Want to make creations as awesome as this one?

Transcript

Dorota Kozioł- ŻurawskaDoradca metodyczny wychowania przedszkolnego

SIEĆ WSPARCIA PEDAGOGIKI C. FREINETA

DZIEŃ DOBRY, PANIE FREINECIE !CZĘŚĆ IV - EKSPRESJA

DZIEŃ DOBRY!

C.Freinet (1896-1966) – twórca oryginalnej koncepcji pedagogicznej określanej nazwą „Nowoczesnej Szkoły Francuskiej Technik Freineta” wypracował nowe metody nauczania oparte na pełnej aktywności, swobodnej ekspresji, zainteresowaniu pracą, podkreślając, że zapewniają one dzieciom maksymalny rozwój osobowości. Ekspresja według Freineta to wyraz potrzeby komunikowania innym własnych przeżyć i problemów, czy własnych punktów widzenia”. Ekspresję i dziecięcą twórczość uważał za wyraz doświadczeń, przeżyć i myśli związanych z otaczającym światem, dlatego podkreślał konieczność włączania różnych jej form w proces dydaktyczno-wychowawczy. Upatrywał w niej podstawę procesu nauczania i wychowania,akcentując jej wartości poznawcze, twórcze i terapeutyczne. C. Freinet proponuje, aby „zdobywanie wiedzy łączyć nie ze stanami przykrego napięcia emocjonalnego, lecz ze stanami ekspresji twórczej w różnych jej dziedzinach”. Ekspresja słowna, plastyczna, muzyczna i ruchowa powinny się wzajemnie uzupełniać i ze sobą korelować.

C.Freinet w swojej koncepcji uwzględnił naturalne sposoby zdobywania wiedzy, które realizuje poprzez tzw.„techniki pedagogiczne”. Zdaniem H.Semenowicz „technika pedagogiczna” jest pojęciem szerszym niż „metoda”. Składają się na nią: metoda, organizacja pracy, materiały oraz narzędzia, a także osoba, która się nią posługuje.Przy realizacji treści zakładamy, że nie będziemy narzucać żadnych schematów metodycznych, lecz preferować stosowanie metod naturalnych, które w sposób elastyczny i harmonijny wyzwalają wszystkie możliwości twórcze i pozwalają dzieciom na przekroczenie granic swych dotychczasowych doświadczeń. Działania edukacyjne będą skierowane na dziecko tak, by w okresie jego największych możliwości twórczych nie dopuścić do tego, by ,, uwiędło” z braku pobudzeń ze strony nauczyciela

Ma on być ,,partnerem” współdziałającym z dziećmi i animatorem ich samodzielnych poszukiwań, osobą, która inspiruje, wzbudza zainteresowanie, do czegoś pobudza, zachęca i ożywia. Jego życzliwa postawa ma stwarzać klimat wzajemnego zaufania, sprzyjać nawiązaniu naturalnego dialogu między dzieckiem a środowiskiem. Przyjmujemy projektowanie różnego typu sytuacji edukacyjnych, w zależności od stopnia inicjatywy nauczyciela będą to: - sytuacje naturalne , pozostawiające dziecku maksimum możliwości wyboru i inicjatywy, - sytuacje naturalnie wzmocnione, w których nauczyciel kieruje uwagę dzieci na konkretną sprawę, pozostawiając im swobodny wybór rodzaju i formy działania, - sytuacje organizowane, gdzie nauczyciel określa temat, formę, cel, stawia konkretne zadania, pozostawiając sposób wykonania inwencji dzieci.

Swoją filozofię pedagogiczną C. Freinet poparł szeregiem nowych i oryginalnych technik pracy szkolnej. Punktem wyjścia w swojej koncepcji uczynił swobodną ekspresję. Uważał ją za podstawowy element przygotowujący dziecko do przeżywania świata. Różnorodne formy swobodnej ekspresji: artystyczna, praktyczna, słowna, włączone w realizację zadań dydaktyczno-wychowawczych szkoły w zakresie różnych treści nauczania mogą stać się w sprzyjających warunkach elementem rozwijającym wszystkie sfery osobowości dziecka.

