Młodzi w Niebie :)

Pastuszkowie z Fatimy

Od Pastuszków z Fatimy możemy się niewątpliwie uczyć umiłowania modlitwy różańcowej, a także prostoty i szczerości serca dziecka, które nie kłamie, nie udaje i jest pełne ufności w Bożą Dobroć i Milość i dla niej jest w stanie wiele poświęcić.

Portugalskie rodzeństwo otrzymało dobre wychowanie chrześcijańskie. Dzieci od najmłodszych lat pomagały rodzicom w uprawie roli i wypasie owiec. Maryja szczególnie sobie upodobała te niewinne dziecięce dusze. Począwszy od 13 maja 1917, ukazywała się im regularnie, aż do 13 października tego samego roku, prosząc o odmawianie różańca i pokutowanie w intencji grzeszników, gdyż, jak mówiła, bez ich nawrócenia, świat skazany jest na niechybny koniec. (Matka Boża objawiała się także niedawno zmarłej Łucji dos Santos). Trójka pastuszków z Fatimy z pełną dojrzałością oddawała się modlitwie i umartwieniom w intencjach powierzonych im przez Matkę Bożą. Hiacynta głęboko poruszona wizją piekła, jaką ujrzała 13 maja, uważała, że żadne umartwienie ani pokuta nie są zbyt wysoką ceną za zbawienie grzeszników. Dzieci, zamknięte w więzieniu na dwa dni, upokarzane i straszone, wykazały się ogromną odwagą i nie zdradziły sektretów przekazywanych im przez Matkę Bożą. Ostatniemu spotkaniu pastuszków z Maryją towarzyszył blisko 70-tysięczny tłum, który był świadkiem cudu „tańczącego słońca” mającego potwierdzić prawdziwość objawień. Matka Boża przekazała pastuszkom trzy słynne dzisiaj Tajemnice Fatimskie.

Franciszek zmarł na chorobę płuc i oskrzeli w wieku 11 lat. Jego młodsza siostra, dogłębnie poruszona śmiercią brata, zmarła po ciężkiej chorobie rok później, mając 10 lat. 13 maja 2017 roku, w setną rocznicę objawień fatimskich, podczas uroczystej mszy świętej na placu przy sanktuarium w Fatimie, papież Franciszek dokonał kanonizacji bł. Franciszka i Hiacynty Marto włączając ich w poczet świętych Kościoła katolickiego i stali się pierwszymi i najmłodszymi kanonizowanymi nie będącymi męczennikami

Kanonizacja Franciszka i Hiacynty:

José Sanchez del Río

Urodzony 28 marca 1913 roku w Sahuayo w stanie Michoacan (Meksyk). Zginął śmiercią męczeńską podczas prześladowania Kościoła w Meksyku, gdzie władza chciała zniszczyć całkowicie wiarę w katolickim narodzie. Chłopiec dobrowolnie przystąpił do obrońców wiary. Został schwytany przez reżimowe władze, był szykanowany i dręczony. Jak mówią świadkowie tych wydarzeń, jego ostatnie słowa brzmiały: "Niech żyje Chrystus Król!". Męczennik zginął w obronie swojej wiary, mając zaledwie 15 lat (zamordowany 10 lutego 1928 roku). Beatyfikował go papież Benedykt XVI 20 listopada 2005 roku.

Antonia Mesina

Urodziła się 21 czerwca 1919 w Orgosolo, zm. 17 maja 1935 tamże - wzorowe życie religijne. Aktywnie działała w Stowarzyszeniu Katolickiej Młodzieży Żeńskiej. Znana z łagodnego charakteru i uczynności pomagała ciężko chorej matce w wychowaniu ośmiorga młodszego rodzeństwa. Zginęła, broniąc cnoty czystości, zamordowana przez brutalnego młodzieńca 17 maja 1935 r. Jej pogrzeb stał się pierwszym aktem publicznej czci i początkiem kultu, który doprowadził do wyniesienia jej na ołtarze. Została beatyfikowana 4 października 1987 przez papieża Jana Pawła II.

