Chrześcijaństwo a świat antyczny

Chrześcijaństwo a świat Antyczny

Św. Paweł na Areopagu w Grecji..

Areopag w Atenach

Co mówi Słowo Boże ?

Wyjaśnienie Słowa Bożego

Co jest współczesnym Areopagiem? (wg Jana Pawła II)

Pierwszym „areopagiem” współczesnym jest świat środków przekazu, który jednoczy ludzkość i czyni z niej, jak to się określa, „światową wioskę”. Środki społecznego przekazu osiągnęły takie znaczenie, że dla wielu są głównym narzędziem informacyjnym i formacyjnym, przewodnikiem i natchnieniem w zachowaniach indywidualnych, rodzinnych, społecznych. Przede wszystkim, nowe pokolenia wzrastają w świecie uwarunkowanym przez mass-media (..) Jest wiele innych „areopagów” współczesnego świata, ku którym winna się kierować działalność misyjna Kościoła. Na przykład zaangażowanie na rzecz pokoju, rozwoju i wyzwolenia ludów, praw człowieka i narodów, przede wszystkim mniejszości, działanie na rzecz kobiety i dziecka, ochrona świata stworzonego, to wszystko dziedziny ludzkiej działalności, które należy rozjaśnić światłem Ewangelii. Trzeba ponadto przypomnieć bardzo rozległy „areopag” kultury, prac badawczych, stosunków międzynarodowych, które ułatwiają dialog i sprzyjają powstawaniu nowych planów życiowych. Należy uważnie śledzić i angażować się w te współczesne wymagania. Ludzie zdają sobie sprawę, że są jakoby żeglarzami na morzu życia i są powołani do coraz większej jedności i solidarności: rozwiązania problemów życiowych należy rozważać, dyskutować, doświadczać przy współudziale wszystkich. Oto dlaczego międzynarodowe organizacje i kongresy okazują się ważniejsze w licznych dziedzinach życia ludzkiego, od kultury do polityki, od gospodarki do badań naukowych. Chrześcijanie, których życie i praca przebiega w tym wymiarze międzynarodowym, winni zawsze pamiętać o obowiązku dawania świadectwa Ewangelii. Jan Paweł II Redemptoris Missio, 37c

Współczesne Aeropagi (w skrócie)

INKULTURACJA - CO TO TAKIEGO?

INKULTURACJA.... c.d.

Wstęp

Podróże św. Pawła

Pierwszym „areopagiem” współczesnym jest świat środków przekazu, który jednoczy ludzkość i czyni z niej, jak to się określa, „światową wioskę”. Środki społecznego przekazu osiągnęły takie znaczenie, że dla wielu są głównym narzędziem informacyjnym i formacyjnym, przewodnikiem i natchnieniem w zachowaniach indywidualnych, rodzinnych, społecznych. Przede wszystkim, nowe pokolenia wzrastają w świecie uwarunkowanym przez mass-media. Jest wiele innych „areopagów” współczesnego świata, ku którym winna się kierować działalność misyjna Kościoła. Na przykład zaangażowanie na rzecz pokoju, rozwoju i wyzwolenia ludów, praw człowieka i narodów, przede wszystkim mniejszości, działanie na rzecz kobiety i dziecka, ochrona świata stworzonego, to wszystko dziedziny ludzkiej działalności, które należy rozjaśnić światłem Ewangelii. Trzeba ponadto przypomnieć bardzo rozległy „areopag” kultury, prac badawczych, stosunków międzynarodowych, które ułatwiają dialog i sprzyjają powstawaniu nowych planów życiowych. Należy uważnie śledzić i angażować się w te współczesne wymagania. Ludzie zdają sobie sprawę, że są jakoby żeglarzami na morzu życia i są powołani do coraz większej jedności i solidarności: rozwiązania problemów życiowych należy rozważać, dyskutować, doświadczać przy współudziale wszystkich. Oto dlaczego międzynarodowe organizacje i kongresy okazują się ważniejsze w licznych dziedzinach życia ludzkiego, od kultury do polityki, od gospodarki do badań naukowych. Chrześcijanie, których życie i praca przebiega w tym wymiarze międzynarodowym, winni zawsze pamiętać o obowiązku dawania świadectwa Ewangelii. Jan Paweł II Redemptoris Missio 37c

Święty Paweł poświęcił swoje życie głoszeniu Ewangelii. Jego cztery podróże misyjne za każdym razem miały coraz szerszy zasięg. Podczas wypraw Paweł doświadczył wielu trudności i niebezpieczeństw, a nawet zagrożenia życia. Dotarł również do Grecji, gdzie kultura stała na bardzo wysokim poziomie: kwitła filozofia, rozwijała się literatura. W wymiarze religijnym charakterystyczny był politeizm, czyli wielobóstwo. W Atenach istniało wiele świątyń, ołtarzy i posągów poświęconych obcym bogom, co wewnętrznie oburzało Pawła. Podjął rozmowę z Grekami o Jezusie, wykorzystując fakt, że jeden z wielu ołtarzy poświęcili również "Nieznanemu Bogu". Miało to miejsce na Aeropagu.. Zobaczcie to miejsce...