Swobodna ekspresja we wszystkich dziedzinach pozwala innym osobom, a w szczególności nauczycielowi, lepiej poznać dziecko, zrozumieć je i skuteczniej pomóc, gdy zachodzi tego potrzeba. Jednocześnie sam uczeń poznaje siebie, biorąc pod uwagę reakcje, jakie wywołują w grupie jego prace i podejmowane próby rozwiązania zadania. Warunki takie stwarzają możliwości dla swobodnego, a także racjonalnego myślenia oraz działania każdego dziecka.

Swobodna ekspresja słowna, czyli swobodny tekst, to technika, która może mieć ogromny udział w procesie kształcenia języka mówionego i pisanego ucznia. Nie jest on zwykłym zadaniem szkolnym. Nie jest także wypracowaniem na dowolny temat przeznaczonym wyłącznie do przeczytania przez nauczyciela, który po poprawieniu go, oceni dziecko mniej lub bardziej sprawiedliwie. W klasie freinetowskiej każdy utwór ucznia traktowany jest z należytym szacunkiem. Spotyka się z oceną grupy, która dokonuje wyboru i uzasadnia go, wspólnie poprawia, udoskonala, ale zachowuje myśl, którą autor chciał przekazać. Grupa decyduje, czy utwór ten zostanie wysłany do korespondentów, znajdzie się w gazetce klasowej, specjalnie stworzonej książeczce swobodnych tekstów, bądź ,,Księdze życia klasy”.

Swobodna ekspresja twórcza (plastyczna, techniczna, muzyczna) wykorzystuje naturalną radość tworzenia przez dzieci. Nie jest tu najważniejszy ostateczny kształt pracy, ale droga, na której ona powstała. Sam proces tworzenia staje się doskonałym sposobem na rozwijanie artystycznej wyobraźni oraz budzenie wiary we własne możliwości. Dziecko w atmosferze szczerości i zaufania z łatwością i prostotą ujawnia swój świat i nawiązuje kontakty. Nie wystarczy przecież wyposażyć uczniów w gotową wiedzę i czynności odtwórcze. Należy wykształcić w nich umiejętność samodzielnego dostrzegania i rozwiązywania problemów z różnych dziedzin rzeczywistości. Swobodna ekspresja twórcza dziecka, która jest najlepszym wyrazem jego wewnętrznego świata, może zaniknąć pod wpływem braku stymulacji. Dlatego pozwólmy dzieciom doświadczać.

Swobodna ekspresja twórcza dziecka pełni funkcję integrującą w pedagogice Freinetowskiej. Dotyczy to całego systemu łącznie ze strefą motywacyjną jak i konkretno-oceniającą. Uczeń u Freineta bierze udział w planowaniu pracy i ma wpływ na decyzje podejmowane w zespole. Szerokiego wymiaru nabierają w dzisiejszym systemie oświatowym takie pojęcia jak: swoboda, serdeczna życzliwość dla dziecka i nauczyciela, umiłowanie prawdy, zrozumienie przejawów życia, głęboka wiara w postęp pedagogiczny - przeciwko pojęciom, krytykowanym przez niego, jak: sztuczność, wymuszanie, schematyzm, rutyna. Jego sformułowanie prawdy, a nawet jak czasami je nazwał - prawa - mimo, że nie są naukowo udowodnione, to jednak są przyjmowane i akceptowane. To współczesna pedagogika stara się uzasadnić spuściznę Freineta w sposób naukowy przez poddanie jej formalnym rygorom nauki. Należy sądzić, że zamiar ten zostanie zrealizowany pozytywnie, a jego rezultatem chyba będzie jeszcze szersze rozbudowanie jego koncepcji.

Swobodna ekspresja plastyczna, muzyczna i teatralna. Istnieje ścisły związek między ekspresją słowną, a ekspresją plastyczną, muzyczna czy teatralną. W pracy z dziećmi inspiracją jest: muzyka, wiersz, opowiadanie, zdarzenie, wycieczka czy też przeżycie osobiste. Swobodna ekspresja ma ogromny wpływ na rozwój osobowości dziecka, uczy odpowiedzialności za swoje dzieło. Naszym zadaniem jest tworzenie klimatu i nastroju wyzwalającego chęć do uzewnętrznienia uczuć i emocji dzieci.

