Adam Mickiewicz

ADAM MICKIEWICZ

Adam Mickiewicz należy do największych twórców literatury polskiej. Jego życie jest przykładem klasycznej biografii romantycznej, typowej dla całego pokolenia. Określały ją m.in. sytuacja panująca w kraju, światopogląd romantyczny oraz echo powstania.Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka. Jego rodzina wywodziła się z drobnej szlachty, ojciec pracował w sądzie w Nowogródku. W tamtych okolicach upłynął pierwszy okres życia małego Adama, który tam chodził do szkoły prowadzonej przez dominikanów. W 1812 roku Mickiewiczowi umarł ojciec. W 1815 roku Adam udał się do Wilna, gdzie na tamtejszym uniwersytecie rozpoczął studia. W tym miejscu biografowie wyodrębniają tzw. etap wileńsko-kowieński w życiu wieszcza. W latach 1816 – 1819 studiował bowiem w Wilnie, potem zaś, w latach 1819 – 1823, pracował w Kownie. W tym czasie Mickiewicz nawiązał bliższe kontakty z grupą filomatów i filaretów, pisał także swoje pierwsze utwory poetyckie, takie jak: Oda do młodości czy Pieśń filaretów. W tamtym czasie poznał również Marylę Wereszczakównę, do której miłość wpłynęła na jego całe późniejsze życie, nie tylko osobiste, ale również na jego twórczość. Rodzina Maryli uznała, iż nie był on dla niej odpowiednim kandydatem na męża, (nie był bowiem zamożny), a więc Maryla wkrótce stała się żoną hrabiego Puttkamera.W Kownie Mickiewicz pracował jako nauczyciel, co nie było dla niego szczytem ambicji. W tamtym czasie napisał m.in. Ballady i romanse, Grażynę oraz II i IV część Dziadów. W tym celu korzystał z bogatej tradycji ballad i podań litewskich. W 1823 roku organizacja filomatów, do której przynależał Mickiewicz, została zdekonspirowana. W wyniku postępowania sądowego Mickiewicza skazano na zesłanie do Rosji, a wydarzenie to stało się początkiem kolejnego okresu w jego życiu, tzw. etapu rosyjskiego. Podczas pobytu w Rosji przyjaźnił się z tamtejszymi romantykami (m.in. Puszkinem) oraz dużo podróżował – na Krym, do Moskwy, Petersburga czy Odessy. W Rosji powstały jego słynne Sonety krymskie oraz Konrad Wallenrod. W 1829 roku rozpoczął się etap drezdeński w życiu Mickiewicza. Po wyjeździe z Rosji znalazł się we Włoszech, gdzie dowiedział się o wybuchu powstania listopadowego. Zdecydował się udać do Polski, gdzie przybył pod koniec 1831 roku, jednak nie udało mu się przedostać do Królestwa. W 1832 roku razem z falą popowstańczej emigracji znalazł się w Dreźnie, gdzie powstała najsłynniejsza, III część Dziadów. Również w 1832 roku przyjechał do Paryża, gdzie postanowił pozostać na dłużej.W Paryżu rozpoczął się ostatni już, czyli czwarty etap życia Mickiewicza. Tam w 1834 roku ożenił się z Cecylią Szymanowską oraz wydał Pana Tadeusza. Dwa lata (od 1839 do 1840 roku) spędził w Lozannie jako profesor literatury łacińskiej. Tam napisał cykl liryków, od miejsca nazywanych lozańskimi. W 1840 roku powierzono mu katedrę literatury słowiańskiej w College de France. Później rozpoczął działalność publicystyczną na łamach Trybuny Ludów. Wtedy też jego żona zachorowała, a Mickiewicz stracił pracę. Nowe zatrudnienie znalazł jako bibliotekarz w Paryżu. Zmarł 26 listopada 1855 roku. Dzieła poety stały się trwałą częścią naszej świadomości narodowej. Są nieustannie wznawiane i komentowane.