Św. Paweł przełamuje schematy myślenia greckiego. Wyjaśnia słuchaczom, że ów Nieznany Bóg jest Stwórcą całego świata i panuje nad nim. Nie jest więc związany z żadnym miejscem, bo do Niego należy cały świat. Nie potrzebuje ludzkich darów, bo sam daje życie. Bóg też jest Panem historii. Cała ludzkość została przez niego stworzona. Starożytni Grecy wierzyli, że każdy naród ma swoje odrębne pochodzenie, a więc osobnego boga, który jest jego stwórcą. Paweł mówi o szukaniu jedynego o prawdziwego Boga przez wysiłek woli. To oznacza, że człowiek jest zależny od Niego, ma Go czcić i służyć Mu. Wreszcie Paweł mówi o Jezusie Chrystusie i wskazuje na konieczność nawrócenia, czyli porzucenia dawnego, a przyjęcia nowego sposobu życia.

„Proces inkulturacji polega na stopniowym wcielaniu się Ewangelii w kulturę. Niektóre wartości kulturalne należy przekształcić i oczyścić, i dopiero wtedy będą mogły się stać cząstką kultury autentycznie chrześcijańskiej. Z drugiej strony jest wiele kultur, w których wartości chrześcijańskie mogą się łatwo zakorzenić. Inkulturacja rodzi się z szacunku należnego zarówno Ewangelii, jak i kulturze, w której jest ona głoszona i przyjmowana”. (Jan Paweł II, Encyklika „Ecclessia in Oceania”, 16) W procesie inkulturacji dochodzi do połączenia dwóch kultur, nierzadko odmiennych. Nie polega on jednak na przekształceniu jednej kultury w drugą, lecz na przenikaniu przy jednoczesnym zachowaniu swoistych cech. W przypadku głoszenia Ewangelii zostają zachowane zasady wiary, natomiast w zależności od terytorium, na którym jest ona głoszona, przybiera formy obecne w danej kulturze. Dzięki temu przekaz Ewangelii staje się czytelny dla ewangelizowanej ludności, ponieważ jest przekazywany w sposób dla niej zrozumiały. Tak właśnie głosił Ewangelię św. Paweł, który został nazwany Apostołem Narodów.

Święty Paweł mówił Grekom o Bogu, wykorzystując grecką kulturę i greckie tradycje, odwołując się do tego, co dla nich drogie i święte, a jednocześnie występując przeciw kultowi bóstw pogańskich. Niejako wszedł w kulturę Greków, by głosić zmartwychwstanie Jezusa. Taki sposób działania to: INKULTURACJA... Słowo to ma początek w słowie KULTURA... Co to jest kultura? in + cultura Słowo „kultura” pochodzi z jęz. łacińskiego, w którym „c” czyta się jako „k”. Oznacza ono cały dorobek społeczeństwa, zarówno materialny (czyli wszystkie wytwory człowieka), jak i duchowy (literaturę, sztukę, wierzenia, itp.). Słowo „in” w języku łacińskim oznacza „w”. Inkulturacja oznacza przeniknięcie do kultury. Jest to proces trwający nieraz wiele lat.

• mass-media;
• działalność na rzecz pokoju i rozwoju na świecie;
• praca na rzecz praw człowieka i narodów, przede wszystkim mniejszości;
• działania na rzecz praw kobiety i dziecka;
• ochrona świata stworzonego (działania proekologiczne);
• kultura;
• prace badawcze;
• stosunki międzynarodowe.

Święty Paweł głosił Ewangelię narodom należącym do Imperium Rzymskiego. Nauczał również w samym Rzymie, który uchodził w tamtym czasie za centrum świata, o wielkim dorobku kulturalnym w dziedzinie literatury, malarstwa, rzeźby, filozofii i teatru. W Imperium wyznawano wielobóstwo. Świętemu Pawłowi w głoszeniu Ewangelii bardzo pomagało staranne wykształcenie: znał najpowszechniejsze wówczas języki oraz dorobek naukowy swoich czasów. Umożliwiało mu to wejście w dialog z ludźmi o kulturze o religii odmiennej niż żydowska. Paweł głosił Ewangelię i zakładał gminy chrześcijańskie. Za pomocą listów pisanych do różnych gmin rozwiązywał pierwsze problemy dotyczące wiary i dyscypliny. Możemy je znaleźć w Nowym Testamencie. Na ewangelizowanych przez niego terenach chrześcijaństwo przyjmowało specyficzną formę, uzależnioną od miejscowej kultury. To dzięki misji świętego Pawła na terenach basenu Morza Śródziemnego chrześcijaństwo dotarło do Europy. Państwa europejskie bardzo obficie czerpały z kultury antycznej: rzymskiej i greckiej. Narody, które przyjmowały chrześcijaństwo od misjonarzy wywodzących się z tych kultur, przejmowały ich łacińskie bądź greckie elementy.