(kl.8 T.42) Spór o Ewangeliczne ubóstwo

Spór o Ewangeliczne ubóstwo

Temat 42, kl.8, wyd. Jedność

"Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić." (2 Kor 8,9)

Szczęść Boże! "Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić." (2 Kor 8,9) Pomoc dydaktyczna do tematu 42 "Spór o ewangeliczne ubóstwo. Aktualności idei franciszkańskiej."

Rzadko w dziejach ludzkości pojawia się taki człowiek jak św. Franciszek. Żył w XIII wieku, a stale fascynuje ludzi, ciągle nowe pokolenia starają się zgłębiać temat franciszkańskiej duchowości. Franciszkowe słowa, gesty, czyny, modlitwy wzbudzają do dzisiaj głębokie przeżycia. Jeśli zrozumiesz Franciszka, przestaniesz się martwić o swój byt, pomyślność, przestanie cię dręczyć ciągły lęk. Trzeba porzucić wszystko, aby odnaleźć to, co jest naprawdę ważne. Roman Brandstaetter pisał w Kronikach Asyżu: „Kto raz był w Asyżu, pragnie zbudować świat na wzór Asyżu”. Nauka Chrystusa ucieleśnia się tutaj po raz wtóry, dlatego w tym krajobrazie jest coś z atmosfery Ziemi Świętej, z wersetów Ewangelii. Krajobraz kształtuje osobowość człowieka, również on w dużej mierze tak właśnie uformował postać Franciszka. To właśnie w tym miejscu wypełnił się krótki, bo zaledwie czterdziestoczteroletni żywot człowieka przepełnionego miłością Boga do granic przedtem u ludzi nie widzianych. Franciszek przybrał pustelniczy ubiór, przepasał się sznurem i nie rozumiany przez ludzi, oddał się na wyłączną służbę Bogu i bliźnim.

Rzadko w dziejach ludzkości pojawia się taki człowiek jak św. Franciszek. Żył w XIII wieku, a stale fascynuje ludzi, ciągle nowe pokolenia starają się zgłębiać temat franciszkańskiej duchowości. Franciszkowe słowa, gesty, czyny, modlitwy wzbudzają do dzisiaj głębokie przeżycia. Jeśli zrozumiesz Franciszka, przestaniesz się martwić o swój byt, pomyślność, przestanie cię dręczyć ciągły lęk. Trzeba porzucić wszystko, aby odnaleźć to, co jest naprawdę ważne. Nauka Chrystusa ucieleśnia się tutaj po raz wtóry, dlatego w tym krajobrazie jest coś z atmosfery Ziemi Świętej, z wersetów Ewangelii. Krajobraz kształtuje osobowość człowieka, również on w dużej mierze tak właśnie uformował postać Franciszka. To właśnie w tym miejscu wypełnił się krótki, bo zaledwie czterdziestoczteroletni żywot człowieka przepełnionego miłością Boga do granic przedtem u ludzi nie widzianych. Franciszek przybrał pustelniczy ubiór, przepasał się sznurem i nie rozumiany przez ludzi, oddał się na wyłączną służbę Bogu i bliźnim.

Ubóstwo było pieczęcią i koroną franciszkańskiej duchowości. Było jakby sakramentem – spotkaniem się z ubogim Jezusem. Dla Świętego ubóstwo nie było celem samym w sobie, nie mogło bowiem prowadzić ani do samouwielbienia, rewolucji, czy też do żebractwa i nędzy. Bogacze stając się miłosierni, rozdając dobra i majątki, wypełniali największe przykazanie – przykazanie miłości. Całe życie Franciszka świadczyło, że jest Bożym wybrańcem. Ludzie lgnęli do niego, chcieli go zobaczyć, posłuchać. Urósł do rangi symbolu religijnego ówczesnej epoki, jest człowiekiem, którego życie do dzisiejszego dnia podziwia i naśladuje wielu ludzi. Świadectwo Franciszka musiało być porywające, skoro w tak krótkim czasie zdołał on przez swoich braci opanować duchowo niemal całą Europę. I tak jest do dzisiaj.

Jedno wiemy na pewno, że bez Świętego z Asyżu nie byłoby takich krzewicieli miłości, jak brat Albert, ojciec Kolbe, doktor Korczak, czy matka Teresa, a także innych żywych świadectw Ewangelii. Tylko więc pozornie może się wydawać, że Franciszkowe idee utraciły w ciągu wieków swoją nośność.Pokój, dobro i pojednanie – to są tak konieczne i oczekiwane wartości, bez których człowiek i świat nie mogą się obyć. Jak mówi legenda, w dzień urodzin Świętego tajemniczy wędrowiec zawołał przed domem: „Pokój i dobro”, a następnie chciał koniecznie zobaczyć niemowlę, przepowiadając mu wielkość i świętość. Do dzisiaj hasło „Pokój i dobro” stanowi motto i pozdrowienie franciszkańskie.

Możemy wyróżnić trzy typy nędzy. Są to: nędza materialna, nędza moralna i nędza duchowa. Nędza materialna to ta, którą potocznie nazywa się biedą, i która dotyka osoby żyjące w warunkach niegodnych ludzkich istot, pozbawione podstawowych praw i dóbr pierwszej potrzeby, takich jak żywność, woda, higiena, praca, szanse na rozwój i postęp kulturowy. W ubogich i w ostatnich widzimy bowiem oblicze Chrystusa; miłując ubogich i pomagając im, miłujemy Chrystusa i Jemu służymy. Nasze działanie zmierza także do tego, aby na świecie przestano deptać ludzką godność, by zaniechano dyskryminacji i nadużyć.

(źródło: https://www.gosc.pl/doc/1873440.Oredzie-papieza-na-Wielki-Post/2[dostęp: 17.03.2020r., godz.22.06])

"Ewangelia to prawdziwe lekarstwo na nędzę duchową: zadaniem chrześcijanina jest głosić we wszystkich środowiskach wyzwalające orędzie o tym, że popełnione zło może zostać wybaczone, że Bóg jest większy od naszego grzechu i kocha nas za darmo i zawsze, że zostaliśmy stworzeni dla komunii i dla życia wiecznego. Bóg wzywa nas, byśmy byli radosnymi głosicielami tej nowiny o miłosierdziu i nadziei! Dobrze jest zaznać radości, jaką daje głoszenie tej dobrej nowiny, dzielenie się skarbem, który został nam powierzony, aby pocieszać strapione serca i dać nadzieję wielu braciom i siostrom pogrążonym w mroku. Trzeba iść śladem Jezusa, który wychodził naprzeciw ubogim i grzesznikom niczym pasterz szukający zaginionej owcy, wychodził do nich przepełniony miłością. Zjednoczeni z Nim, możemy odważnie otwierać nowe drogi ewangelizacji i poprawy ludzkiej kondycji."

(źródło: https://www.gosc.pl/doc/1873440.Oredzie-papieza-na-Wielki-Post/2[dostęp: 17.03.2020r., godz.22.06])

Za pomocą podręcznika oraz prezentacji opracuj w zeszycie zagadnienia: 1. kwesta 2. zakon żebraczy 3. habit - dotyczy habitów franciszkańskich i dominikanów - czym się różnią.

Dziękuję!