Ważne dziełaZima miejska (wiersz, którym debiutował) - 1818Oda do młodości – 1820Ballady i romanse – 1822Grażyna – 1823Dziady – część II i IV – 1823Sonety krymskie – 1826Konrad Wallenrod – 1828Reduta Ordona –1831Dziady – część III – 1832Księgi narodu polskiego; Księgi pielgrzymstwa polskiego – 1832Pan Tadeusz – 1834Liryki lozańskie – 1839 – 1840 Publicystyka - 1849

Diary Colors Lorem ipsum 2018

Stepy akermańskie

Lorem ipsum dolor sit

MOTYWY W UTWORZE

SONETY KRYMSKIE

Cykl utworów wydanych w zbiorku "Sonety krymskie", napisanych w latach 1825-1826. Są zapisem podróży na Krym, którą odbył poeta. Zawarta jest w nich fascynacja przyrodą i kulturą tamtego regionu Rosji. Są połączeniem poetyckiego dziennika z podróży i pamiętnika zawierającego refleksje osoby, która tęskni za ojczyzną.

Lorem ipsum

PODRÓŻ TĘSKNOTA ZA OJCZYZNĄ NATURA

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit

SONET- gatunek liryczny charakteryzujący się kunsztowną kompozycją. Wiersz składa się z 14 wersów podzielonych po 4 strofy (zazwyczaj dwie zwrotki są czterowersowe i dwie trzywersowe). Zwrotki czterowersowe mają charakter opisowy, a zwrotki trzywersowe - refleksyjny. Najczęściej pierwsza strofa przedstawia temat utworu, druga odnosi się do sytuacji podmiotu lirycznego, pozostałe zawierają refleksje o charakterze ogólnym.

Adam Mickiewicz cykl Sonety krymskie Stepy akermańskieWpłynąłem na suchego przestwór oceanu, Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi, Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi, Omijam koralowe ostrowy burzanu. Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu; Patrzę w niebo, gwiazd szukam przewodniczek łodzi; Tam z dala błyszczy obłok? tam jutrzenka wschodzi? To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu. Stójmy! — Jak cicho! — Słyszę ciągnące żurawie, Których by nie dościgły źrenice sokoła; Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie, Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła. W takiéj ciszy — tak ucho natężam ciekawie, Że słyszałbym głos z Litwy. — Jedźmy, nikt nie woła!

Diary Colors Lorem ipsum 2018

kilka słów o Emilii Plater

Hrabianka Emilia Plater (1806-1831) w czasie powstania listopadowego dowodziła I Kompanią Pierwszego Pułku Litewskiego. Gdy powstanie na Litwie dogorywało, nie złożyła broni i na czele oddziału próbowała przedrzeć się do Królestwa, by kontynuować walkę. W czasie tej wyprawy ciężko zachorowała i zmarła w dworku szlaceckim, gdzie ukrywała się pod przybranym nazwiskiem. Informacje o jej czynach poeta uzyskał zapewne od swojego brata Franciszka. Mickiewicz kreuje legendę bohaterskiej dziewczyny na wzór romantyczny. Dostrzega w niej wybitną, niezależną jednostkę, wierną do końca wyznawanym ideom. Aby podkreślić heroizm Platerówny i jak najsilniej uwydatnić znaczenie patriotycznej postawy, nie waha się porównać jej do hetmana Stefana Czarnieckiego.

Kilka słów o utworze

Wiersz ma charakter lirycznej ballady, pisanej regularnym 10-zgłoskowcem. W puszczy w chatce leśnika umiera PUŁKOWNIK. ostatni raz każe osiodłać konia, przynieść mundur i broń. Żołnierze trzymają straż, wieśniacy opłakują śmierć wielkiego człowieka, ksiądz oddaje konającemu ostatnią posługę. Nad ranem przed leśniczówką gromadzi się lud, by pożegnać zwłoki żołnierza. Ze zdumieniem wszyscy odkrywają, że to kobieta - EMILIA PLATER - WÓDZ POWSTAŃCÓW.

