Przyjacielem być.

PRZYJACIELEM BYĆ.

05.06.2020

1

2)

3)

4

5

6

7

8

Witajcie przedszkolaki ! Dzisiaj wysłuchamy wiersza Przyjaciel i opowiadania O tym , jak pluszowy zajączek szukał przyjaciela. Podczas zabawy z piłką wymienimy cechy przyjaciela. Wykonamy prezent "Serce dla przyjaciela" oraz nauczymy się pierwszej zwrotki i refrenu piosenki "Podajmy sobie ręce".

„Iskierka przyjaźni” – dzieci wraz z rodzicami i rodzeństwem siedzą w kole i łapią się za dłonie.Rodzic mówi: „Iskierka przyjaźni, którą puszczam w krąg, niech powróci do mych rąk” i ściska dłoń osoby po swojej prawej lub lewej stronie. Ta osoba ma za zadanie ścisnąć dłoń kolejnej osoby itd., aż do ściśnięcia dłoni rodzica z drugiej strony. Wtedy mówi : „Iskierka przyjaźni krąg zatoczyła i do mych rąk powróciła”.

Przyjaciel Nie musisz mieć przyjaciół stu, nie musisz mieć dziesięciu, wystarczy byś jednego miał, a to już wielkie szczęście. Przyjaciel to jest taki ktoś, kto zawsze cię zrozumie, gdy dobrze jest – to cieszy się, gdy źle – pocieszyć umie. Przyjaciel to jest taki ktoś, kto nigdy nie zawiedzie, a poznasz go, bo z tobą jest gdy coś się nie powiedzie. Rodzic rozmawia z dzieckiem na temat treści wiersza i doświadczeń własnych dziecka.

• Czy żeby być szczęśliwym trzeba mieć stu przyjaciół?
• Kto to jest przyjaciel?
• Czy przyjaciel jest z nami tylko wtedy gdy wszystko jest dobrze?
• Czy ty masz swojego przyjaciela?
• Jak razem spędzacie czas?

„Jaki powinien być przyjaciel?” – zabawa dydaktyczna – dzieci wraz z rodziną siedzą w kole.Mama trzyma w rękach piłkę i rozpoczyna zabawę mówiąc: „Przyjaciel powinien być…” i rzuca piłkę do osoby, która kończy zdanie według własnego pomysłu.

1. Malujemy czerwoną farbą duże serce i dwa małe serduszka - odkładamy do wyschnięcia
2. Składamy paski czerwonego papieru w harmonijkę
3. Przyklejamy małe serduszka z jednej strony pasków
4. Drugą stronę pasków podklejamy pod dużymi sercami
5. Naklejamy oczka i uśmiech z drucika kreatywnego
6. Prezent dla przyjaciela gotowy.
7. Pochwal się swoją pracą.

O TYM, JAK PLUSZOWY ZAJĄCZEK SZUKAŁ PRZYJACIELA. – Chciałbym, żebyśmy zostali przyjaciółmi – powiedział pluszowy zajączek do moherowego szalika, który leżał zwinięty na krześle jak wąż boa. – Jestem taki samotny. Wydaje mi się, że jesteśmy do siebie podobni. – Podobni? Nie wiem, o czym mówisz – odparł szalik. – Jesteśmy wprawdzie w takim samym kolorze i przyjemni w dotyku, ale poza tym wszystko nas dzieli! Na przykład ogon. Mój jest długi i wąski, a twój okrągły i ledwie widoczny. Ja mam frędzelki, a ty nie. A poza tym jestem zaprzyjaźniony od dawna z płaszczem. Ostatnio bardzo często razem wychodzimy. – No cóż, nie będę się narzucać – odezwał się zajączek, a jego uszy opadły. Jak zwykle, gdy był bardzo smutny. W nocy nie mógł spać. Wydawało mu się, że wiszący na ścianie zegar próbuje go przed czymś ostrzec, a oczy starszej pani z portretu patrzą na niego dziwnie. Ale następnego dnia ... – Że też nie wpadło mi to do łebka – powiedział do siebie na głos. – Przecież domowe pantofle Basi mają identyczny ogonek jak ja. I są tylko trochę większe ode mnie. I nigdy nie wychodzą! Bardzo ucieszył się z tego odkrycia i zawołał do leżącego na podłodze prawego pantofla z brązowym pomponem. – Wiesz, myślę, że moglibyśmy być przyjaciółmi. Mam taki sam ogonek jak ty i nigdy nie opuszczam tego pokoju. Myślę, że mielibyśmy sobie dużo do powiedzenia. – Och, to nie jest najlepszy pomysł – odezwał się cicho prawy pantofel. – Przecież wiesz, że mam brata. Jego towarzystwo mi zupełnie wystarcza. Ale może poduszka zechce z tobą porozmawiać? Ale poduszka nie mówiła nic. Spała, jak zwykle, od rana do wieczora. Zajączek był coraz bardziej markotny. – Nikt nie chce się ze mną przyjaźnić – mruczał cichutko pod nosem. I pewnie by się rozpłakał, gdyby nie spojrzenie pani z portretu. – Dlaczego nie pomyślałeś o mnie? – odezwał się ktoś cicho. Musiał być gdzieś blisko, bo zajączek słyszał dokładnie każde słowo. – Wprawdzie jestem zupełnie inna niż ty, ale właśnie to może być bardzo ciekawe. Zajączek rozglądał się dookoła, ale nie domyślał się, kto to mówi. – Przecież stoję obok ciebie – znowu usłyszał ten głos. Tym razem pobrzmiewało w nim zniecierpliwienie. – No, co tak się na mnie gapisz? To właśnie ja. Jestem kanciasta, nie mam ogonka i jestem z papieru. Ale mam ci do opowiedzenia mnóstwo ciekawych historii. – Och – wyjąkał zajączek. – To naprawdę ty? Nigdy nawet nie marzyłem o przyjaźni z tobą. Jestem taki wzruszony. Mówiąc to, przysunął się do swojej przyjaciółki i nadstawił uszu, bardzo ciekawy jej opowieści. A czy wy wiecie, z kim zaprzyjaźnił się zajączek? Dzieci odpowiadają na pytania. − Kogo szukał zajączek? − Czy moherowy szalik chciał zostać jego przyjacielem? Dlaczego? − Czy prawy pantofel Basi z brązowym pomponem chciał zostać przyjacielem zajączka? Dlaczego? − Czy poduszka chciała zostać przyjaciółką zajączka? − Kto chciał zostać jego przyjacielem? KARTA PRACY STR 52.

Zapraszam do zabawy.

„Przyjaciel” –posłuchaj wiersza J. Koczanowskiej .

Biegnij po piłkę !

„Nie jestem sam” – zabawa ruchowa – dzieci poruszają się po pokoju w rytmie piosenki „Podajmy sobie ręce”. Podczas refrenu szybko dobierają się w pary, podając ręce najbliżej stojącym osobom i tańczą w koło. Zabawę prowadzimy przez czas trwania piosenki.

„Serce dla przyjaciela” – wykonanie pracy plastycznej .

Poczytaj mi mamo! Poczytaj mi tato!

Wesołej zabawy