Ekspresja twórcza, aby była autentyczna, musi być motywowana wewnętrznie. Musi zaistnieć potrzeba wyrażania siebie, potrzeba konkretyzacji wewnętrznego świata, zainteresowanie dla tych czynności i radości odczuwania z samorealizacji dla siebie i innych. Ekspresja może przejawiać się w różnych formach. R. Popek proponuje następujący podział czynności ekspresyjnych: ekspresja ruchowo-mimiczna, ruchowo-muzyczna, słowna (werbalna), słowno-muzyczna, muzyczna, konstrukcyjno-techniczna, zabawowa, plastyczna.

ekspresja plastyczna

Ekspresja plastyczna, czyli nanoszenie bądź komponowanie na płaszczyźnie śladów, znaków, a więc form wizualnych (rysunek, grafika, malarstwo) lub formowanie w przestrzeni trójwymiarowej z różnych materiałów (wszelkiego rodzaju rzeźby, architektura, urbanistyka) jest jednym z podstawowych i najstarszych w rozwoju kultury językiem wypowiedzi i porozumiewania się

Wytwór plastyczny staje się komunikatem, a proces twórczy jest nie tylko ekspresją, ale i transformacją doświadczeń rzeczywistości. Jest niewyczerpalnym źródłem wiedzy o życiu psychicznym dziecka.S. Szuman pisał, że dziecko wyraża się poprzez swoje rysunki, stwarza mowę kształtów, która jest zdolna wyrażać świat subiektywnie przeżywany. Sztuka dziecka jest jego graficznym wypowiadaniem się. Dziecko kształtuje rzeczywistość na wzór idei, które sobie o niej wytworzyło, ilustruje swój świat wewnętrzny i nie naśladuje wiernie obrazu świata zewnętrznego. Małe dziecko tworzy na podstawie tego, co wie o świecie i jak go przeżywa, a nie na podstawie tego, co akurat widzi

Działanie stymulujące dyspozycje twórcze, wprowadzone na zajęciach, w grupie wymagają zupełnie innej postawy nauczyciela. Tradycyjne podstawowe czynności nauczyciela to: instruowanie, pouczanie, pytanie, ocenianie. W zajęciach twórczych natomiast nauczyciel staje się inicjatorem procesu uczenia się, który doświadcza na równi z uczniami. Do takich zajęć należy stworzyć z grupę współdziałającą ze sobą, sprawnie komunikujących się, akceptujących nawzajem, równych sobie ludzi. Do wytworzenia takiego klimatu grupowego, takiej „twórczej atmosfery” służą tzw. ćwiczenia interpersonalne. Są to ćwiczenia ułatwiające osiągnięcie poczucia bezpieczeństwa, akceptacji, empatii.

Na wszystkich zajęciach obowiązują podstawowe dyrektywy służące sprzyjającej atmosferze: W każdym przypadku należy przyjmować życzliwe idee wypowiadane przez innych, podtrzymywać je i w miarę możliwości rozwijać.Być gotowym do podzielenia się swoimi uczuciami i myślami, nawet, jeśli wydają się niejasne. Nie narzucać swoich pomysłów; być gotowym do wysłuchania innych.

Rozwijanie ekspresji plastycznej w przedszkolu polega na: 1) Kształtowaniu zaangażowanej postawy wobec otaczającego świata oraz uwrażliwieniu na piękno i wzbudzaniu przeżyć estetycznych. 2) Pobudzaniu inicjatywy i inwencji w spontanicznej twórczości plastycznej przez oddziaływanie na wyobraźnię, fantazję, sferę uczuciowo -intelektualną dziecka oraz przez dostarczenie środków wyrażania. 3) Subtelnym lecz sugestywnym stawianiu dziecku zagadnień plastycznych i zachęcaniu go do całkowicie swobodnego ich rozwiązania. Wszelki przymus, narzucanie dziecku gotowych wzorów ze strony n-lki nie tylko nie przynosi pozytywnych rezultatów, lecz wprost przeciwnie -zniechęca dziecko.

