Want to make creations as awesome as this one?

Zbigniew4321

Transcript

Wokół historii zbawienia

Rok liturgiczny

Wokół historii zbawienia

Dzieje biblijne ukazują, że całość Bożego Objawienia, ucząc prawdy o Bogu i o człowieku, obraca się wokół postaci Mesjasza Odkupiciela. Do Niego zmierza cały Stary Testament i od Niego - Jezusa Chrystusa - rozpoczyna się wymiar ponadczasowy - wieczny, co przedstawia i precyzuje Nowy Testament. Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do Ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach (Hbr 1, 1-3). Historia Zbawienia jest dlatego chrystocentryczna, posiada strukturę chrystologiczną. Jezus Chrystus stanowi jej centrum.

Zbawienie

Boży plan zbawienia człowieka, który realizuje się w Historii Zbawienia sprawia, że ma ona swój początek w Bogu samym i w Nim ma swoje wypełnienie - swój ostateczny cel. Przekracza więc granice ziemskie, doczesne, doprowadzając zbawioną ludzkość do pełni szczęścia w królestwie niebieskim w wieczności. Z tej przyczyny określa się Historię Zbawienia jako transcendentną.

Historia

Historia – nauka humanistyczna i społeczna, która zajmuje się badaniem przeszłości, a w znaczeniu ścisłym badaniem działań i wytworów ludzkich, aż do najstarszych poświadczonych pismem świadectw, w odróżnieniu od prehistorii, archeologii, antropologii lub historii naturalnej

Historia zbawienia Pisał kiedyś Paul Claudel: Pismo św. jest wspaniałą budowlą, którą należy nie tylko cenić, ale w której trzeba mieszkać...Czytając uważnie Biblię zaczynamy coraz pełniej umysłem i sercem "mieszkać" w niej. A jako wierzący tym samym aktywniej włączamy się w Historię Zbawienia, która zmierza do zbawienia ostatecznego opierając się na instytucji Bosko-ludzkiej, jaką jest Kościół, a którego członkami jesteśmy. Jak już powiedziano wcześniej, Historia Zbawienia jest historią tych doświadczeń ludzkich i okoliczności, która łączy się ściśle ze zbawieniem pochodzącym od Boga a zapowiedzianym w Starym Testamencie. Zostało ono zrealizowane w pełni przez zbawczą śmierć Jezusa i Jego zmartwychwstanie, o czym mówi Nowy Testament.

Historia zbawienia w etapach

Stworzenie świata

Mojżesz, Dekalog

Narodzenie Jezusa

Narodziny Kościoła

Zesłanie Ducha Świętego

Sąd ostateczny

Zesłanie Ducha Świętego

Galeria

Życie pana Jezusa

Jezus jest Mesjaszem, to znaczy zapowiadanym przez proroków Starego Testamentu i oczekiwanym przez naród izraelski Zbawicielem świata. Tytuł Mesjasz pochodzi z języka hebrajskiego i znaczy to samo, co pochodzące z języka greckiego słowo Chrystus, a mianowicie - pomazaniec. Tytuł ten nawiązuje do obrzędu namaszczenia, jakie otrzymywali królowie izraelscy, kapłani, niekiedy prorocy, uważani za wysłanników Bożych, namaszczonych Jego Duchem. Zapowiadany przez proroków Mesjasz oczekiwany był zatem jako wysłannik i przedstawiciel Boga. Jezus nie nazywał siebie publicznie Mesjaszem i zabraniał tego Apostołom. Czynił tak ze względu na żywione przez Żydów błędne wyobrażenia o roli oczekiwanego Mesjasza jako doczesnego, zwycięskiego władcy Izraela. Nazywał siebie natomiast Synem Człowieczym, określeniem wziętym z proroka Daniela, który nazywa tak przyszłego Mesjasza jako władcę wiecznego królestwa Bożego.

Narodzenie Jezusa Betlejem było miejscem urodzenia Jezusa. To miasto jest położone na południe od Jerozolimy, w Judei. Świadczą o tym ewangeliści św. Mateusz i Łukasz. Zwłaszcza św. Łukasz zauważa, że z powodu spisu ludności, zarządzonego przez władze rzymski, "Józef z Galilei, z miasta Nazaret, udał się do Judei, do miasta Dawidowego zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania". (Łk 2,4-6) Betlejem, podobnie jak inne miejsca biblijne, posiada znaczenie profetyczne. Św. Mateusz, powołując się na proroka Micheasza, przypomina, iż miasteczko to zostało wyznaczone jako miejsce narodzenia Mesjasza.

