Meluzyna

Oprac. Jolanta KozikowskaPCWE/Powiatowa BibliotekaPedagogiczna w Olecku

GALERIA

Info

Info

Założycielem, inspiratorem i długoletnim reżyserem (do roku 1975) był Stanisław Miedziewski – ówczesny pedagog, a później absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi.

Teatr Poezji Meluzynaistniejący przy klubie Oddziału WSS w Olecku powstał w 1965 roku

Kronikę Meluzyny prowadził od początku jej powstania Pan Józef Bojar – kierownik Klubu Powszechnej Spółdzielni Spożywców (PSS – Społem). Klub mieścił się w miejscu, gdzie dziś (rok 2006) – jest restauracja Koala.

KRONIKA MELUZYNY

nagrody i wyróżnienia

Spektakle

Od początku działalności „Meluzyny” przewinęło się przez teatr mnóstwo ludzi.

TEATR POEZJI

MELUZYNA

"Kopernik"

"Pugaczow"

"Słowo o Jakubie Szeli"

"Ballada o poecie i śmierci"

"Wit Stwosz"

"Kwiaty polskie"

"Niobe"

"Ziemia w cud zaklęta"

"Dwunastu"

1966 - spektakl Ziemia w cud zaklęta zajął trzecie miejsce wśród najlepszych w kraju amatorskich teatrów, które uczestniczyły w finale Festiwalu Kulturalnego Związków Zawodowych w Tarnowie;1967 - spektakl Niobe K.I. Gałczyńskiego , I miejsce na Ogólnopolskim Festiwalu Amatorskich Teatrów Poezji;1968 - II Nagroda Ministra Kultury i Sztuki za całokształt działalności;1969 - spektakl Dwunastu uznany za najciekawszy na Ogólnopolskim Przeglądzie teatrów Poezji w Nowej Hucie;1970 - dyplom za udział w Centralnym Pokazie Zespołów Festiwalu Teatrów Amatorskich (Kraków-Nowa Huta);1971 - Słowo o Jakubie Szeli B. Jasieńskiego - I miejsce na Przeglądzie Wojewódzkich Teatrów Poezji podczas II Festiwalu Związków Zawodowych;1972 - Ballada o poecie i śmierci - wyróżnienie podczas Dekady Kultury Bułgarskiej;1974 - wyróżnienie na węgierskim festiwalu teatrów amatorskich w Kazincbarcika;1976 – I nagroda w konkursie Polskiego Radia Jarmark Niedzielny;1977 - nagroda Wojewózkiego Domu Kultury w Suwałkach;1977 - II nagroda na Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Poezji w Koninie oraz nagroda indywidualna dla Lecha Dudanowicza za reżyserię drugiej wersji Pugaczowa.

Po przyjeździe do Olecka, najpierw znalazł zatrudnienie na poczcie, potem w Ubezpieczalni Społecznej. W 1949 r. założył Miejskie Ognisko Muzyczne, którego był pierwszym kierownikiem i nauczycielem. W 1950 roku założył orkiestrę miejską, której był kierownikiem i dyrygentem. W latach 1968-1973 pracował jako nauczyciel muzyki w miejscowym liceum ogólnokształcącym. Przez wiele lat kierował klubem Powszechnej Spółdzielni Spożywców „Społem” i prowadził zajęcia z młodzieżą w sekcjach: muzycznej, teatralnej, fotograficznej i plastycznej. Przez wiele lat opiekował się również Teatrem Poezji „Meluzyna”. źródło: http://leksykonkultury.ceik.eu/index.php/J%C3%B3zef_Bojar

Urodził się 20 marca 1911 r. w Łomży. Od 1928 r. służył w 33. Pułku Piechoty w Łomży, a następnie od 1934 r. był związany z 24. baonem Korpusu Ochrony Pogranicza w Sejnach, gdzie przysposabiał się do zawodu muzyka. Lata II wojny światowej spędził na robotach w Niemczech. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Sejn i pracował w zarządzie miasta. Wiosną 1946 r. przeniósł się do Olecka i tutaj osiadł na stałe.

"W czasie naszej pracy w teatrze „Meluzyna”, tj. od maja 1965 do września 1969, przez zespół przewinęło się 48 osób. W różnych okresach pracy grupa członków teatru była niejednakowo liczna, uzależnione to było od wielu czynników i od repertuaru, jaki w danym okresie realizowaliśmy. Uczestnikami przeważnie (80 %) byli uczniowie średnich szkół Olecka oraz pracownicy WSS, nauczyciele, pracownicy biurowi PPRN, pracownicy fizyczni. Wiek kształtował się od 17 do 27 lat". źróło: J. Miedziewska, S. Miedziewski, O nowy kształt teatru młodzieżowego, [w:] W kręgu wychowania przez sztukę, pod red. I. Wojnar, Warszawa 1974, s. 218