Odsłuchaj interpretacji muzycznej utworu A

EE

Emilia Plater na czele kosynierów"

Emilia Plater na czele kosynierów

Jan Rosen

Title 2

ŚMIERĆ PUŁKOWNIKA

le 2

ADAM MICKIEWICZ ŚMIERĆ PUŁKOWNIKA W głuchéj puszczy, przed chatką leśnika, Rota strzelców stanęła zielona; A u wrót stoi straż Pułkownika, Tam w izdebce Pułkownik ich kona. Z wiosek zbiegły się tłumy wieśniacze: Wódz to był wiélkiej mocy i sławy, Kiedy po nim lud prosty tak płacze I o zdrowie tak pyta ciekawy. KońKazał konia Pułkownik kulbaczyć, Konia w każdéj sławnego potrzebie; Chce go jeszcze przed śmiercią obaczyć, Kazał przywieść do izby — do siebie. Kazał przynieść swój mundur strzelecki, Swój kordelas i pas i ładunki; Stary żołnierz, — on chce, jak Czarniecki, Umierając, swe żegnać rynsztunki. A gdy konia już z izby wywiedli, Potém do niéj wszedł ksiądz z Panem Bogiem; I żołnierze od żalu pobledli, A lud modlił się klęcząc przed progiem. Nawet starzy Kościuszki żołnierze, Tyle krwi swéj i cudzéj wylali, Łzy ni jednéj — a teraz płakali, I mówili z księżami pacierze. Z rannym świtem dzwoniono w kaplicy; Już przed chatą nie było żołnierza, Bo już Moskal był w téj okolicy. Przyszedł lud widzieć zwłoki rycerza. Na pastuszym tapczanie on leży — W ręku krzyż, w głowach siodło i burka, A u boku kordelas, dwururka. Lecz ten wódz, choć w żołnierskiéj odzieży, Jakie piękne dziewicze ma lica? Jaką pierś? — Ach, to była dziewica, To Litwinka, dziewica–bohater, Wódz Powstańców — Emilija Plater!

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit

Odsłuchaj interpretację muzyczną utworu Adama Mickiewicza.

Lorem ipsum dolor sit

KILKA SŁÓW O UTWORZE

Utwór jest poetycką wizją wydarzeń z końca powstania listopadowego. Przedstawia obronę jednego z posterunków artyleryjskich na Woli w Warszawie w 1831 roku przed wojskiem carskim dowodzonym przez generała Paszkiewicza. Obrońcami dowodził Julian Konstanty Ordon. Widząc nieuchronną klęskę swojego oddziału , kiedy to Rosjanie wdzierali się na wały obronne, wysadził skład amunicji, aby nie oddać reduty w ręce wroga. Zginęło przy tym wielu żołnierzy carskich, a sam Ordon został ciężko ranny. Mickiewicz w swoim poemacie "uśmiercił" Ordona, gdyż najprawdopodobniej taką relację z obrony szańca przedstawił mu Stefan Garczyński (przyjaciel poety). W rzeczywistości dowódca przeżył i brał jeszcze udział w wielu walkach. Zmarł w 1886 roku. "Reduta Ordona" wyraża nienawiść do cara despoty, który "ukradł i skrwawił" polską koronę oraz gardzi rosyjskimi sługami cara. Z podziwem mówi o buncie Polaków, którzy jako jedyni przeciwstawiają się rosyjskiemu despotyzmowi. Rosjanie i Polacy zostali ukazani na zasadzie kontrastu czerwieni (chorągwie i chmary atakujących, zło) z bielą (reduta i jej obrońcy, dobro) Poemat łączy w sobie cechy gatunkowe epiki (część opisowa , obecność narratora) i liryki (część refleksyjna, podkreślenie patriotyzmu, odwagi). reduta - dawne ziemne umocnienie polowe z wałem i fosą, rodzaj szańca, stanowisko obronne.