Twórczy wysiłek dziecka wtedy może dać dobre rezultaty, gdy wypływa z jego wewnętrznej potrzeby wyrażania własnych spostrzeżeń, wyobrażeń, przeżyć emocjonalnych. Zajęcia i zabawy organizowane w atmosferze nie skrępowanej niczym swobody inspirują dziecko, pobudzają jego chęć badania i dokonywania doświadczeń. Nauczycielka powinna w trakcie zajęć plastycznych dostarczać i umiejętnie dobierać narzędzia i materiały, aby pobudzały jego twórczą wyobraźnię. Różnorodne papiery, kawałki tkanin, różne tworzywa naturalne, jak słoma, konopie, kora drzew, liście, wąsy kukurydzy i in. stanowią podnietę nawet dla najbardziej nieśmiałego dziecka.

Organizowanie i kierowanie zabaw i zajęć, które polegają na czynnym kontakcie z przyrodą, jest jedną z wielu możliwości inspirowania twórczości dziecka. Zjawiska natury, światło, barwa, bogactwo kształtów roślin, śpiew ptaków silnie oddziałują na sferę przeżyć umysłowych i emocjonalnych dziecka, fascynują i pobudzają jego wyobraźnię i fantazję.

Przeżycia dziecka obcującego stale ze zjawiskami przyrody pogłębiają się i wzbogacają szczególnie wtedy, gdy dziecko odbiera je wszystkimi zmysłami, np. obserwując drzewo dotknięte palcami kory, usłyszy szmer poruszającego się na wietrze listowia i poczuje zapach. Zjawiska natury nowe i niezwykłe dla dziecka, kwiaty wyróżniające się żywym kolorem, nieznanym kształtem, budzą w nim wielkie zainteresowanie. Dziecko w zabawie uczy się rozpoznawać liście i kwiaty, rośliny i drzewa charakterystyczne sylwety owadów, ptaków, ryb i zwierząt. Prosta i przejrzysta budowa liścia lub kwiatu, łatwo wyczuwalny porządek w układzie listków na łodydze lub koronie kwiatu w sposób naturalny uwrażliwia dziecko na ład, na symetrię i rytm w przyrodzie, inspirując jego twórczość dekoracyjną. Dziecko obcując z przyrodą znajduje specyficzną przyjemność estetyczną, choć nie uświadamia sobie, na czym ona polega i dlaczego mu się dany przedmiot lub zjawisko podoba

W pierwszej fazie wieku przedszkolnego dziecko żywo reaguje na dźwięk, rytm i rym, choć nie rozumie w pełni wszystkich wyrazów w słyszanym tekście. W drugiej fazie wieku przedszkolnego dziecko precyzyjniej i uważniej słucha baśni, legend ludowych, opowiadań i poezji, głębiej przeżywa ich treść. Odnosi się z wielką sympatią do bohaterów czytanych utworów, z którymi się utożsamia, przeżywając ich smutki i radości, klęski i sukcesy.Inscenizacje baśni, legend ludowych i opowiadań oraz recytacje wierszy, które organizuje nauczycielka z dziećmi, stanowią bogate źródło inspiracji ich twórczości plastycznej. W inscenizacjach tych dziecko występuje w roli aktora, reżysera i dekoratora, często również i twórcy improwizującego wygłaszany tekst.

Dla inspiracji twórczości plastycznej przez muzykę nauczycielka organizuje zajęcia plastyczne(rysunkowe, malarskie, dekoracyjne i inne), których tematem są przeżycia dzieci w trakcie słuchania prostych utworów słowno -muzycznych. Na zajęciach tego typu dziecko, mając przygotowane narzędzia, materiały i tworzywo, słucha wykonanego na instrumencie czy odtworzonego z płyty lkrótkiego utworu i w trakcie słuchania, bądź po wysłuchaniu rysuje lub maluje doznane wrażenia i przeżycia.

Twórcze działanie jest najlepszym i niekiedy jednym sposobem zaspokajania coraz to nowych potrzeb człowieka. Dlatego już od przedszkola trzeba wdrażać wychowanków do chętnego i odważnego podejmowania problemów, które wzbudzają twórczą lub badawczą postawę, pozwolą ukształtować chętnych do odkrywania i kreowania pożądanych wartości duchowych i materialnych.