"Ziemia w cud zaklęta" - maszynopis ze zbiorów Pani Teresy Dembowskiej

„W Olecku niewielka grupa miłośników piękna żywego słowa i ziemi mazurskiej postanowiła przygotować montaż poetycki, odpowiedni na uroczystości obchodów Tysiąclecia . Stanisław Miedziewski, nauczyciel szkoły podstawowej ze wsi Stożne w pow. Olecko, zajął się opracowaniem literackim i reżyserią programu zatytułowanego „Ziemia w cud zaklęta”. Zestawieniem odpowiednich wierszy dał ten program obraz nie tylko uroku ziemi mazurskiej, ale i twardej walki o jej byt i polskość. Dopisali też wykonawcy: Jadwiga Malinowska, nauczycielka szkoły podstawowej w Monetach, Stanisław Miedziewski, wspomniany reżyser zespołu, Stanisław Szuliński, pracownik PSS w Olecku, Józef Purwiński, również pracownik PSS, Teresa Poźniak z Olecka oraz uczennice klas licealnych – Krystyna Zieniewicz i Leokadia Urbanowicz". "Teatr Ludowy", 1968, nr 2-3

Nagroda była wręczana przez Juliana Przybosia

„Natomiast w gatunku widowisk poetyckich na serio prawdziwą ucztę zgotowali zwolennikom tego gatunku dwaj młodzi ludzie – Lech Dudanowicz i Roman Maciejewski, którzy pod szyldem działającego w Olecku, a znanego skądinąd teatru „MELUZYNA” dali spektakl oparty na poemacie S. Jesienina pt. „Pugaczow”. Świetnie wyreżyserowany, przy oszczędnej a wymownej scenografii i dobrze dobranej muzyce – był ten olecki „Pugaczow” widowiskiem niezwykle dynamicznym, aktorsko dojrzałym i przemyślanym. Nawet drastyczna scena śmierci, kiedy jeden z aktorów zostaje obnażony – nie ma nic wspólnego z bezmyślnymi rozbierankami pseudoawangardy, usiłującej epatować widza golizną, a wręcz przeciwnie – jest to scena tak dyskretna i tak pewnie osadzona w całej inscenizacji, że bohater urasta w niej do rangi bohatera biblijnego. Martwy, nagi Pugaczow – trup".

Koziara Andrzej: Amatorskie drogi, "Gazeta Współczesna", 1978, nr 274

"Widowisko poetyckie „Kopernik” złożone z tekstów Dantego i Giordana Bruna, a także Śliwiaka, Morstina i Sobczaka jest poematem scenicznym o sile prawdy. Tę tezę Miedziewski wypowiada przy pomocy środków zapożyczonych z arsenału wyrazowego współczesnych teatrów awangardowych. Młodzi zdolni wykonawcy, ubrani zupełnie powszednio, podają wiersz z dużą pewnością i przekonaniem, przedstawienie jest dynamiczne, pełne ruchu. Pomysłowość inscenizacyjna upraszcza i uplastycznia ten wykład racji skrótowymi obrazami (kotara, która zmienia się w szatę biskupią, czynele jako symbole ciał niebieskich itp.). Pięknie i groźnie brzmi w tym wykonaniu dialog Giordana Bruna z Inkwizytorem, a dramat Kopernika nabiera cech współczesnych".

„Kopernik” – na podstawie tekstów Dantego Alighieri, Giordana Bruno, Tadeusza Śliwiaka, Hieronima Morstina i Sobczaka, w reżyserii Stanisława Miedziewskiego – premiera w 1973 r. „ Teatr Poezji „Meluzyna” przedstawia widowisko poetyckie pt. „Kopernik”, w reżyserii ST. Miedziewskiego. Przedstawienie nasze, które prezentujemy pod względem literackim jest swoistym collage, konstrukcją luźną, z różnych tekstów złożoną, którą scala idea – naczelna myśl spektaklu. Przedstawienie nasze nie opowiada w sposób naturalistyczny o życiu i pracy Kopernika, chociaż tej postaci utwór ten poświęcamy.

„Szczególnie pociągają mnie te moje wrażenia, które są najmniej podatne intelektualnej penetracji. Staram się wyciągnąć z głębi swych doznań smak, koloryt, temperaturę, a więc działanie ukrytego obrazu, jego siły. Ową „siłę” pchnąć w formę artystyczną. Ukazać to, co w poemacie jest ukryte, czego daremność słowa nie może wyzwolić. Dotrzeć do idei piękna poezji, dać tę ideę w nowym kształcie, w języku sztuki bardziej zmysłowej. Aby to osiągnąć trzeba dokonać „niszczenia” porządku ustalonego przez poetę, poprzez życie, które w postaci projekcji teatralnej staje się zmaterializowanym obrazem. Szukanie właściwej formy- języka dla naszych przeżyć i fascynacji, to przede wszystkim moment znalezienia kształtu przebiegu zdarzenia teatralnego. Chyba Hanuszkiewicz powiedział kiedyś: „Jeżeli można porównać teatr z koncertem symfonicznym, to jest to koncert na człowieka, a nie na słowo. Tekst poetycki może nam jawić się jako swoista partytura i o dziwo gotowa, tylko wystarczy zagrać na instrumentach, jakimi są aktorzy”. Szukanie nowych „walorów poetyckich” dla słowa uprzednio już w walory zestrojonego, szukanie za pomocą środków wyrazu teatru, a więc możliwości ekspresji głosowej i przestrzennej aktora, znajdowanie dla całej zawartości poezji w tekście literackim nowego systemu znaków jest podstawowa prawdą, wyznaniem mej wiary, wiary w teatr”. Stanisław Miedziewski „Scena”, 1972, nr 6