Rolando Rivi

„Zostanę kapłanem, a potem misjonarzem, by nawracać dusze do Jezusa". „Uczę się, by zostać księdzem, a strój jest oznaką, że należę do Jezusa”

Ur. 7 stycznia 1931 w Castellarano, zm. 13 kwietnia 1945 w Monchio - jesienią 1942 roku wstąpił do niższego seminarium duchownego w Marola, a w 1944 roku po okupacji niemieckiej został zmuszony do powrotu do domu. W dniu 10 kwietnia 1945 roku został porwany przez komunistycznych partyzantów, którzy przez 3 dni torturowali go, po czym został zastrzelony. Po wyzwoleniu 29 maja 1945 roku jego ciało zostało przeniesione i pochowane na cmentarzu św. Walentego. 26 czerwca 1997 roku dokonano ekshumacji jego ciała i pochowano w kościele San Valentino. Uroczysta beatyfikacja nastąpiła 5 października 2013.

Karolina Kózka

Urodziła się 2 sierpnia 1898 r. w miejscowości Wał-Ruda, w diecezji tarnowskiej, jako czwarte dziecko Jana i Marii z d. Borzęcka. Prócz niej Kózkowie mieli dziesięcioro dzieci. Niestety czworo z nich zmarło we wczesnym dzieciństwie. Karolina pomagała matce w jej obowiązkach. Wyróżniała się dobrą pamięcią, wyjątkowym posłuszeństwem oraz łatwością w pojmowaniu prawd religijnych; już w ósmym roku życia umiała na pamięć wiele pieśni religijnych i modlitw, a także dość dobrze znała katechizm. W 1906 r. rozpoczęła naukę w szkole podstawowej. Była wzorową uczennicą, pilną, pracowitą i zdolną. Poszczególne klasy kończyła, zdobywając stopnie bardzo dobre i celujące. Szkołę ukończyła w 1912 r.

Opiekowała się młodszym rodzeństwem, dbała o jego formację religijną, szyła ubrania, pracowała w gospodarstwie i chodziła na zarobek do miejscowego dworu. Szczególnym jednak rysem osobowości Karoliny była jej wyjątkowa pobożność, uwidaczniająca się już od najmłodszych lat życia. Prowadziła głębokie życie religijne. Codziennie wiele czasu poświęcała modlitwie oraz często uczestniczyła we Mszy św. i przystępowała do Komunii św. Należała też do kilku organizacji religijnych: Apostolstwa Modlitwy, Bractwa Wstrzemięźliwości, Bractwa Komunii Wynagradzającej, Żywego Różańca. Przez znajomych była bardzo lubiana i szanowana.
18 listopada 1914 r., kiedy toczyła się pierwsza wojna światowa, do domu Kózków przyszedł rosyjski żołnierz, sterroryzował ojca, a Karolinę siłą wyprowadził ją do lasu. Tam udało jej się wyrwać żołnierzowi i zaczęła uciekać. Niestety, żołnierz widząc, że dziewczyna mu się wymyka zadał jej kilka ciosów bagnetem. Okazały się one śmiertelne. Dramat Karoliny rozegrał się na pustkowiu, bez świadków. Długo też poszukiwano jej ciała. Znaleziono je dopiero po kilkunastu dniach poszukiwań, 4 grudnia 1914 r. Było ono pokaleczone, ale z dochowanymi oznakami dziewictwa.

6 grudnia odbył się pogrzeb Karoliny. Mimo wojny zgromadził on wyjątkowo dużo ludzi z parafii i okolicy, którzy w ten sposób dali wyraz przekonaniu o jej świętości, jako męczennicy w obronie dziewictwa. Beatyfikowana 10 czerwca 1987 r. w Tarnowieprzez Jana Pawła II.

Film o bł. Karolinie Kózkównie : Zerwany kłos /2016/ - KLIK

Silvio

Silvio urodził się w 1967 r. w Moncalieri niedaleko Turynu. Jego ojciec, Ottavio, pracował w fabryce Fiata, a mama Gabriella zajmowała się domem. Czarne oczy, kręcone ciemne włosy, szczuplutki i zawsze uśmiechnięty. Marzy, by zostać nauczycielem. Dużo się modli, czyta Pismo Święte, analizuje… mękę Chrystusa. W dniu swojej Pierwszej Komunii św. notuje: „Od dziś moim największym przyjacielem będzie Jezus. Kiedy Silvio kończy 11 lat pierwsze bóle nóg dają się we znaki. Nasilają się tak, że chłopak nie może grać w piłkę, z trudem chodzi, nie śpi w nocy. Diagnoza lekarzy jest bezlitosna: nowotwór kości. 10 czerwca 1979 r. Silvio traci wzrok, a 16 dni później odpada mu lewa powieka. Ból niewyobrażalny. Zaciska coraz mocniej różaniec. Swoje cierpienia ofiarowuje w intencji kapłanów i misjonarzy, za zbawienie grzeszników i „by wszyscy ludzie na świecie byli sobie braćmi” Po trzech miesiącach Silvio traci słuch. Silvio idzie do nieba 24 września 1979 r. Miał 12 lat.