Literatura: 1. A. Natorff, K. Wasiluk "Wychowanie plastyczne w przedszkolu" PWN; 2. I. Dudzińska "Wychowanie i nauczanie w przedszkolu" WSiP; 3. M. Fołtys "Sztuka plastyczna w wychowaniu przedszkolnym"; 4. A. Misiurka "Kalendarz plastyczny w przedszkolu"; 5. J. Cybulska - Piskorek "Twórczość plastyczna dziecka w wieku przedszkolnym" WSiP; Artykuły: 1. K. Kret "Kształcenie wyobraźni" "Wychowanie w przedszkolu" 8/2002 2. E. Kalinowska "Barwy tęczy - zabawy plastyczne" "Wychowanie w przedszkolu" 4/2000 3. J. Rajczakowska "Rozwijanie aktywności plastycznej" "Wychowanie w przedszkolu" 4/1998 mgr Bożena Małachwiejczuk

EKSPRESJA RUCHOWAi muzyczna

Ekspresja ruchowa jest jednym ze skutecznych sposobów zbliżania dzieci do muzyki, głównie dlatego, iż dostarcza im bezpośredniego przeżycia tempa, dynamiki, rytmu i przebiegu linii melodycznej. Niewątpliwie w ten sposób dziecko przeżywając emocjonalnie tę formę aktywności uwrażliwia się również estetycznie. Wyrabia w sobie również zdolność koncentracji uwagi, kształci orientację, pamięć oraz pobudza aktywność. Mając na uwadze wszystkie te zalety, stwierdzić należy, iż zabawy rozwijające ekspresję ruchową są szczególnie cenioną metodą pracy z dziećmi.

„Ruch będący istotą tańca, jest nieodzownym składnikiem naszego życia zarówno fizjologicznego (bicie serca, krążenie krwi, oddychanie), jak i motorycznym (chód, bieg, siadanie itp.) działaniu naszego organizmu(…) Ruchy nasze podporządkowane są prawom rytmu rządzącego funkcjami naszego organizmu (rytmiczne bicie serca, miarowe oddychanie) oraz techniką wykonywania każdej czynności. Ruch i rytm są więc podstawowymi składnikami tańca.” Irena Turska

Ekspresja ruchowa pomaga wprowadzić dzieci w pogodny nastrój, co sprzyja pozytywnemu myśleniu i przyswajaniu wiedzy. Ponadto podczas operowania własnym ciałem dziecko zaczyna dbać o prawidłową postawę, estetykę ruchów, doskonali ich koordynację i płynność. Uczy się tzw. „mowy ciała”. Ten rodzaj ekspresji pobudza inicjatywę nawet dzieci nieśmiałych. Pomaga im odkryć, że nauka może być przyjemna. Dla dzieci nadpobudliwych jest zaś okazją do uwolnienia nadmiaru energii i swoistą terapią, przynoszącą wyciszenie.

Nauczyciel podczas swoich oddziaływań dydaktyczno-wychowawczych powinien zapewnić dzieciom warunki do swobodnej ekspresji twórczej oraz umiejętnie służyć mu pomocą, gdy staje przed nowymi zadaniami. Sposób, w jaki dziecko upora się z zadaniem, jakie wykaże przy tym pomysły, jest przejawem jego samodzielnej, twórczej aktywności. Przykładowe formy ekspresji muzyczno-ruchowej dzieci : „śpiewane rozmowy” prowadzone na dowolne tematy( np. w formie pytań i odpowiedzi); · przedstawianie za pomocą gestów, mimiki, ruchów ciała aktualnego nastroju: „Pokaż w jakim jesteś nastroju”; · wygrywanie na prostych instrumentach muzycznych(bębenki, tamburyna, talerze, klawesy, kastaniety, trójkąty, marakasy, dzwonki, ksylofony, metalofony, flety) rytmów wyrażających emocje i doznania, o których chcieliby zakomunikować innym; · inscenizacje z elementami improwizowanego śpiewu, muzykowania i ruchu; · układanie melodii do swobodnych tekstów; · tworzenie swobodnych tekstów inspirowanych wysłuchaną melodią, co stanowi próbę integracji twórczości poetyckiej z muzyką.

