"W pamiętniku Zofii Bobrówny"

Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi,Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci,To każdy kwiatek powie wiersze Zosi,Każda jej gwiazdka piosenkę zanuci.Nim kwiat przekwitnie, nim gwiazdeczka zleci,Słuchaj — bo to są najlepsi poeci.Gwiazdy błękitne, kwiateczki czerwoneBędą ci całe poemata składać.Ja bym to samo powiedział, co one,Bo ja się od nich nauczyłem gadać;Bo tam, gdzie Ikwy srebrne fale płyną,Byłem ja niegdyś, jak Zośka, dzieciną.Dzisiaj daleko pojechałem w gościI dalej mię los nieszczęśliwy goni.Przywieź mi, Zośko, od tych gwiazd światłości,Przywieź mi, Zośko, z tamtych kwiatów woni,Bo mi zaprawdę odmłodnieć potrzeba.Wróć mi więc z kraju taką — jakby z nieba.

"W pamiętniku Zofii Bobrówny"

Juliusz Słowacki

W tym wierszu warto zwrócić uwagę na to, jak przedstawiona jest przyroda w naszym kraju. Jest ona piękna, potrafi myśleć, czuć, jest nieodłączną częścią Polski. Dla podmiotu lirycznego przyroda jest najdoskonalszym poetą.