Modlił się zawsze najpierw z rodzicami, a potem w samotności. Kochał szczególnie Różaniec, odmawiał go na paciorkach, które podarował chłopcu kiedyś pewien misjonarz” Pewnego dnia Silvio prosi tatę, by mógł przyjmować Komunię św. codziennie. Za każdym razem, kiedy chłopak przyjmuje Jezusa, notuje krótką modlitwę: „Jezu, wiem, że mnie kochasz, Jezu wiem, że mnie kochasz”

8 lutego 1995 arcybiskup Turynu – Kardynał Giovanni Saldarini – rozpoczął proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny. 7 listopada 2014 papież Franciszek promulgował dekret o heroiczności jego cnót. Od tej pory przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.

Chiara Badano

Urodziła się 29 października 1971 roku w Sassello na północy Włoch. Była dziewczynką o dużej wrażliwości. Posiadała potrzebę dzielenia się z innymi. Religijność Klary widoczna była od wczesnego dzieciństwa. Jako 9-letnia dziewczynka dołączyła do Ruchu Focolari. Wspólnota była jej drugim domem, a w trudnym czasie choroby – wsparciem i ostoją. Klara zachorowała na raka kości. Dziewczyna przyjęła chorobę jako wolę Bożą, mówiła: "Dla Ciebie, Jezu! Jeśli Ty tego chcesz, ja też tego pragnę!". Zmarła 7 października 1990 roku, w święto Matki Bożej Różańcowej. Uznawana jest za wzór i patronkę osób młodych, zagubionych, poszukujących, a także niewierzących. Jej życie wciąż inspiruje wielu ludzi. Jej proces beatyfikacyjny rozpoczął się 6 czerwca 1999 roku. Została ogłoszona błogosławioną 25 września 2010

Stanislaw Kostka

Urodził się 28 października 1550 roku w Rostkowie. W wieku 14 lat razem ze starszym bratem Pawłem został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Kiedy ciężko zachorował, miał wizję, w której św. Barbara z dwoma aniołami przyniosła mu komunię świętą. Po tym wydarzeniu wstał zupełnie zdrowy. Po tym, jak rodzice nie wyrazili zgody na jego przystąpienie do jezuitów, uciekł z Wiednia do Rzymu, a tam mając 18 lat, złożył śluby zakonne. Tam zachorował na malarię i zmarł 15 sierpnia 1568 roku. Na jego pogrzeb przybyło bardzo wielu ludzi. Kult zrodził się natychmiast, spontanicznie; kiedy w dwa lata później otwarto jego grób, znaleziono ciało świętego nietknięte rozkładem. Został beatyfikowany w 1670 roku przez papieża Klemensa X i kanonizowany przez papieża Benedykta XIII w 1726 roku

Laura Vicuña

Wychowanka Córek Maryi Wspomożycielki, Laura Vicuña. Przyszła na świat 5 kwietnia 1891 roku w stolicy Chile, Santiago. Wydarzenia rewolucyjne zmusiły rodzinę do ucieczki ze stolicy, kiedy Laura była niemowlęciem. W 1900 roku dziewczynka znalazła się w kolegium dla dziewcząt prowadzonym przez Córki Maryi Wspomożycielki. Pobyt pod opieką salezjanek dla Laury stał się czasem kroczenia ku szczytom świętości. Mogła uczyć się i dojrzewać religijnie. Jej prawość, odwaga, zaufanie Maryi Wspomożycielce, sprawiły, że stała się wzorem dla dziewcząt, dzisiaj jeszcze bardziej aktualnym. Ale nie tylko oddanie życia czyni ją wzorem dla młodych. Była pełna dobroci i miłości. Służyła pomocą w nauce, w pracach, brała na siebie cięższe obowiązki. Zmarła 22 stycznia 1904 roku, mając niecałe 13 lat. W 1988 roku w Turynie na Valdocco, Jan Paweł II wyniósł ją na ołtarze.