Jak wszystkie metody twórcze, tak i w ekspresji twórczej nie zaleca się żadnego z góry narzuconego toku. Najistotniejsze jest przestrzeganie trzech zasad: ·- wszechstronności, - stopniowania trudności, - naprzemienności.

Ruchowa ekspresja twórcza daje możliwość rozwijania się w zakresie (między innymi): • rozwijania wyczucia świadomości własnego ciała, • rozwijania wyczucia świadomości ciężaru i siły, • rozwijania wyczucia opanowania przestrzeni, • rozwijania wyczucia płynności ruchu, ciężaru ciała oraz przestrzeni i czasu, • kształtowania umiejętności współdziałania z grupą lub partnerem, • użycia własnego ciała w różnych czynnościach utylitarnych, • rozpoznawania i doskonalenia podstawowych rodzajów akcji ruchowych, • kształtowania wyczucia rytmu pracy.

EKSPRESJA WOKALNA Śpiew, oczywiście jako element ekspresji muzycznej, jest jednym z podstawowych form ekspresji dziecka. Rodzice i nauczyciele powinni wiedzieć, iż to piosenka jest najprostszym utworem muzycznym, który dziecko jest zdolne przeżywać, rozumieć, zapamiętywać i odtwarzać. Dzięki różnorodności dziecięcych piosenek wzbogacają się uczucia dziecka, kształtuje się jego postawa estetyczna. Ponadto pogodny nastrój, który towarzyszy śpiewaniu wpływa na wzmożoną aktywność, która przenosi się często na inne dziedziny jego działalności. Rola śpiewu w rozwijaniu uzdolnień muzycznych jest bardzo duża, kształci bowiem słuch, poczucie rytmu i pamięć muzyczną, a do tego rozwija aparat głosowy, uwagę, wyobraźnię oraz sprzyja rozwojowi prawidłowej wymowy. Dzieci w wieku przedszkolnym wykonują szereg ćwiczeń logorytmicznych, w skład których wchodzą zabawy oddechowe czy dykcyjne, związane z ruchem i rytmizacją mowy. Mogą to być również naśladowania przyrody, odgłosów natury, rytmizowanie krótkich tekstów, np. w oparciu o swoje imię lub proste wyliczanki. Oczywiście powinny to być piosenki dostosowane wokalnie do możliwości danego dziecka

EKSPRESJA W GRZE NA INSTRUMENTACH Największą zaletą gry na instrumentach jest jej atrakcyjność. Gra na instrumentach kształtuje przede wszystkim wrażliwość dziecka na „barwę” poszczególnych instrumentów oraz rozwija poczucie rytmu. Instrumenty dają możliwość zaobserwowania różnicy wysokości dźwięków, kierunku melodii, rozwijają wyobraźnię muzyczną oraz inwencję twórczą dziecka. Gra na instrumentach wpływa ponadto na rozwijanie sprawności manualnej, wpływa na koncentrację uwagi oraz zdyscyplinowanie. W edukacji przedszkolnej (a nawet wcześniej) dzieci zapoznają się z barwą i sposobem gry na instrumentach perkusyjnych (bębenkach, grzechotkach, kołatkach, klawesach, trójkątach, itp.), mogą tworzyć również własne instrumenty z różnych przedmiotów (np. pudełek, pojemników wypełnionych grochem lub kamykami, itp.), a więc łączyć ekspresję muzyczną z plastyczną. Musimy również pamiętać, że klaskanie, tupanie, uderzanie o uda, łydki, kląskanie, mlaskanie, gwizdanie czy cmokanie, także możemy zaliczyć do ekspresji gry na instrumentach (jakimi staje się nasze ciało).

ekspresjateatralna

Głównymi celami edukacji teatralnej uczniów młodszych jest rozbudzanie w nich wrażliwości estetycznej i zachęcanie do twórczej ekspresji. Zajęcia teatralne przygotowują dzieci do odbioru dzieł literackich, plastycznych i muzycznych. Dzieci uczą się ruchu scenicznego, znaczenia gestów i operowania nimi, oddziaływania słowem, tworzenia obrazów przy współudziale muzyki, tworzenia rekwizytów. Wykonując ćwiczenia choreograficzne, uczą się wspólnego działania, ćwiczą cierpliwość i wytrwałość. Branie udziału w zajęciach teatralnych pomaga przełamać nieśmiałość i radzić sobie z tremą. Dzieci nabywają umiejętności kontrolowania własnych emocji i wpływania na emocje innych.