Nauczanie Jezusa. Droga bowiem, jaką wskazywał Chrystus, do tego prowadziła: ażeby „bardziej być”! Zawsze do tego prowadzą wskazania Ewangelii. W każdym bez wyjątku zawodzie czy powołaniu — wezwanie Chrystusa do tego prowadzi. Wasze powołania i zawody są różne. Musicie dobrze rozważyć, w jakim stosunku — na każdej z tych dróg — pozostaje „bardziej być” do „więcej mieć”. Ale nigdy samo „więcej mieć” nie może zwyciężyć. Bo wtedy człowiek może przegrać rzecz najcenniejszą: swoje człowieczeństwo, swoje sumienie, swoją godność. To wszystko, co stanowi też perspektywę „życia wiecznego”.

Męka Jezus zostaje przybity do krzyża i wywyższony nad ziemię. Przeżywa chwile swej największej „niemocy”, a Jego życie wydaje się całkowicie zdane na szyderstwa przeciwników i przemoc oprawców: drwią z Niego, wyśmiewają Go i znieważają (por. Mk 15, 24-36). Ale właśnie w obliczu tego wszystkiego, „widząc, że w ten sposób oddał ducha”, rzymski setnik woła: „Prawdziwie, ten człowiek był Synem Bożym” (Mk 15, 39). Tak więc tożsamość Syna Bożego objawia się w chwili Jego skrajnej słabości: na Krzyżu ukazuje się Jego chwała!

Zmartwychwstanie Oto „wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego!»” (J 20, 19-22).

Zesłanie Ducha Świętego Należy tutaj zwrócić uwagę, że — o ile wszystkie inne obietnice z Wieczernika zapowiadały przyjście Ducha Świętego po odejściu Chrystusa — to natomiast zapowiedź zawarta w tekście św. Jana wyraźnie uwydatnia także związek i zależność, można powiedzieć, natury przyczynowej, pomiędzy jednym a drugim wydarzeniem: „(...) jeżeli odejdę, poślę Go do was”. Duch Święty przyjdzie, o ile Chrystus odejdzie przez Krzyż: przyjdzie nie tylko w następstwie, ale za sprawą odkupienia dokonanego przez Chrystusa z woli i jako dzieło Ojca.

Video

Opowieść o roku liturgicznym

Powiedzieli

Adam Mickiewicz

Józef Tischner

Św. Paweł

Jzajasz

Krzyż wbity na Golgocie tego nie wybawi, kto sam na sercu swoim krzyża nie wystawi.

Strasznie trudno będzie Panu Bogu zbawić człowieka, który nie jest wolny i nie jest rozumny. Ten człowiek wciąż jeszcze nie jest sobą. Więc co tu można zbawiać – skórę i kości?

O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem! A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie.

Ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą

Rok liturgiczny

W liturgii zatem jest wzorzec tego, co to znaczy żyć chrześcijańskim życiem zarówno w przypadku Kościoła, jak i pojedynczych osób. Okresy, cykle i uroczystości dane nam w roku liturgicznym to coś więcej niż przedstawienia minionego czasu. Są one niekończącym się znakiem - prawdziwym sakramentem życia. Przez nie Chrystusowe życie uobecnia się w naszym własnym życiu w teraźniejszości. Właśnie w liturgii spotykamy historycznego Jezusa i dochodzimy do zrozumienia Chrystusa wiary, który jest wciąż z nami.

Z liturgii uczymy się i wiary, i odczytywania sensu Pisma Świętego, a zarazem tworzymy nasze ideały i naszą duchową tradycję.

Cykl chrześcijańskich tajemnic jest mądrym nauczycielem, jasnym wzorem i powracającym ciągle przypomnieniem Chrystusowego życia pośród nas. Tylko przez to, że powtarza się wciąż na nowo, że stawia przed naszymi oczyma i sączy do naszych serc żywą obecność Jezusa - który dobrze czyniąc, szedł z Galilei do Jerozolimy - uczy nas czynić tak samo. Rok liturgiczny uczy nas, że musimy postępować jak Jezus, który żył wbrew nakazom i zakazom swoich czasów.

Okresy roku liturgicznego