To chilijska nastolatka, która przypomina nam o szacunku dla rodziców. Widząc grzeszne postępowanie swojej mamy, postanowiła modlić się za nią i oddała za jej zbawienie swoje życie. Wyznając przed śmiercią to zobowiązanie, ocaliła duszę mamy, doprowadzając do jej nawrócenia

Dominik Savio

Urodził się 2 kwietnia 1842 roku w San Giovanni di Riva w pobliżu Chieri. Mając zaledwie 12 lat, został przyjęty do oratorium na Valdocco. Dwa lata później założył z kilkoma przyjaciółmi Towarzystwo Niepokalanej, czyli grupę skupiającą chłopców zaangażowanych w młodzieńczy apostolat dobrego przykładu."Raczej umrzeć, niż zgrzeszyć" – to słowa Dominika Savio napisane w wieku siedmiu lat, w dzień pierwszej komunii świętej. Zmarł na zaawansowaną chorobę płuc, 9 marca 1857 roku w Mondonio, w wieku niespełna 15 lat. Papież Pius XII ogłosił go świętym 12 czerwca 1954 roku. Źródło: www.dominik.salezjanie.pl

Carlo Acutis

Carlo Acutis urodził się 3 maja 1991 w Londynie, gdzie jego rodzice Andrea i Antonia mieszkali z powodów zawodowych. W wieku siedmiu lat chciał już pójść do Pierwszej Komunii. Ksiądz na prośbę rodziców zgodził się warunkowo, ale zalecił test, który miał sprawdzić, czy Carlo jest wystarczająco dojrzały. Okazało się, że był nawet bardziej niż trzy lata starsze dzieci, z którymi się przygotowywał. Od tego momentu codziennie starał się przyjmować Komunię i być na mszy.

Był autorem pierwszysch stron internetowych o cudach eucharystycznych i o świętych katolickich. Eucharystię nazwał drogą do nieba. Uczył się grać na saksofonie. Jego życiowym mottem były słowa: „Wszyscy rodzą się jako oryginały, ale wielu umiera jako fotokopie”.

Dwa miesiące przed swoją śmiercią dowiedział się, że choruje na białaczkę. Choroba, która u niego miała ostry przebieg, rozwinęła się bardzo szybko. 12 października 2006 zmarł, ofiarowując swoje życie za papieża i Kościół. Został pochowany w Asyżu

Proces beatyfikacyjny rozpoczęto w archidiecezji mediolańskiej w 2013. 5 lipca 2018 papież Franciszek zatwierdził dekret o heroiczności jego cnót, a 21 lutego 2020 zatwierdził cud za jego wstawiennictwem, otwierając drogę do beatyfikacji .

Pier Giorgio Frassati

Ur. 6 kwietnia 1901 w Turynie, zm. 4 lipca 1925 tamże . Był synem Alfreda Frassati – senatora, ambasadora Królestwa Włoch w Berlinie, i Adelaidy – malarki. Miał o 1,5 roku młodszą siostrę Lucianę. Należał do wielu stowarzyszeń: Apostolstwa Modlitwy, Konferencji św. Wincentego a Paulo, Uniwersyteckiej Federacji Katolików Włoskich i Włoskiej Młodzieży Katolickiej oraz ruchu skautowego. Studiował inżynierię górniczą na Politechnice Królewskiej w Turynie. Jego pasją były góry.

28 maja 1922 Frassati wstąpił do Trzeciego Zakonu Dominikańskiego, przyjmując imię Girolamo (Hieronim). W 1924 założył z przyjaciółmi nieformalne „Stowarzyszenie Ciemnych Typów” (Società dei Tipi Loschi), którego celem był apostolat wiary i modlitwy między innymi przez wspólne górskie wycieczki. Niósł pomoc biednym i cierpiącym. Zmarł w wieku 24 lat na chorobę Heinego-Medina, którą zaraził się od ubogiego chorego.

Frassati został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 20 maja 1990 na Placu św. Piotra w Rzymie. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 4 lipca. Piotr Frassati jest patronem młodzieży, studentów, ludzi gór i Akcji Katolickiej.

Aby być świętymi, nie trzeba być biskupami, kapłanami, zakonnikami ani zakonnicami.

Co mógłbyś powiedzieć o swoich zasługach w drodze do Świętości?