REDUTA ORDONA

Reduta OrdonaOpowiadanie adiutanta1 Nam strzelać nie kazano. — Wstąpiłem na działo I spojrzałem na pole; Rosjanin, dwieście armat grzmiało. Artyleryji ruskiéj ciągną się szeregi, Prosto, długo, daleko, jako morza brzegi; 5 I widziałem ich wodza; — przybiegł, mieczem skinął, I jak ptak jedno skrzydło wojska swego zwinął. Wylewa się z pod skrzydła ściśniona piechota Długą, czarną kolumną, jako lawa błota, Nasypana iskrami bagnetów. Jak sępy, 10 Czarne chorągwie na śmierć prowadzą zastępy. Przeciw nim sterczy biała, wąska, zaostrzona, Jak głaz, bodzący morze, reduta Ordona. Sześć tylko miała harmat. Wciąż dymią i świecą; I nie tyle prędkich słów gniewne usta miecą, 15 Nie tyle przejdzie uczuć przez duszę w rozpaczy, Ile z tych dział leciało bomb, kul i kartaczy. Patrz, tam granat w sam środek kolumny się nurza, Jak w fale bryła lawy, pułk dymem zachmurza; Pęka śród dymu granat, szyk pod niebo leci 20 I ogromna łysina śród kolumny świeci. Tam kula, lecąc, z dala grozi, szumi, wyje, Ryczy, jak byk przed bitwą, miota się, grunt ryje; — Już dopadła; jak boa śród kolumn się zwija, Pali piersią, rwie zębem, oddechem zabija. 25 Najstraszniejszéj nie widać, lecz słychać po dźwięku, Po waleniu się trupów, po ranionych jęku: Gdy kolumnę od końca do końca przewierci, Jak gdyby środkiem wojska przeszedł anioł śmierci. Gdzież jest król, co na rzezie tłumy te wyprawia? 30 Czy dzieli ich odwagę, czy pierś sam nadstawia? Nie, on siedzi o pięćset mil na swéj stolicy, Król wielki, samowładnik świata połowicy. Zmarszczył brwi, — i tysiące kibitek wnet leci; Podpisał, — tysiąc matek opłakuje dzieci; 35 Skinął, — padają knuty od Niemna do Chiwy. Mocarzu, jak Bóg silny, jak szatan złośliwy! Gdy Turków za Bałkanem twoje straszą spiże, Gdy poselstwo paryskie twoje stopy liże: Warszawa jedna twojéj mocy się urąga, 40 Podnosi na cię rękę i koronę ściąga, Koronę Kazimierzów, Chrobrych z twojéj głowy, Boś ją ukradł i skrwawił, synu Wasilowy! Car dziwi się — ze strachu drżą Petersburczany, Car gniewa się — ze strachu mrą jego dworzany; 45 Ale sypią się wojska, których Bóg i wiara Jest Car. — Car gniewny: umrzem, rozweselim Cara! Posłany wódz kaukaski[6] z siłami pół-świata, Wierny, czynny i sprawny — jak knut w ręku kata. Ura! ura! Patrz, blisko reduty, już w rowy 50 Walą się, na faszynę[7] kładąc swe tułowy; Już czernią się na białych palisadach wałów. Jeszcze reduta w środku, jasna od wystrzałów, Czerwieni się nad czernią: jak w środek mrowiska Wrzucony motyl błyska, — mrowie go naciska, — 55 Zgasł; — tak zgasła reduta. Czyż ostatnie działo, Śtrącone z łoża, w piasku paszczę zagrzebało? ŻołnierzCzy zapał[8] krwią ostatni bombardyjer[9] zalał? Zgasnął ogień. — Już Moskal rogatki[10] wywalał. Gdzież ręczna broń? — Ach, dzisiaj pracowała więcéj, 60 Niż na wszystkich przeglądach za władzy książęcéj[11]! Zgadłem, dlaczego