroje. W marcu 1829 roku cały wydział udał się na pogrzeb prezesa Sądu Sejmowego Piotra Bielińskiego, a ceremonia przekształciła się w manifestację patriotyczną. Zygmunt był jedynym studentem, który uczestniczył tego dnia w zajęciach, ponieważ tak nakazał mu ojciec. Następnego dnia koledzy ukarali Krasińskiego za wyłamanie się z solidarności koleżeńskiej: Leon Łubieński spoliczkował Zygmunta. Młody Krasiński już nigdy nie pojawił się w szkole. Nie wiedząc, co wybrać - powinność patriotyczną czy posłuszeństwo wobec ojca, zakazującego narażania się władzom - Zygmunt Krasiński wyjechał do Szwajcarii. Kontaktował się tam z Mickiewiczem, zaprzyjaźnił z Anglikiem, Henrykiem Reeve'em, z którym potem prowadził bogatą korespondencję przez długie lata. W powstaniu listopadowym Krasiński udziału nie wziął, powstrzymany przez ojca. Lojalność synowska drogo kosztowała poetę, który odtąd borykał z kompleksem splamionego honoru. Warszawę odwiedził dopiero w 1832 roku, w drodze do Petersburga, gdzie przez kilka miesięcy na życzenie ojca zabiegał o posadę na dworze cara. W tym czasie nasiliła się trapiąca Krasińskiego choroba oczu, która zmusiła go do udania się na kurację do Wiednia. Podczas kilu miesięcy leczenia, które spędził samotnie w zacienionym pokoju, powstały pierwsze szkice jego najwybitniejszego dzieła - "Nie-Boskiej komedii". Podziw czytelników wzbudzał fakt, że tak dojrzały dramat wyszedł spod pióra 21-letniego pisarza. Aktualne i poruszające do dziś dnia są w nim refleksje na temat rewolucji, którą poeta postrzega jako żywioł zła, chaosu i zniszczenia. Po przeciwnej stronie Okopów Świętej Trójcy znajduje się obóz arystokratów, zdegenerowanych i egoistycznych. W dramacie Krasińskiego człowiek uwikłany w historię jest zawsze postacią tragiczną, skazaną na niedoskonałość i złe wybory. Słabe zdrowie, stałe zagrożenie gruźlicą, na którą umarła matka poety, usprawiedliwiły w oczach ojca poety ciągłe podróże. W grudniu 1838 roku w Neapolu Krasiński spotkał miłość swojego życia - piękną Delfinę Potocką. Uczucie do niej przetrwało niemal do końca życia poety, który jednak w lipcu 1843 roku, pod wpływem ojca, ożenił się z Elizą Branicką. Spotykał się jednak nadal z kochanką, a przede wszystkim - pisywał do niej. Ponad 600 zachowanych listów Krasińskiego do kochanki jest w polskiej literaturze jednym z najdoskonalszych świadectw "miłości romantycznej" - wysublimowanej i nieszczęśliwej. W XIX wieku Zygmunt Krasiński zaliczany był obok Słowackiego i Mickiewicza do trójki polskich "wieszczów". Ceniono jego "Psalmy przyszłości", dramat "Irydion", poemat "Przedświt". Jego poezja nie wytrzymała jednak próby czasu. Sam poeta miał świadomość jej słabości, pisał: "Bóg mi odmówił tej anielskiej miary, bez której ludziom nie zda się poeta. Gdybym ją posiadł świat ubrałbym w czary, a że jej nie mam, jestem wierszokleta". Poza "Nie-Boską komedią" dla współczesnego czytelnika najważniejszym dziełem Krasińskiego mogą okazać się jego listy, które pisywał przez całe życie, nawet po kilka dziennie m.in. do ojca, do Delfiny Potockiej, Stanisława Małachowskiego, Adama Potockiego, Henryka Reeve'a. Pozostała po nim olbrzymia, bardzo różnorodna korespondencja, dająca obraz czasów i środowiska autora. Zygmunt Krasiński zmarł na gruźlicę 23 lutego 1859 roku w Paryżu.

"Psalmy przyszłości", dramat "Irydion", poemat "Przedświt". Poza "Nie-Boską komedią" dla współczesnego czytelnika najważniejszym dziełem Krasińskiego mogą okazać się jego listy, które pisywał przez całe życie, nawet po kilka dziennie m.in. do ojca, do Delfiny Potockiej, Stanisława Małachowskiego, Adama Potockiego, Henryka Reeve'a. Pozostała po nim olbrzymia, bardzo różnorodna korespondencja, dająca obraz czasów i środowiska autora.

Cyprian Kamil Norwid

"Szczęśliwi, którzy teraz płaczecie, bowiem śmiać się będziecie"

Twórczość

Wiersze

Biografia

Wiersze

Bio

Dzieła

• Dialog zmarłych – akwaforta, sucha igła (1871)
• Pytania – akwaforta (1863)

Liryki (najważniejsze)[edytuj | edytuj kod]

• Bema pamięci żałobny rapsod (1851)
• Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie (styczeń 1856)
• Do obywatela Johna Brown (1859)
• W Weronie
• Italiam!, Italiam!
• Moja ojczyzna
• Pieśń od ziemi naszej
• Vade-mecum (1858–1866) – wydane drukiem sto lat po napisaniu
• Moja piosnka (Do kraju tego...)[7]

Poematy

• Wesele. Powieść. (1847)
• Pompeja (1848 lub 1849)
• Niewola. Rapsod (1849)
• Promethidion. Rzecz w dwóch dialogach z epilogiem (1851)
• Szczesna. Powieść (1854)
• EPIMENIDES. Przypowieść (1854)
• QUIDAM. Przypowieść (1855–1857)
• Fulminant. Rapsod (1863)
• Fortepian Szopena (1863–1864)
• Że piękno to jest... (1865)
• Rzecz o wolności słowa (1869)
• Assunta (1870)

Proza[edytuj | edytuj kod]

• Łaskawy opiekun, czyli Bartłomiej Alfonsem (1840)
• Wyjątek z pamiętnika (1850)
• Czarne kwiaty (1856) – wspomnienia dotyczące ostatnich spotkań z różnymi osobami, na krótko przed ich śmiercią
• Białe kwiaty (1856) – teoretyczne uzasadnienie Czarnych kwiatów
• Bransoletka. Legenda dziewiętnastego wieku (1858)
• Cywilizacja. Legenda (1861)
• Ostatnia z bajek (1882)
• Milczenie
• Pamiętnik Podróżny

Nowele

• „Ad leones!” (1883)
• Stygmat (1883)
• Tajemnica lorda Singelworth (1883)
• Archeologia (1866)
• Dwie powieści (1866)

Dramaty[edytuj | edytuj kod]

• Noc tysiączna druga. Komedia (1850)
• Wanda (1851)
• Krakus. Książę nieznany (1851, 1861)
• Słodycz (1855 lub 1856)
• Aktor. Komediodrama (1867)
• Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina Durejko (1872)
• Kleopatra i Cezar (ok. 1870, 1878)
• Za kulisami

Obrazy[edytuj | edytuj kod]C.K. Norwid był autorem kilkunastu obrazów olejnych, z których do dziś przetrwały cztery. Alegoryczne przedstawienie odrodzonej Polski pod nazwą Jutrznia od grudnia 2007 znajduje się w zbiorach Muzeum Książąt Lubomirskich we Wrocławiu. Inne obrazy to np.: Orzeł, Kosynier. Inne[edytuj | edytuj kod]

• Listy
• Do Najświętszej Panny Maryi. Litania