Sztuka teatralna jest przede wszystkim dla dziecka narzędziem wypowiadania się. Zakłada spontaniczność, autentyzm osobistego przeżywania. Wspiera rozwój emocjonalny i społeczny. Zajęcia teatralne sprawdzają się nie tylko podczas tworzenia przedstawień, które wymagają sporych nakładów pracy, rozciągniętych w czasie. Można z nich zrobić użytek podczas codziennych zajęć w wychowaniu przedszkolnym. Ćwiczenia teatralne sprawdzają się podczas wspólnych wycieczek, spotkań lub zajęć integracyjnych. To przestrzeń na tworzenie krótkich, spontanicznych lub zainicjowanych przez nauczyciela scenek.

Przykłady zabaw paratetralnych• Nakręcane zabawki Cele: koncentracja, ruch , improwizacja Każdy z uczestników staje się zabawką, która porusza się dopóki jest nakręcona. Prowadzący określa czas jednej sekwencji ruchu. Koniec i początek ruchu powinien być wyraźnie zaznaczony.• Trzy zaczarowane krzesła I krzesło – śmiech, II krzesło – rozpacz, III krzesło – złość. Ćwiczenie polega na pokazaniu tych trzech emocji, przesiadając się z krzesła na krzesło. Nauczyciel powinien najpierw to omówić – po czym poznać, że ktoś jest zrozpaczony, smutny czy wesoły, co się w tym czasie z nim dzieje.

Chodzę jak... Cele: wyczucie czasu i przestrzeni, wyrażanie emocji ruchem, kontrola ciała. Uczestnicy spacerują po sali w różnych kierunkach. Prowadzący wydaje polecenia, które co jakiś czas zmienia, np. jesteśmy bardzo zmęczeni. Niesiemy ciężką paczkę. Spieszymy się na autobus. Jesteśmy szczęśliwi, bo wygraliśmy na loterii. Idziemy z otwartym parasolem, który wyrywa nam wiatr. Przechodzimy po chyboczącym się moście nad przepaścią.

• Defilada dziwaków Dzieci chodzą po sali, na sygnał prowadzącego „zamieniają” się w postacie (naśladują je ruchem, gestem i głosem), np. staruszek, niedźwiedź, pisklę, silny wiatr, złodziej, księżniczka. • Podawanie emocji Jeden drugiemu przekazuje swoje emocje, np. złość – gest + mina + głos

Stanisław Popek wyróżnił siedem rodzajów ekspresji:• ekspresję ruchowo-mimiczną, wyrażaną za pomocą gestu, mimiki twarzy, spontanicznego ruchu, a nawet tańca; • ekspresję ruchowo-muzyczną, związaną z rytmem, melodią – jako improwizowanym tańcem lub interpretacją tańca; • ekspresję słowną (werbalną), wyrażaną w osobistej interpretacji treści, będącą wyrazem emocjonalnego nastroju i ujawniającą się poprzez krzyk, śmiech, płacz, szept; • ekspresję słowno-muzyczną, mającą wyraz w spontanicznym nuceniu improwizowanych melodii i tekstów piosenek; • ekspresję muzyczną, związaną z wyżej wymienioną formą wyrazu, ale połączoną z grą na instrumentach muzycznych lub z pozorowaniem tej gry; • ekspresję plastyczną, wyrażającą się w rysowaniu, malowaniu, formowaniu w materiałach miękkich, takich jak plastelina, glina, piasek, a także w montowaniu na płaszczyźnie i w przestrzeni form dekoracyjnych z różnych materiałów (tkaniny, papieru, drewna); • ekspresję zabawową, będącą zazwyczaj syntezą wymienionych form ekspresji, gdyż może zawierać elementy ekspresji słownej, muzycznej, ruchowo-mimicznej, plastycznej.

Doradca w przedszkolu Katowice

doradcametodycznykatowice@gmail.com

505080954

Dziękuję i zapraszam do kontaktu