milczy, — bo nieraz widziałem Garstkę naszych, walczącą z Moskali nawałem. Gdy godzinę wołano dwa słowa: pal, nabij; Gdy oddechy dym tłumi, trud ramiona słabi; 65 A wciąż grzmi rozkaz wodzów, wre żołnierza czynność; Na koniec bez rozkazu pełnią swą powinność, Na koniec bez rozwagi, bez czucia, pamięci, Żołnierz, jako młyn palny, nabija, grzmi, kręci Broń od oka do nogi, od nogi na oko: 70 Aż ręka w ładownicy długo i głęboko Szukała, nie znalazła — i żołnierz pobladnął, Nie znalazłszy ładunku, już bronią nie władnął, I uczuł, że go pali strzelba rozogniona; Upuścił ją i upadł; nim dobiją, skona!… 75 Takem myślił, — Wróga w szaniec nieprzyjaciół kupa Już lazła, jak robactwo na świeżego trupa. Pociemniało mi w oczach; a gdym łzy ocierał, Słyszałem, że coś do mnie mówił mój Jenerał. On przez lunetę, wspartą na mojém ramieniu, 80 Długo na szturm i szaniec poglądał w milczeniu. Na koniec rzekł: „Stracona”. — Spod lunety jego Wymknęło się łez kilka, — rzekł do mnie: „Kollego, Wzrok młody od szkieł lepszy; patrzaj, tam na wale, Znasz Ordona, czy widzisz, gdzie jest?” — „Jenerale, 85 Czy go znam? — Tam stał zawsze, to działo kierował. Nie widzę — znajdę — dojrzę — śród dymu się schował: Lecz śród najgęstszych kłębów dymu, ileż razy Widziałem rękę jego, dającą rozkazy… Widzę go znowu — widzę rękę — błyskawicę, 90 Wywija, grozi wrogom, trzyma palną świécę, Biorą go — zginął. — O, nie — skoczył w dół, do lochów!” — „Dobrze — rzecze Jenerał, — nie odda im prochów”. Tu blask, — dym, — chwila cicho — i huk jak stu gromów! Zaćmiło się powietrze od ziemi wyłomów: 95 Harmaty podskoczyły i jak wystrzelone Toczyły się na kołach; lonty zapalone Nie trafiły do swoich panew. I dym wionął Prosto ku nam; i w gęstéj chmurze nas ochłonął. GróbI nie było nic widać, prócz granatów blasku, 100 I powoli dym rzedniał, opadał deszcz piasku. Spojrzałem na redutę. — Wały, palisady, Działa, i naszych garstka i wrogów gromady: Wszystko jako sen znikło! — Tylko czarna bryła Ziemi niekształtnéj leży — rozjemcza mogiła. 105 Tam i ci, co bronili, — i ci, co się wdarli, Pierwszy raz pokój szczery i wieczny zawarli; Rosjanin, ŚmierćChoćby cesarz Moskalom kazał wstać: już dusza Moskiewska, tam raz pierwszy, Cesarza nie słusza[12]! Tam zagrzebane tylu set ciała, imiona: 110 Dusze gdzie? nie wiem; lecz wiem, gdzie dusza Ordona On będzie Patron szańców! — Bóg, Kara, Koniec świataBo dzieło zniszczenia W dobréj sprawie jest święte, jak dzieło tworzenia: Bóg wyrzekł słowo stań się, Bóg i zgiń wyrzecze! Kiedy od ludzi wiara i wolność uciecze, 115 Kiedy ziemię despotyzm i duma szalona Obleją, jak Moskale redutę Ordona: Karząc plemie zwycięzców zbrodniami zatrute, Bóg wysadzi tę ziemię, jak on swą redutę[13].

Pamiętacie ten fragment z "Syzyfowych prac" Stefana Żeromskiego? Przypomnijcie sobie, dlaczego ten moment jest tak ważny w tej powieści.

