K. K. Baczyński

K. K. Baczyński

BIOGRAFIA POETY

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się i mieszkał początkowo w kamienicy przy ul. Bagatela 10. Był chorowity – w dzieciństwie chorował na astmę, miał słabe serce, był stale zagrożony gruźlicą. Od 1931 uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Stefana Batorego, a następnie w tej samej szkole w 1937 rozpoczął naukę w nowo utworzonym dwuletnim liceum ogólnokształcącym, w klasie o profilu humanistycznym W maju 1939 otrzymał świadectwo dojrzałości.

Był synem Stanisława Baczyńskiego, działacza Polskiej Partii Socjalistycznej, żołnierza Legionów Polskich, oficera wywiadu, pisarza i krytyka literackiego oraz Stefanii z domu Zieleńczyk, nauczycielki i autorki podręczników szkolnych, katoliczki pochodzącej ze zasymilowanej rodziny żydowskiej. Świadomość żydowskiego pochodzenia znalazła później, odbicie w twórczości poety

Krzysztof Kamil Baczyński herbu Sas (ps. „Jan Bugaj”, „Krzyś”; ur. 22 stycznia 1921 w Warszawie, zm. 4 sierpnia 1944 tamże) – polski poeta czasu wojny, podchorąży Armii Krajowej, podharcmistrz Szarych Szeregów, jeden z przedstawicieli pokolenia Kolumbów, w czasie okupacji związany z pismem „Płomienie” oraz miesięcznikiem „Droga”. Zginął w czasie powstania warszawskiego jako żołnierz batalionu „Parasol” Armii Krajowej.

Krzysztof Kamil Baczyński poległ na posterunku w pałacu Blanka 4 sierpnia 1944 w godzinach popołudniowych (ok. 16), śmiertelnie raniony przez strzelca wyborowego ulokowanego prawdopodobnie w gmachu Teatru Wielkiego. Pochowany pierwotnie na tyłach pałacu. Po wojnie ciało przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach (kwatera A22–2–25). W powstaniu warszawskim, 1 września 1944, zginęła także żona Baczyńskiego – Barbara Drapczyńska.

Wybuch wojny uniemożliwił mu podjęcie studiów w Akademii Sztuk Pięknych. Marzył o karierze grafika lub ilustratora. W okresie okupacji niemieckiej mieszkał przy ul. Hołówki 3 (pod numerem 52, a od 1942 pod numerem 83). Po utworzeniu w 1940 getta w Warszawie pozostał z matką po aryjskiej stronie, ryzykując, w razie wykrycia żydowskiego pochodzenia, rozstrzelanie na miejscu. 3 czerwca 1942 wziął ślub z Barbarą Drapczyńską w kościele św. Trójcy na Solcu. Od jesieni 1942 do lata 1943 studiował polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Zajmował się pracą dorywczą: szklił okna, malował szyldy, pracował u węglarza na Czerniakowie, przyjmował telefonicznie zlecenia w Zakładach Sanitarnych. Uczył się także w Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa. Od lipca 1943 sekcyjny w II plutonie „Alek” 2. kompanii „Rudy” batalionu „Zośka” AK w stopniu starszego strzelca pod ps. „Krzysztof”, „Zieliński”. Porzucił studia polonistyczne, aby poświęcić się konspiracji i poezji. Twierdził, że jeśli będzie mu to dane, to do nauki powróci. W mieszkaniu miał skrytkę na broń. Uczestniczył w akcji wykolejenia pociągu niemieckiego. Po ukończeniu turnusu Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty 25 maja 1944 otrzymał stopień starszego strzelca podchorążego rezerwy piechoty. Później przeszedł do harcerskiego batalionu „Parasol” na stanowisko zastępcy dowódcy III plutonu 3. kompanii. W „Parasolu” przyjął pseudonim „Krzyś”. Wybuch powstania warszawskiego zaskoczył go w rejonie pl. Teatralnego.

ZDJĘCIA

Grób Baczyńskich na Powązkach Wojskowych

POKOLENIE KOLUMBÓW

Pokolenie Kolumbów (również „pokolenie 1920”) – pokolenie literackie obejmujące pisarzy polskich urodzonych około roku 1920, dla których okres wchodzenia w dorosłość przypadł na lata II wojny światowej. To właśnie wojna była przeżyciem, które ukształtowało ich twórczość w największym stopniu. Do pokolenia zalicza się następujące osoby: Gustaw Herling-Grudziński (ur. 1919), Krzysztof Kamil Baczyński (ur. 1921), T. Gajcy. Prawie wszyscy przystępowali do matury w 1939 roku. Ze względu na różne losy i wynikające stąd doświadczenia pokolenie to dzieli się na dwie grupy. Pierwsza grupa to pisarze, którzy brali aktywny udział w warszawskiej konspiracji i debiutowali w czasie wojny w wydawnictwach podziemnych. Żaden pisarz z tej grupy nie przeżył wojny (Baczyński, Stroiński, Gajcy i Trzebiński). Grupa druga to pisarze, którzy zadebiutowali tuż po wojnie. Nazwa pokolenia pochodzi od tytułu powieści Romana Bratnego "Kolumbowie. Rocznik 20". Mówi się o tym pokoleniu, że na ich życie nałożył się "czas śmierci i czas miłości". Gdy rozpoczęła się II wojna światowa, pokolenie to miało 19 - 20 lat. Powinni cieszyć się życiem, bawić się, podróżować, kochać, musieli wziąć w ręce broń i walczyć za ojczyznę i dla ojczyzny.

LINK DO ARTYKUŁU

Jeżeli ktoś chciałby poszerzyć swoją wiedzę, interesują go te informacje, z boku znajduje się odnośnik do artykułu na temat K. K. Baczyńskiego

Piosenka - "Znów wędrujemy..."

Wysłuchajcie piosenki, obejrzyjcie film...

VIDEO

Jest to jeden z pierwszych wierszy napisanych przez Baczyńskiego, powstał w 1938r.

"Elegia o [chłopcu polskim]."

Wysłuchajcie piosenki, obejrzyjcie teledysk... Ten utwór jest jednym z najbardziej znanych tekstów Baczyńskiego.

VIDEO

Chłopcy wykopują kamienie do budowy barykady

Warszawa Śródmieście - łącznik

Chłopiec niosący płaszcze

Grupa harcerzy pomaga w tłumieniu pożaru

Czym zajmowały się dzieci w czasie powstania?

W czasie II wojny światowej dzieci zajmowały się budową barykad, dystrybucją żywności i wody, były łącznikami, kolporterami poczty powstańczej, brały udział w gaszeniu pożarów, czyszczeniu broni, walczyły.

ELEGIA - utwór liryczny, który ma swój rodowód w starożytności; jest to tekst o charakterze refleksyjnym; panuje w nim nasytój smutku, powagi, melancholii; wywodzi się z liryki żałobnej. Elegia dotyczy osobistych spraw lub ogólnych rozważań na temat śmierci, przemijania, miłości.

Wysłuchajcie teraz piosenki zespołu LAO Che, pt. Godzina W. Zwróćcie uwagę na wykorzystanie fragmentu utworu K. K. Baczyńskiego Elegia o [chłopcu polskim].

Dziękuję za uwagę!

Lorem ipsum dolor