Diary Colors Lorem ipsum 2018

Sprawdź się!!!!

Przypomnij sobie treść ballady

Świtezianka

Gatunek literacki - BALLADA

Najważniejsze cechy ballady:

• przenikanie się świata rzeczywistego ze światem fantastycznym,
• akcja skoncentrowana wokół gwałtownych zdarzeń,
• nastrój grozy i tajemniczości,
• ludowość,
• melodyjność (regularna budowa utworu),
• połączenie elementów epiki (opowieść narratora o losach strzelca), liryki (podział na strofy, nagromadzenie środków stylistycznych) i dramatu (występowanie dialogu).

Lorem ipsum dolor sit

MOTYWY

Motywy: WINA I KARA - należy liczyć się z konsekwencjami popełnionych czynów. Każdy, kto zawinił, zostanie ukarany!!! ODRZUCONA MIŁOŚĆ - miłość jako uczucie święte i najważniejsze. Kto nie dotrzyma przysięgi, poniesie karę. NATURA - przyroda w balladzie jest niezwykła, mroczna i tajemnicza. Jest potężną siłą, która ma wpływ na ludzkie losy.

Przypomnij sobie treść ballady. Posłuchaj lub przeczytaj - link obok.

Czas akcji jest nieokreślony. Miejsce akcji - brzeg jeziora Świteź na Litwie.

Posłuchaj omówienia ballady Adama Mickiewicza.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit

Diary Colors Lorem ipsum 2018

Dziady cz. II

DUCHY

Kilka słów o dramacie

Dramat jest jednym z trzech rodzajów literackich (epika, liryka, dramat). Cechy utworów dramatycznych:

• przeznaczone do wystawienia na scenie,
• złożone z dialogów i monologów oraz wskazówek inscenizacyjnych , czyli tekstu pobocznego (didaskalia),
• są pozbawione narratora - akcja rozwija się dzięki wypowiedziom bohaterów
• teksty dramatyczne mogą być pisane wierszem lub prozą

KOLEJNOŚĆ POJAWIANIA SIĘ DUCHÓW: I DUCHY LEKKIE: Józio i Rózia - niewinne dzieci, które za życia nie doznały cierpienia ni smutków. PROŚBA- proszą o dwa ziarnka gorczycy. NAUKA - "Kto nie doznał goryczy ni razu, ten nie dozna słodyczy w niebie". PRZESŁANIE - Aby osiągnąć pełnię człowieczeństwa, należy w życiu zaznać także cierpienia. II DUCHY CIĘŻKIE: Widmo złego pana - okrutny dziedzic pobliskiej wsi, niewrażliwy na cierpienie poddanych (kazał wychłostać na śmierć chłopca, który z głodu ukradł kilka jabłek z sadu, głodną kobietę z maleńkim dzieckiem wypędza na mróz, na pewną śmierć. PROŚBA - chce zaspokoić pragnienie i głód, ale ptaki zabierają mu jadło. NAUKA - "Bo kto nie był ni razu człowiekiem, temu człowiek nie pomoże" PRZESŁANIE - Miarą człowieczeństwa jest stosunek do innych ludzi. Należy dobrze traktować innych, współczuć im i pomagać w trudnej sytuacji. III DUCHY POŚREDNIE: Pasterka Zosia - piękna i młoda dziewczyna ze wsi, zmarła bardzo młodo, za życia odrzucała uczucia chłopców. PROŚBA - Zawieszona między niebem a ziemią prosi o ściągnięcie jej. NAUKA - "Kto nie dotknął ziemi ni razu, ten nigdy nie może być w niebie. PRZESŁANIE - nie należy lekceważyć uczuć innych ludzi.

Motywy w "Dziadach" cz. II

• DOBRO I ZŁO
• WINA I KARA
• PEŁNIA CZŁOWIECZEŃSTWA,
• CIERPIENIE

Najważniejsze pojęcia związane z dramatem: AKT - część konstrukcyjna dramatu zawierająca zdarzenie lub zespół zdarzeń. W trakcie trwania dramatu, akty są od siebie oddzielone przerwami czyli antraktami. SCENA- fragment akcji dramatu wyznaczony przez liczbę osób biorących w nim udział. Wejście nowej osoby lub oddalenie się jednej z postaci oznacza początek nowej sceny. TEKST GŁÓWNY - dialog postaci dramatu (może być przeplatany monologami). TEKST POBOCZNY (DIDASKALIA) - wskazówki, wyjaśnienia, dopowiedzenia autora dramatu. MONOLOG - dłuższa wypowiedź jednej osoby, niebędąca częścią dialogu. DIALOG - potocznie: rozmowa co najmniej dwóch osób.

Czas i miejsce akcji: Noc z 1 na 2 listopada w starej cmentarnej kaplicy.

Diary Colors Lorem ipsum 2018

Główne wątki utworu

Wątki utworu:

• Spór Sędziego z Hrabia o zamek - konflikt między rodami Sopliców i Horeszków.
• Wątek polityczny - działalność konspiracyjna i losy Jacka Soplicy (księdza Robaka)
• Wątek miłosny - miłość Tadeusza Soplicy i Zosi Horeszkówny.

PAN

Geneza "Pana Tadeusza"

Utwór powstał w Paryżu między 1832 a 1834 roku. Miał on wskrzeszać nadzieję i być ucieczką od ponurych nastrojów autora oraz innych emigrantów, próbujących odnaleźć się na obczyźnie po upadku powstania listopadowego, w świat wspomnień o Litwie, "kraju lat dziecinnych". Mowa o tym w epilogu, który wyraża także nadzieję poety na to, że jego książki trafią pod strzechy, czyli staną sie popularne również wśród ludu.

Lorem ipsum dolor sit

Powtarzające sie słowo "ostatni' podkreśla zmierzch dawnego świata szlacheckiego.

Title 2

PAN TADEUSZ

Pełen tytuł: Pan Tadesz, czyli ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812, we dwunastu ksiegach wierszem.

Inwokacja skierowana jest do Litwy - kraju ojczystego poety. Porównuje ją do zdrowia, które ceni sie dopiero po stracie. Prośba skierowana jest też do Matki Bożej, która w czasach dzieciństwa przywróciła mu zdrowie. Teraz prosią Ją o cudowne przeniesienie do pięknych krajobrazów stron ojczystych. Oprócz uwielnienia ziemi ojczystej Inwokacja wyraża prośbę o natchnienie i poetycką wizję, by w pełni zobrazować urok stron ojczystych. Osobą mówiącą w Inwokacji jest sam poeta. Adresatem wypowiedzi jest najpierw Litwa, następnie Matka Boska

Czas akcji: kilka dni lata roku 1811 i 1-2 dni wiosny roku 1812 . Miejsce akcji: dwór w Soplicowie na Litwie, niedaleko Nowogródka, zamek Horeszków, karczma, pole i las, pobliski zaścianek Dobrzyńskich. Gatunek: epos/epopeja

• składa się z 12 ksiąg pisanych wierszem (trzynastozgłoskowcem),
• rozpoczyna się inwokacją a kończy epilogiem,
• przedstawia losy bohaterów na tle ważnych wydarzeń historycznych,
• wprowadza bohatera zbiorowego,
• posługuje się podniosłym stylem,
• obszerne opisy (retardacja- spowolnienie akcji),
• rozbudowane porównania (homeryckie)

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit

Diary Colors Lorem ipsum 2018

Lorem ipsum dolor sit

SPRAWDŹ SIĘ!!!

Lorem ipsum dolor sit

Lorem ipsum dolor sit

PO

Odpowiedz na pytania i sprawdź swój wynik:)

POWODZENIA !!!

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit